Το QUT και οι Ολλανδοί επιστήμονες εντόπισαν δύο νέα γονίδια που εμπλέκονται στην ημιπληγική ημικρανία, έναν σπάνιο, εξουθενωτικό υποτύπο ημικρανίας που προκαλεί αδυναμία στη μία πλευρά του σώματος κατά τη φάση της αύρας. Η διακεκριμένη καθηγήτρια Lyn Griffiths, Διευθύντρια του Κέντρου QUT για Γονιδιωματική και Εξατομικευμένη Υγεία, και επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Leiden στην Ολλανδία, χρησιμοποίησαν μεθόδους αλληλουχίας γονιδιώματος για να ενοχοποιήσουν έναν ρόλο για τα δύο γονίδια και δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο Molecular Neurobiology.
«Η ημιπληγική ημικρανία (HM) είναι ένας σοβαρός υποτύπος ημικρανίας, που συνήθως κληρονομείται κυρίως σε οικογένειες, όπου οι άνθρωποι βιώνουν σημαντική αδυναμία ή παράλυση στη μία πλευρά του σώματός τους, μαζί με άλλα σοβαρά συμπτώματα ημικρανίας», είπε η καθηγήτρια Griffiths. «Χρησιμοποιώντας μεθόδους προσδιορισμού αλληλουχίας γονιδιώματος, εμπλέκουμε δύο γονίδια, το CACNA1H και το CACNA1I, τα οποία είναι γονίδια διαύλου ιόντων που εμπλέκονται στον έλεγχο των επιπέδων ασβεστίου στον εγκέφαλο και ενδεχομένως επηρεάζουν την απελευθέρωση νευροδιαβιβαστών.»
«Η έρευνα δείχνει ότι η ημικρανία μπορεί να θεωρηθεί ως μια πολύπλοκη διαταραχή με πολλαπλούς γενετικούς παράγοντες. Ήδη υπάρχουν τρία γνωστά αιτιολογικά εμπλεκόμενα γονίδια για την οικογενή ημιπληγική ημικρανία. «Έχει επίσης υποτεθεί ότι μια σύνθετη διαταραχή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας συσσώρευσης γενετικών παραλλαγών σε μια οδό ασθένειας, όπου η υπέρβαση ενός συγκεκριμένου ορίου οδηγεί σε ασθένεια». Η καθηγήτρια Γκρίφιθς είπε ότι τα τρέχοντα στοιχεία υποδεικνύουν ότι τα πολύπλοκα χαρακτηριστικά είναι πιθανό να υποστηρίζονται από έναν συνδυασμό κοινών και σπάνιων παραλλαγών.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι η ημιπληγική ημικρανία συσχετίστηκε με αυξημένο φορτίο μεταλλάξεων στον αριθμό των παραλλαγών στα γονίδια CACNA1H και CACNA1I. Αυτά τα γονίδια μπορούν να τροποποιήσουν τον κίνδυνο ασθένειας HM. Η ασθένεια μπορεί να έχει πολύπλοκη κληρονομικότητα, επιπλέον των αυστηρά μονογονιδιακών μορφών. «Αυτή η μελέτη προσθέτει στις γνώσεις μας για την τροποποίηση του κινδύνου από μεταλλάξεις σε πολλά άλλα γονίδια που είχαν προηγουμένως εντοπιστεί σε ορισμένους ασθενείς με HM. Αυτά τα γονίδια που εμπλέκονται σε HM σχετίζονται κυρίως με διαταραχές μεταφοράς διαφόρων ουσιών μέσω των εγκεφαλικών μεμβρανών.»
Η καθηγήτρια Griffiths είπε ότι μια προηγούμενη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Molecular Neuroscience, διερεύνησε τον ρόλο των εντοπισμένων μεταλλάξεων στο γονίδιο CACNAII και επιβεβαίωσε ότι υπήρχαν λειτουργικές επιδράσεις των παραλλαγών CACNA1I στις ηλεκτροφυσιολογικές ιδιότητες. «Αυτές οι μελέτες διερεύνησαν πέντε εμπλεκόμενες μεταλλάξεις και έδειξαν πολυάριθμες λειτουργικές αλλοιώσεις στα κανάλια, υποδηλώνοντας περαιτέρω ότι οι παραλλαγές που εντοπίστηκαν στο CACNA1I θα μπορούσαν να διαδραματίσουν αιτιολογικό ή συνεισφέρον ρόλο στην HM».