Μια νέα μελέτη στο JAMA που συνέταξε ένας ερευνητής του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ (URMC) διαπίστωσε ότι τα ποσοστά επιβίωσης των εξαιρετικά πρόωρων μωρών έχουν αυξηθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Η εργασία, “Θνησιμότητα, ενδονοσοκομειακή νοσηρότητα, πρακτικές φροντίδας και 2-χρόνια αποτελέσματα για εξαιρετικά πρόωρα βρέφη στις ΗΠΑ, 2013-2018”, εξέτασε τα αποτελέσματα επιβίωσης 10.877 βρεφών που γεννήθηκαν στις 22-28 εβδομάδες κύησης μεταξύ Ιανουαρίου. 2013 και Δεκεμβρίου 2018, σε 19 ακαδημαϊκά ιατρικά κέντρα που αποτελούν το χρηματοδοτούμενο από το NIH Neonatal Research Network. Η επιβίωση μεταξύ των βρεφών που έλαβαν ενεργή θεραπεία ήταν 30,0% (60/200) στις 22 εβδομάδες και 55,8% (535/958) στις 23 εβδομάδες. Αυτό είναι ένα σημαντικά υψηλότερο ποσοστό επιβίωσης από ό,τι όταν η μελέτη διεξήχθη προηγουμένως μεταξύ 2008-2012, στην οποία η επιβίωση έως την έξοδο ήταν 7% (22/334) για τα ζωντανά βρέφη στις 22 εβδομάδες και 32% (252/779) για ζωντανά βρέφη στην 23η εβδομάδα.
Αυτή η βελτίωση στα αποτελέσματα για εξαιρετικά πρόωρα βρέφη μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των βελτιωμένων πρωτοκόλλων θεραπείας στα συμμετέχοντα ιατρικά κέντρα, σύμφωνα με τον Carl D’Angio, M.D., συν-συγγραφέα και Επικεφαλής του Τμήματος Νεογνολογίας στο URMC. “Τα ακαδημαϊκά ιατρικά κέντρα λαμβάνουν τις βέλτιστες πρακτικές, τις εφαρμόζουν και τις διαδίδουν σε μια ευρύτερη και ευρύτερη ομάδα σε εθνικό επίπεδο”, δήλωσε ο D’Angio. Η συλλογική βελτίωση της φροντίδας σε διάφορους τομείς έχει συμβάλει στην αλλαγή των αποτελεσμάτων, σύμφωνα με τον D’Angio. «Όταν εξετάζουμε την επιβίωση σχεδόν σε οποιαδήποτε ομάδα βρεφών, είναι μια δέσμη παραγόντων. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται σε διάφορα κέντρα, αλλά υπάρχουν στοιχεία στα οποία έχουμε προχωρήσει συλλογικά, όπως ο αερισμός , διατροφή και ενυδάτωση.”
Όταν τα βρέφη γεννιούνται στις 22 ή 23 εβδομάδες, σχεδόν κάθε όργανο είναι ανώριμο, με τους πνεύμονες και τον εγκέφαλο να είναι μεταξύ των συστημάτων που κινδυνεύουν περισσότερο, σύμφωνα με τον D’Angio. Εκτός από τη μελέτη των αποτελεσμάτων επιβίωσης, η εργασία αξιολόγησε την υγεία των βαρέως πρόωρων βρεφών μετά από δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των επιπτώσεων όπως η νευροανάπτυξη, η εγκεφαλική παράλυση, η όραση, η ακοή, οι επανεισαγωγές και η ανάγκη για βοηθητικές συσκευές. Λίγο περισσότερο από το 8% είχε μέτρια έως σοβαρή εγκεφαλική παράλυση, το 1,5% είχε απώλεια όρασης και στα δύο μάτια, το 2,5% χρειαζόταν ακουστικά βαρηκοΐας ή κοχλιακά εμφυτεύματα και το 15% χρειαζόταν βοηθήματα κινητικότητας όπως ορθωτικά, νάρθηκες, περιπατητές ή αναπηρικά καροτσάκια. Σχεδόν το 49% δεν είχε καθόλου ή είχε μόνο ήπια νευροαναπτυξιακή διαταραχή, περίπου το 29% είχε μέτρια νευροαναπτυξιακή έκπτωση και περίπου το 21% είχε σοβαρή νευροαναπτυξιακή έκπτωση.
Αυτή η μελέτη —και η συνολική βελτίωση των αποτελεσμάτων— μπορεί να βοηθήσει τους κλινικούς γιατρούς να παρέχουν σαφείς πληροφορίες σε συζητήσεις με οικογένειες όταν τα μωρά γεννιούνται εξαιρετικά πρόωρα. “Εμείς ως κλινικοί γιατροί υποστηρίζουμε τους γονείς σε μια κοινή διαδικασία λήψης αποφάσεων όταν τα μωρά γεννιούνται στα όρια της βιωσιμότητας”, δήλωσε ο D’Angio. “Ο επικείμενος τοκετός ενός εξαιρετικά πρόωρου βρέφους είναι ένας σημαντικός παράγοντας άγχους για τις οικογένειες. Ένα σημαντικό μέρος για να βοηθήσουμε τους γονείς να αντεπεξέλθουν είναι η παρουσίαση των δεδομένων που έχουμε και η ενημέρωση των γονέων για το τι να περιμένουν σε βάθος χρόνου. Αυτή η τελευταία μελέτη είναι θετικά νέα για τη διαμόρφωση αυτές οι συζητήσεις και παρέχουν μια πιο αισιόδοξη πιθανότητα για καλά αποτελέσματα”.
