Μια σημαντική μελέτη στο Ηνωμένο Βασίλειο ανακάλυψε ότι οι διαταραγμένες συνήθειες ύπνου σε ασθενείς που νοσηλεύονται με COVID-19 ήταν πιθανό να προκαλούν δύσπνοια. Η μελέτη ασθενών σε 38 ιδρύματα σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και του Λέστερ, που παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Κλινικής Μικροβιολογίας & Λοιμωδών Νοσημάτων και δημοσιεύτηκε στο The Lancet Respiratory Medicine.
Η ομάδα ανακάλυψε ότι το 62% των συμμετεχόντων που είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο για COVID-19 είχαν διαταραχή ύπνου, η οποία ήταν πιθανό να επιμείνει για τουλάχιστον 12 μήνες και υπογράμμισε για πρώτη φορά τη συσχέτιση μεταξύ δύο συμπτωμάτων κατάστασης μετά την COVID-19: δύσπνοια και διαταραχή ύπνου. Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχοντες που είχαν νοσηλευτεί με COVID-19 κοιμόντουσαν για πάνω από μία ώρα περισσότερο, αλλά οι συνήθειες ύπνου τους ήταν λιγότερο κανονικοί (19% μείωση στην κλίμακα κανονικότητας ύπνου), από τους αντίστοιχους συμμετέχοντες που νοσηλεύτηκαν για οποιαδήποτε αιτία.
Οι ερευνητές της μελέτης διαπίστωσαν επίσης ότι οι συμμετέχοντες με διαταραχές ύπνου είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν άγχος και μυϊκή αδυναμία, κοινά συμπτώματα πάθησης μετά την COVID-19. Η στατιστική ανάλυση εντόπισε ότι η διαταραχή του ύπνου ήταν πιθανό να προκαλέσει άμεσα τη δύσπνοια, αλλά ότι η μειωμένη μυϊκή λειτουργία και το αυξημένο άγχος, και οι δύο αναγνωρισμένες αιτίες της δύσπνοιας, θα μπορούσαν να μεσολαβήσουν εν μέρει στη συσχέτιση μεταξύ διαταραχής ύπνου και δύσπνοιας.
Οι συγγραφείς της μελέτης εικάζουν ότι η στόχευση της διαταραχής του ύπνου με τη μείωση του άγχους και τη βελτίωση της μυϊκής δύναμης σε αυτούς τους ασθενείς θα μπορούσε να ανακουφίσει τη δύσπνοια, αλλά απαιτείται περαιτέρω έρευνα. Η μελέτη χρησιμοποίησε εκτεταμένα δεδομένα από τα νοσοκομεία που συμμετείχαν στη μελέτη PHOSP-COVID μεταξύ Μαρτίου 2020 και Οκτωβρίου 2021. Το PHOSP-COVID είναι μια κοινοπραξία από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, που ερευνά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα υγείας για ασθενείς που νοσηλεύονται με COVID-19.
Η ποιότητα του ύπνου αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας υποκειμενικά μέτρα που αναφέρθηκαν από 638 ασθενείς σε ερευνητές. Μετρήθηκε επίσης αντικειμενικά σε άλλους 729 ασθενείς, οι οποίοι φορούσαν συσκευές παρόμοιες με έξυπνα ρολόγια που μετρούσαν τα επίπεδα δραστηριότητας τη νύχτα. Και τα δύο μέτρα αποκάλυψαν σταθερά υψηλότερο επιπολασμό διαταραχών ύπνου σε άτομα που είχαν νοσηλευτεί με COVID-19 σε σύγκριση με αντίστοιχους μάρτυρες από τη UK Biobank που είχαν νοσηλευτεί για οποιαδήποτε αιτία. Ο αντίκτυπος στον ύπνο από τη νοσηλεία λόγω του COVID-19 ήταν ανεξάρτητα από την εισαγωγή σε εντατική θεραπεία.
Ένας από τους συγγραφείς Δρ. John Blaikley, κλινικός επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και αναπνευστικός γιατρός είπε: «Αυτή η μελέτη ανακάλυψε ότι η διαταραχή του ύπνου μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας δύσπνοιας ή δύσπνοιας μετά την COVID-19, λόγω των συσχετισμών της με μειωμένη μυϊκή λειτουργία και άγχος». «Εάν ισχύει αυτό, τότε παρεμβάσεις που στοχεύουν στην κακή ποιότητα ύπνου μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διαχείριση των συμπτωμάτων και της ανάρρωσης μετά τη νοσηλεία του COVID-19, βελτιώνοντας ενδεχομένως τα αποτελέσματα των ασθενών».
Ο πρώτος συγγραφέας και μαθηματικός κ. Callum Jackson από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ είπε: «Η κατανόηση των αιτιών της δύσπνοιας είναι περίπλοκη, καθώς μπορεί να προκύψει από καταστάσεις που επηρεάζουν το αναπνευστικό, το νευρολογικό, το καρδιαγγειακό και το ψυχικό σύστημα υγείας». «Αυτά τα ίδια συστήματα επηρεάζονται επίσης από τη διαταραχή του ύπνου, ένα άλλο σύμπτωμα που έχει αναφερθεί συχνά μετά την COVID-19». «Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η διαταραχή του ύπνου είναι ένα κοινό πρόβλημα μετά τη νοσηλεία για COVID-19 και σχετίζεται με δύσπνοια».
«Δείχνουμε επίσης ότι αυτό είναι πιθανό να επιμείνει για τουλάχιστον 12 μήνες, καθώς η υποκειμενική ποιότητα του ύπνου δεν άλλαξε μεταξύ των επισκέψεων παρακολούθησης 5 και 12 μηνών». Ο καθηγητής Chris Brightling από το Πανεπιστήμιο του Leicester είπε, “Τα δυνατά σημεία της μελέτης μας περιλαμβάνουν το μέγεθός της, την πολυκεντρική φύση και τη χρήση διαφορετικών συμπληρωματικών μέτρων αξιολόγησης για την αξιολόγηση της διαταραχής ύπνου. Συνεπείς κλινικές συσχετίσεις παρατηρήθηκαν επίσης σε κάθε μέθοδο αξιολόγησης.”