Ο “παγωμένος ώμος” ή αλλιώς στην ιατρική ορολογία “αρθρίτιδα του ώμου” είναι μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από πόνο, δυσκαμψία και περιορισμένη κινητικότητα στην περιοχή του ώμου. Συνήθως εμφανίζεται όταν οι ιστοί γύρω από την άρθρωση του ώμου φλεγμονώνονται, προκαλώντας την ανάπτυξη ουλώδους ιστού. Αυτή η πάθηση μπορεί να είναι πολύ επώδυνη και να περιορίσει σημαντικά τις καθημερινές δραστηριότητες του ατόμου.
Συχνά, ο παγωμένος ώμος αναπτύσσεται σταδιακά και περνά από τρία κύρια στάδια: το πρώιμο, το προοδευτικό και το ανάρρωσης. Στο πρώιμο στάδιο, ο ασθενής ανησυχεί κυρίως για πόνο, ενώ στο προοδευτικό στάδιο παρατηρείται το έντονο περιορισμένο εύρος κίνησης. Στο τελευταίο στάδιο, μπορεί να αρχίσει η βελτίωση της κινητικότητας, αλλά ο πόνος μπορεί να παραμένει.
Τα αίτια της πάθησης δεν είναι πάντα γνωστά, αλλά μπορεί να σχετίζονται με τραυματισμούς, χειρουργικές επεμβάσεις, ή ακόμα και μεταβολές στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας 40-60 ετών και είναι πιο συχνό σε γυναίκες.
Η θεραπεία του παγωμένου ώμου στοχεύει στη μείωση του πόνου, την αποκατάσταση της κίνησης και την αποφυγή της επανάληψης του προβλήματος. Κάποιες από τις συντηρητικές μεθόδους περιλαμβάνουν:
- Φυσικοθεραπεία: Ειδικοί ασκήσεις για τη βελτίωση της κινητικότητας και της δύναμης του ώμου. Η φυσικοθεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει διατάσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης.
- Φαρμακολογία: Αντιφλεγμονώδη φάρμακα (όπως η ιβουπροφαίνη) μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση από τον πόνο και τη φλεγμονή.
- Ενέσεις κορτιζόνης: Σε περιπτώσεις σοβαρού πόνου, μπορεί να χορηγηθούν ενέσεις κορτιζόνης στην άρθρωση του ώμου για άμεση ανακούφιση.
- Χειρουργική επέμβαση: Σε περιπτώσεις όπου οι παραπάνω μέθοδοι δεν επιφέρουν βελτίωση, ίσως χρειαστούν επεμβάσεις όπως η αρθροσκόπηση για να απελευθερωθούν οι άκαμπτοι ιστοί.
Η πρόγνωση για τον παγωμένο ώμο είναι συνήθως καλή, με πολλούς ασθενείς να ανακτούν πλήρως τη λειτουργία του ώμου τους εντός μερικών μηνών έως ενός χρόνου, εφόσον ακολουθούν τις κατάλληλες θεραπείες. Επιπλέον, η πρόληψη μέσω της διατήρησης της κυκλοφορίας του αίματος και της τακτικής άσκησης μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης της πάθησης.