Η διαταραχή διαγωγής (CD) που χαρακτηρίζεται από αντικοινωνικές συμπεριφορές και χαμηλή ακαδημαϊκή επίδοση, επηρεάζει περίπου το 9,5% των ατόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η παιδική κακοποίηση είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για CD. Προηγούμενες μελέτες CD έχουν εντοπίσει δομικές αλλαγές σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου, όπως αυτές που εμπλέκονται στην επεξεργασία συναισθημάτων, τη μάθηση και την κοινωνική γνώση.
Αντικοινωνική συμπεριφορά
Μια νέα μελέτη που εμφανίζεται στο Biological Psychiatry: Cognitive Neuroscience and Neuroimaging, έχει τώρα αξιολογήσει κατά πόσον οι νέοι με CD που βίωσαν παιδική κακοποίηση διαφέρουν σε εγκεφαλικό επίπεδο από εκείνους με CD χωρίς ιστορικό κακομεταχείρισης.
Η έρευνα, με επικεφαλής τη Marlene Staginnus, Ph.D. φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Bath, UK, δοκίμασε το μοντέλο οικοφαινοτύπου, το οποίο προτείνει ότι η ψυχοπαθολογία που σχετίζεται με την κακοποίηση διαφέρει από τις μορφές ψυχοπαθολογίας που δεν αναπτύσσονται ως αποτέλεσμα της παιδικής κακοποίησης. Η μελέτη περιελάμβανε 146 υγιείς μάρτυρες και 114 νέους με CD. Οι ερευνητές συνέλεξαν δομικά δεδομένα MRI για να μελετήσουν τη δομή του φλοιού, συμπεριλαμβανομένου του όγκου, της περιοχής και του πάχους του φλοιού, του εξωτερικού στρώματος του εγκεφάλου.
Ο Graeme Fairchild, Ph.D., Department of Psychology, University of Bath, Bath, UK, ο ανώτερος συγγραφέας της εργασίας, δήλωσε: «Τα ευρήματά μας έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη θεωρία, την έρευνα και την κλινική πράξη για όσους εργάζονται στον τομέα της ψυχικής υγείας ή ιατροδικαστικές υπηρεσίες για νέους». «Πρώτον, προτείνουν ότι, παρά την ίδια διάγνωση, οι διαταραγμένοι νέοι με και χωρίς κακομεταχείριση διαφέρουν μεταξύ τους στη δομή του εγκεφάλου και επίσης διαφέρουν από τους υγιείς νέους με διαφορετικούς τρόπους.
«Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, η διαταραγμένη συμπεριφορά νέων με ιστορικό παιδικής κακοποίησης έδειξε πολύ πιο εκτεταμένες αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου από τους μη κακοποιημένους νέους με CD—πολλαπλές περιοχές του εγκεφάλου επηρεάστηκαν και αρκετές διαφορετικές πτυχές της δομής του φλοιού (πάχος φλοιού, η επιφάνεια και η αναδίπλωση) τροποποιήθηκαν. «Οι νέοι που κακοποιήθηκαν με CD διέφεραν επίσης περισσότερο σε σύγκριση με τους υγιείς νέους από τους ομολόγους τους που δεν κακοποιήθηκαν».
Σύμφωνα με τις υποθέσεις των ερευνητών, οι νεαροί με CD που υποβλήθηκαν σε κακή και μη κακομεταχείριση εμφάνισαν διακριτές αλλαγές σε σύγκριση με υγιείς μάρτυρες. Όταν συνδύασε τους νέους CD με και χωρίς κακομεταχείριση σε μια ενιαία ομάδα, η ομάδα CD εμφάνισε χαμηλότερο πάχος του φλοιού στη δεξιά κάτω μετωπιαία έλικα. Ωστόσο, όταν οι νέοι που κακοποιήθηκαν και οι μη κακομεταχειρισμένοι συγκρίθηκαν χωριστά με υγιείς μάρτυρες, εκείνοι που είχαν υποστεί κακομεταχείριση εμφάνισαν πιο εκτεταμένες δομικές αλλαγές σε σύγκριση με υγιείς μάρτυρες που έκαναν οι μη κακομεταχειρισμένοι.
Ο Cameron Carter, MD, εκδότης του Biological Psychiatry: Cognitive Neuroscience and Neuroimaging, δήλωσε σχετικά με τη μελέτη, «οι συγγραφείς χρησιμοποιούν δομική μαγνητική τομογραφία για να μετρήσουν τις αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου που σχετίζονται με το CD και να τονίσουν τη μοναδική συμβολή της παιδικής κακοποίησης σε αυτές τις αλλαγές. Η μελέτη παρέχει νευροβιολογικές γνώσεις σχετικά με την ετερογένεια του CD με συνέπειες για την κατανόηση της παθοφυσιολογίας και την ενημέρωση της μελλοντικής εξέλιξης της θεραπείας».
Αυτά τα ευρήματα μπορεί να βοηθήσουν στην καθοδήγηση της έρευνας προς την καλύτερη κατανόηση της πρόληψης, της αξιολόγησης και της θεραπείας του CD. Καλούν επίσης τους ερευνητές να διερευνήσουν εάν υπάρχει μια ξεχωριστή οδός μεταξύ της κακομεταχείρισης και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς ή εάν τέτοιες διαφορές στον εγκέφαλο μεταφράζονται σε διαφορές στην ανταπόκριση στη θεραπεία. Ο Δρ Fairchild συνιστά «το ιστορικό κακομεταχείρισης να αξιολογείται σε μελλοντικές μελέτες νευροαπεικόνισης για τη διαταραχή συμπεριφοράς και άλλες ψυχιατρικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας».