Το άγχος και η κατάθλιψη μεταξύ των παιδιών σχολικής ηλικίας και των εφήβων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι στο πιο υψηλό επίπεδο όλων των εποχών. Δυστυχώς, το 2021, η ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων κηρύχθηκε εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αν και μια ποικιλία αιτιών πιστεύεται ότι συμβάλλουν σε αυτή την πτώση της ψυχικής υγείας, μια νέα μελέτη από τρεις εξέχοντες ερευνητές που ειδικεύονται στην ανάπτυξη του παιδιού επισημαίνει το ανεξάρτητο «παιδικό παιχνίδι».
Ψυχική υγεία παιδιών και εφήβων
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο Journal of Pediatrics, υποδηλώνουν ότι η αύξηση των διαταραχών ψυχικής υγείας αποδίδεται στη μείωση εδώ και δεκαετίες στις ευκαιρίες για παιδιά και εφήβους να παίζουν, να περιπλανώνται και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες ανεξάρτητες από την άμεση επίβλεψη και τον έλεγχο από τους ενήλικες. Αν και είναι καλοπροαίρετο, η προσπάθεια των ενηλίκων να καθοδηγούν και να προστατεύουν τα παιδιά και τους εφήβους τους έχει στερήσει την ανεξαρτησία που χρειάζονται για την ψυχική υγεία, συμβάλλοντας σε επίπεδα ρεκόρ άγχους, κατάθλιψης και αυτοκτονίας μεταξύ των νέων.
«Οι γονείς σήμερα υπόκεινται τακτικά σε μηνύματα σχετικά με τους κινδύνους που μπορεί να βρεθούν σε παιδιά χωρίς επίβλεψη και την αξία των υψηλών επιδόσεων στο σχολείο. Αλλά ακούν ελάχιστα από τα αντισταθμιστικά μηνύματα ότι εάν τα παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν καλά προσαρμοσμένα, χρειάζονται συνεχώς αυξανόμενες ευκαιρίες για ανεξάρτητη δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένου αυτοκατευθυνόμενου παιχνιδιού και ουσιαστικής συμβολής στην οικογενειακή και κοινοτική ζωή, τα οποία είναι σημάδια ότι τα εμπιστεύονται , υπεύθυνος και ικανός.
«Πρέπει να αισθάνονται ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον πραγματικό κόσμο, όχι μόνο τον κόσμο του σχολείου», δήλωσε ο David F. Bjorklund, Ph.D., συν-συγγραφέας και καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας στο Florida Atlantic University Charles E. Schmidt College of Science.
Η μελέτη έδειξε επίσης ότι η ελευθερία των παιδιών να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που ενέχουν κάποιο βαθμό κινδύνου και προσωπική ευθύνη μακριά από τους ενήλικες έχει επίσης μειωθεί κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Το επικίνδυνο παιχνίδι, όπως το σκαρφάλωμα ψηλά σε ένα δέντρο, βοηθά στην προστασία των παιδιών από την ανάπτυξη φοβιών και μειώνει το μελλοντικό άγχος ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση για την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών.
Μεταξύ των πολλών περιορισμών που επηρεάζουν την ανεξάρτητη δραστηριότητα των παιδιών σήμερα που εντοπίστηκαν στη μελέτη, περιλαμβάνεται ο αυξημένος χρόνος που περνούν στο σχολείο και στις σχολικές εργασίες στο σπίτι. Μεταξύ 1950 και 2010, η μέση διάρκεια του σχολικού έτους στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά πέντε εβδομάδες. Οι ασκήσεις για το σπίτι, που κάποτε ήταν σπάνιες ή ανύπαρκτες στο δημοτικό, σήμερα είναι συνηθισμένες ακόμη και στο νηπιαγωγείο.
Επιπλέον, μέχρι το 2014, ο μέσος χρόνος διαλείμματος (συμπεριλαμβανομένου τυχόν διαλείμματος που σχετίζεται με την περίοδο του γεύματος) για τα δημοτικά σχολεία ήταν μόλις 26,9 λεπτά την ημέρα και ορισμένα σχολεία δεν είχαν καθόλου διάλειμμα. «Μια σημαντική κατηγορία ανεξάρτητης δραστηριότητας, ειδικά για μικρά παιδιά, είναι το παιχνίδι», είπε ο Bjorklund. «Η έρευνα, καθώς και η καθημερινή παρατήρηση, δείχνουν ότι το παιχνίδι είναι μια άμεση πηγή ευτυχίας των παιδιών».
Οι ερευνητές προτείνουν ότι η αύξηση του σχολικού χρόνου και η πίεση για επίτευξη επίδοσης εδώ και δεκαετίες μπορεί να έχει επηρεάσει την ψυχική υγεία όχι μόνο με την αφαίρεση χρόνου και ευκαιριών για ανεξάρτητες δραστηριότητες, αλλά και επειδή ο φόβος της ακαδημαϊκής αποτυχίας ή ο φόβος της ανεπαρκούς επίδοσης είναι μια άμεση πηγή αγωνίας.
«Σε αντίθεση με άλλες κρίσεις, όπως η επιδημία του COVID, αυτή η μείωση της ανεξάρτητης δραστηριότητας, και ως εκ τούτου, η ψυχική ευεξία στα παιδιά μας έχει επικρατήσει σταδιακά, εδώ και δεκαετίες, τόσοι πολλοί δεν το έχουν προσέξει μετά βίας», είπε η Bjorklund. «Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλες κρίσεις υγείας, αυτή δεν είναι το αποτέλεσμα ενός εξαιρετικά μεταδοτικού ιού, αλλά μάλλον το αποτέλεσμα καλών προθέσεων που έχουν μεταφερθεί πολύ μακριά – προθέσεων προστασίας των παιδιών και παροχής όσων πολλοί πίστευαν ότι είναι καλύτερη (ερμηνευόμενη ως περισσότερη) σχολική εκπαίδευση. τόσο εντός όσο και εκτός των πραγματικών σχολείων».