Καρκίνος του Μαστού: Ερευνητές του Baylor College of Medicine και συνεργαζόμενων ιδρυμάτων εντόπισαν μια στρατηγική που χρησιμοποιούν οι καρκινικοί όγκοι για να διαταράξουν εξ αποστάσεως την ανάπτυξη μιας ανοσολογικής απόκρισης που θα μπορούσε να σταματήσει την ανάπτυξή τους. Η μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό ‘Κύτταρο Βλαστοκύτταρο’ (Cell Stem Cell), δείχνει σε ζωικά μοντέλα ότι οι καρκινικοί όγκοι του μαστού στέλνουν μοριακά σήματα στο μυελό των οστών, τη γενέτειρα των ανοσοποιητικών κυττάρων. Τα σήματα μεταβάλλουν το φυσικό περιβάλλον του μυελού των οστών με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστέλλεται η απάντηση για την καταπολέμηση του όγκου. Είναι ενδιαφέρον ότι οι αλλαγές αυτές επιμένουν πολύ καιρό μετά την αφαίρεση του όγκου.
Οι ερευνητές εντόπισαν, επίσης, τρόπους για την επιτάχυνση της αποκατάστασης των φυσιολογικών συνθηκών στον μυελό των οστών μετά την αφαίρεση του όγκου, επιταχύνοντας, έτσι, την αποκατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα ευρήματα δικαιολογούν περαιτέρω έρευνα που θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε βελτιωμένες θεραπείες για τους ασθενείς. “Η έρευνα έχει δείξει ότι ο καρκίνος του μαστού μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στο σώμα ακόμη και πριν κάνει μετάσταση ή εξαπλωθεί σε άλλα όργανα. Για παράδειγμα, οι όγκοι μπορούν να διαταράξουν εξ αποστάσεως το οικοσύστημα στο εσωτερικό του μυελού των οστών, οδηγώντας σε μια ανοσολογική αντίδραση που δεν επιτίθεται στον όγκο, αλλά αντίθετα ευνοεί την ανάπτυξή του”, δήλωσε ο αντίστοιχος συγγραφέας Dr. Xiang H.-F. Zhang, William T. Butler, M.D., με Κληροδοτημένη Έδρα για Διακεκριμένο Διδακτικό Προσωπικό και προσωρινός διευθυντής του Κέντρου μαστού Lester και Sue Smith στο Baylor. “Για να κατανοήσουμε πώς συμβαίνει αυτό, χαρακτηρίσαμε την οργάνωση του μυελού των οστών σε ζωικά μοντέλα καρκίνου του μαστού πριν ο όγκος κάνει μετάσταση”. Η ομάδα διαπίστωσε ότι ακόμη και μικροί όγκοι μπορούν να επηρεάσουν βαθιά τον οργανισμό, καθώς προκαλούν πολλαπλές αλλαγές στον μυελό των οστών. “Οι όγκοι του καρκίνου του μαστού προωθούν την υπερπαραγωγή κυττάρων του μυελού των οστών που ονομάζονται οστεοπρογονικά κύτταρα, τα οποία θα συμβάλουν αργότερα στον σχηματισμό νέων οστών”, δήλωσε ο πρώτος συγγραφέας Dr. Xiaoxin Hao, μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο εργαστήριο Zhang. Επιπλέον, άλλα κύτταρα, οι πρόγονοι των κυττάρων που γεννούν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, αυξάνονται επίσης σε αριθμό. Είναι σημαντικό ότι αυτά τα προγονικά κύτταρα αλλάζουν, επίσης, την τυπική τους θέση εντός του μυελού των οστών, μετακινούνται κοντά στα οστεοπρογονικά κύτταρα και εγκαθιδρύουν μια νέα επικοινωνία μεταξύ κυττάρων με αυτά τα κύτταρα, ιδίως με μια υποομάδα που ονομάζεται προγονικά κύτταρα κοκκιοκυττάρων-μονοκυττάρων (GMPs).
