Η εξέλιξη του συνδρόμου Ogilvie (που λέγεται αλλιώς οξεία ψευδοαπόφραξη του παχέος εντέρου) είναι απρόβλεπτη και δεν υπάρχουν γνωστά αίτια. Είναι πιο συχνή σε γηριατρικούς ασθενείς με πολλαπλές υποκείμενες συννοσηρότητες. Ωστόσο, μπορεί επίσης να εμφανιστεί σε φαινομενικά υγιείς ασθενείς μετά από ένα τραυματικό συμβάν ή χειρουργική επέμβαση. Οι ασθενείς με αυτή την ασθένεια αναπτύσσουν σταδιακά κοιλιακή διάταση μαζί με κάποια κοιλιακή δυσφορία. Το σύνδρομο Ogilvie διαγιγνώσκεται με βάση κλινικά και ακτινολογικά δεδομένα.
Ιστορία
Το 1948, ο Sir William Heneage Ogilvie κατέγραψε δύο ασθενείς με ψευδοαπόφραξη του παχέος εντέρου. Ο Ντάντλι χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «ψευδοαπόφραξη» για να περιγράψει τη λειτουργική απόφραξη του παχέος εντέρου. Nanni et al. δημοσίευσε μια κριτική το 1982 που χρησιμοποιούσε τη φράση «οξεία ψευδοαπόφραξη του παχέος εντέρου». Στο άρθρο του το 1997, ο Ρεξ χρησιμοποίησε τη συντομογραφία «ACPO».
Σύνδρομο Ogilvie: Αιτία, Παράγοντες Κινδύνου και Συμπτώματα
Η ανάπτυξη του συνδρόμου Ogilvie είναι απρόβλεπτη και δεν υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια. Ωστόσο, διάφοροι κλινικοί παράγοντες μπορούν να θέσουν έναν ασθενή σε αυξημένο κίνδυνο. Συννοσηρότητες που σχετίζονται με ηλεκτρολυτική ανισορροπία ή πολυφαρμακία, χαμηλή υποκείμενη λειτουργική κατάσταση ή ακινησία, σχετίζονται σημαντικά. Οι ηλικιωμένοι που έχουν νοσηλευτεί, ακόμη και για μη χειρουργική φροντίδα, είναι πιο ευάλωτοι. Για άγνωστους λόγους, φαίνεται να υπάρχει σύνδεση με καισαρικές επεμβάσεις.
Οι ηλικιωμένοι που αναφέρονται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών ή σε άλλες εγκαταστάσεις οξείας φροντίδας από εγκαταστάσεις μακροχρόνιας φροντίδας ή οίκους ευγηρίας, εκείνοι με υποκείμενη εκφυλιστική νευρολογική πάθηση ή εκείνοι που μόλις υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά διατρέχουν επίσης κίνδυνο.
Η συγκεκριμένη παθοφυσιολογία του συνδρόμου Ogilvie είναι αβέβαιη. Ο αρχικός μηχανισμός που προτάθηκε από τον Ogilvie ήταν μια ανισορροπία στη δραστηριότητα του αυτόνομου νευρικού συστήματος με παρασυμπαθητική υπερδραστηριότητα που είχε ως αποτέλεσμα τη διάταση του παχέος εντέρου.
Υποτίθεται ότι η δραστηριότητα των διεγερτικών νευροδιαβιβαστών, ιδιαίτερα της ακετυλοχολίνης, είναι χαμηλότερη από εκείνη των ανασταλτικών νευροδιαβιβαστών όπως το υποξείδιο του αζώτου και τα αγγειοδραστικά εντερικά πεπτίδια. Η ανεξάρτητη δυσλειτουργία του εντερικού νευρικού συστήματος, καθώς και τα εγγενή εντερικά αντανακλαστικά τόξα και η δραστηριότητα του βηματοδότη, παίζουν όλα κάποιο ρόλο, αλλά σε ποιο βαθμό είναι άγνωστο.
Η παθολογική διάταση του παχέος εντέρου στο σύνδρομο Oglivie συνήθως καταλήγει στην ή γύρω από τη σπληνική κάμψη, όπου επίσης η αυτόνομη παρασυμπαθητική απαγωγική νεύρωση μεταβαίνει από το νεύρο του πνευμονογαστρικού νεύρου στις ιερές, S2-S4, νευρικές ρίζες. Αν και τα συμπτώματα και τα σημάδια της μείζονος εντερικής απόφραξης είναι διαδεδομένα, μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους. Η οξεία μείζονα κοιλιακή διάταση και δυσφορία είναι κοινά συμπτώματα.
Τα συστηματικά συμπτώματα δηλητηρίασης δεν εκδηλώνονται μέχρι να εμφανιστούν σοβαρά προβλήματα. Το σύνδρομο Ogilvie εκδηλώνεται κλινικά ως κοιλιακή διάταση και πόνος (80%), ναυτία με έμετο (60%) και δυσκοιλιότητα (60%). Η διάγνωση βασίζεται στον αποκλεισμό δομικών και αναγνωρισμένων αιτιών διάτασης του παχέος εντέρου, καθώς και κλινικών και ακτινολογικών στοιχείων.
Το σύνδρομο Ogilvie προσβάλλει συχνότερα το τυφλό και το δεξιό κόλον, ωστόσο, μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε τμήμα ή όλο το κόλον. Οι διάμετροι μεγαλύτερες από 14 cm πιστεύεται ότι σχετίζονται με υψηλό κίνδυνο διάτρησης. Οι πιο σημαντικές επιπλοκές είναι η διάτρηση και η ισχαιμία του εντέρου, που απαιτούν συχνή παρέμβαση.