Η συσσωρευμένη γνώση από την έρευνα των τελευταίων ετών έχει προσφέρει αξιόλογες δυνατότητες για παρακολούθηση της χρόνιας ηπατικής νόσου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει το απόλυτο τεστ που να αντικατοπτρίζει πλήρως την (πολύπλοκη) ηπατική δομή και λειτουργία. Έτσι η προσέγγιση του σημερινού ηπατολόγου στο θέμα είναι πολυδιάστατη, από τις θεμελιώδεις αρχές του ιστορικού και της κλινικής εξέτασης, σε βιοχημικούς δείκτες, προηγμένης τεχνολογίας απεικονίσεις, καθώς και νεότερες τεχνικές, επεμβατικές και μη.
Τελευταία, είναι αρκετές οι προσπάθειες να βρεθούν νεότεροι δείκτες για την ανίχνευση του βαθμού ίνωσης του ήπατος ή την παρουσία κίρρωσης, που θα μπορούν να προσδιορίζονται με απλή αιμοληψία, στοχεύοντας έτσι στην αποφυγή πιο επεμβατικών μεθόδων, όπως η βιοψία ήπατος. Η πληροφορία αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί δίνει προγνωστικά στοιχεία για την ανταπόκριση σε θεραπεία και για τυχούσα εξέλιξη της ηπατοπάθειας. Πολλές μελέτες έχουν εστιαστεί κυρίως στη χρόνια ηπατίτιδα C και τη δυνατότητα των εμμέσων και αμέσων δεικτών να διαγνώσουν και να παρακολουθήσουν την ίνωση στο ήπαρ και συνεπώς την αποτελεσματικότητα της θεραπείας, χωρίς κάποιος από αυτούς να είναι ακόμη εφαρμόσιμος στην καθημερινή κλινική πράξη.
Ελαστογραφία: Τρόπος παρακολούθησης χρόνιας ηπατοπάθειας
Ένας σύγχρονος πολλά υποσχόμενος μη επεμβατικός τρόπος παρακολούθησης της ίνωσης στη χρόνια ηπατοπάθεια είναι η ελαστογραφία (Fibroscan®, Echosens). Η συσκευή που αποτελείται από μία «κεφαλή» υπερήχου προσαρμοσμένη στον άξονα ενός δονητή, μεταδίδει δόνηση προς τον ιστό και επάγει ένα ελαστικό κύμα που πολλαπλασιάζεται διΑ του ιστού. Αυτό ακολουθείται από υπερηχογραφική καταγραφή της ταχύτητας που σχετίζεται άμεσα με τη σκληρία του ιστού.
Βιοψία ήπατος: Διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση στην ηπατοπάθεια
Η βιοψία ήπατος αποτελεί το σημαντικότερο μέσο στη διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση οξέων και χρόνιων ηπατοπαθειών. Παρότι ορολογικά, μοριακά τεστ και απεικονιστικές μέθοδοι μπορεί να δώσουν πολλές πληροφορίες, η βιοψία ήπατος παραμένει μέθοδος αναφοράς. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1923, αλλά χρειάστηκε να φθάσουμε στο 1958 οπότε ο Menghini περιέγραψε την ομώνυμη βελόνα βιοψίας. Από τότε πολλές βελτιώσεις έχουν επέλθει στην τεχνική και στα διαθέσιμα μέσα.