ΝΕΑ ΥΓΕΙΑΣ

Iός της Aνεμευλογιάς Zωστήρα: Εξαπλώνεται ενισχύοντας έναν μηχανισμό άμυνας του ανοσοποιητικού

Iός της Aνεμευλογιάς Zωστήρα: Εξαπλώνεται ενισχύοντας έναν μηχανισμό άμυνας του ανοσοποιητικού
Κατά μία έννοια, ο ιός κατάφερε στη συνέχεια να ανέβει στον Δούρειο Ίππο — για να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων κατά αυτών και πιθανώς άλλων ιών.

Your browser does not support the video tag. https://grx-obj.adman.gr/grx/creatives/sanofi/20876/better-understanding-insulin.mp4

Iός της Aνεμευλογιάς Zωστήρα: Ο ιός ανεμευλογιάς ζωστήρα (VZV) μπορεί να προκαλέσει ανεμοβλογιά, καθώς και έρπητα ζωστήρα και σοβαρές επιπλοκές. Όταν κάποιος έρχεται σε επαφή με τον ιό ανεμευλογιάς ζωστήρα VZV για πρώτη φορά, ο ιός εισέρχεται στο σώμα μέσω των αεραγωγών, φθάνοντας στους βλεννογόνους στο ρινοφάρυγγα και στους παρακείμενους λεμφικούς ιστούς, από όπου ο ιός ανεμευλογιάς ζωστήρα VZV μολύνει τα Τ λεμφοκύτταρα.


Σε αυτά τα κύτταρα του ανοσοποιητικού, ο ιός ανεμευλογιάς ζωστήρα VZV εξαπλώνεται σε όλο το σώμα, φθάνοντας στα κύτταρα του δέρματος – με αποτέλεσμα την ανεμοβλογιά – και στους νευρώνες, όπου παραμένει λανθάνον. Εάν ο ιός ανεμευλογιάς ζωστήρα VZV ενεργοποιηθεί ξανά αργότερα στη ζωή, προκαλεί έρπητα ζωστήρα. Για την άμυνα έναντι του ιού της ανεμευλογιάς ζωστήρα VZV, το σώμα παράγει, μεταξύ άλλων, ιντερφερόνες. Ωστόσο, αυτή η άμυνα λειτουργεί μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή Abel Viejo-Borbolla στο Ινστιτούτο Ιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Ανόβερου (MHH) μελέτησαν τώρα πώς ο ιός καταφέρνει να ξεφύγει από αυτόν τον αμυντικό μηχανισμό. Το αποτέλεσμα ακούγεται παράδοξο: ο ιός δεν αποδυναμώνει την ανοσολογική απόκριση, αλλά την ενισχύει συγκεκριμένα για δικό του όφελος. Αυτά τα ευρήματα δημοσιεύονται στο Nature Communications. “Η γλυκοπρωτεΐνη C του VZV δεσμεύεται ιδιαίτερα με την ιντερφερόνη γάμμα.

Αυτό οδηγεί σε τροποποίηση των σημάτων που προκαλούνται από αυτήν την κυτοκίνη, με αποτέλεσμα την αυξημένη παραγωγή ορισμένων πρωτεϊνών, για παράδειγμα του μορίου διακυτταρικής προσκόλλησης 1″, εξηγεί η Δρ Carina Jacobsen, πρώτη συγγραφέας του άρθρου. Αυτό το μόριο προάγει την κυτταρική προσκόλληση και έτσι τα Τ κύτταρα συνδέονται πιο εύκολα με τα μολυσμένα κύτταρα του δέρματος και περισσότερα ιοσωμάτια μπορούν να μεταφερθούν από τα κύτταρα του δέρματος στα κύτταρα του ανοσοποιητικού. Κατά μία έννοια, ο ιός κατάφερε στη συνέχεια να ανέβει στον Δούρειο Ίππο — για να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα. Τα αποτελέσματα της έρευνας αποτελούν τη βάση για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων κατά αυτών και πιθανώς άλλων ιών.