“Πιστεύουμε ότι αυτή η επικοινωνία μεταξύ οστεοπρογονιδιωτών και GMPs είναι το κλειδί, επειδή τα GMPs δίνουν γένεση ουδετερόφιλων και μονοκυττάρων, ανοσοποιητικών κυττάρων που είναι γνωστό ότι συσσωρεύονται εδώ και καιρό σε ορισμένους όγκους καρκίνου του μαστού σε ασθενείς και σε μοντέλα ποντικιών με καρκίνο του μαστού και συμβάλλουν στην προώθηση της ανάπτυξης του όγκου καταστέλλοντας την ανοσολογική απάντηση κατά του όγκου”, δήλωσε ο Hao. Οι ερευνητές διαπίστωσαν με έκπληξη ότι αφού αφαίρεσαν τον όγκο, τον οποίο θεώρησαν πηγή του προβλήματος, η διαταραχή του μυελού των οστών δεν επανήλθε αμέσως. “Το παρατηρήσαμε αυτό σε ζωικά μοντέλα”, δήλωσε ο Hao. “Σε ορισμένους ασθενείς, είδαμε ότι ακόμη και περισσότερες από 40 εβδομάδες μετά την αφαίρεση του όγκου, αυξημένος αριθμός ουδετερόφιλων παραμένει στο αίμα τους, γεγονός που έχει κλινική σημασία”. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η αφαίρεση του όγκου ακολουθείται από ανοσοθεραπεία, η οποία βασίζεται σε ένα άθικτο ανοσοποιητικό σύστημα για την επιτυχία της. “Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι τουλάχιστον σε ορισμένους ασθενείς το ανοσοποιητικό σύστημα εξακολουθεί να διακυβεύεται μετά την αφαίρεση του όγκου, μειώνοντας πιθανώς τα ευεργετικά αποτελέσματα της ανοσοθεραπείας”, δήλωσε ο Zhang. Επιπλέον, τα ευρήματα έχουν συνέπειες για τις μεταστάσεις. Οι μεταστάσεις μπορεί να προκύψουν χρόνια ή και δεκαετίες μετά τη χειρουργική αφαίρεση του όγκου, οι οποίες σπέρνονται από υπολειμματικά καρκινικά κύτταρα που έχουν μείνει πίσω μετά την επέμβαση. “Μια ανοσοκατασταλτική επίδραση που παραμένει μετά τη χειρουργική επέμβαση μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ευνοϊκό για τα εναπομείναντα καρκινικά κύτταρα να πολλαπλασιαστούν και να κάνουν μετάσταση”, δήλωσε ο Hao.
Οι ερευνητές εντόπισαν επίσης την πρωτεΐνη MMP-13 ως βασικό μεσολαβητή της διασταύρωσης μεταξύ οστεοπρογονικών κυττάρων και ΓΜΠ. “Δείξαμε ότι αν εξαλείψουμε ή αναστείλουμε την MMP-13, μπορούμε να επιταχύνουμε την αποκατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος και να αποκαταστήσουμε την αποτελεσματικότητα των ανοσοθεραπειών”, δήλωσε ο Hao. “Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν έναν νέο τρόπο θεραπείας που είναι πολύ διαφορετικός από τις τρέχουσες στρατηγικές. Δεν στοχεύει στα καρκινικά κύτταρα, δεν στοχεύει στα Τ-ανοσοκύτταρα που επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα, στοχεύει σε ολόκληρο τον οργανισμό. Προσπαθεί να απομακρύνει ένα είδος σκιάς που ρίχνει πάνω από ολόκληρο το ανοσοποιητικό σύστημα”, δήλωσε ο Zhang. “Αυτή είναι μόνο η αρχή μιας σειράς μελετών σχετικά με το πώς οι όγκοι μεταβάλλουν ολόκληρο το σώμα. Τα ευρήματά μας υποστηρίζουν τη συνέχιση της έρευνάς μας σε αυτό το μονοπάτι και ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει στον εντοπισμό βελτιωμένων θεραπειών για τους καρκινοπαθείς”.
