Οστεοαρθρίτιδα: Οι τεχνικές αλληλούχισης DNA επόμενης γενιάς (NGS) δείχνουν την παρουσία βακτηριακού DNA σε χειρουργικά δείγματα αρθρίτιδας του ισχίου και του γόνατος, από ασθενείς που υποβάλλονται για πρώτη φορά σε ολική αρθροπλαστική, αναφέρει μελέτη στο Περιοδικό Χειρουργικής Οστών και Αρθρώσεων (Journal of Bone and Joint Surgery). Τα ευρήματα “προστίθενται σε έναν αυξανόμενο όγκο στοιχείων που δείχνουν ότι οι εγγενείς αρθρώσεις φιλοξενούν μικρόβια, ως μέρος ενός μικροβιώματος, αν και η κλινική σημασία αυτών των ευρημάτων και ο μηχανισμός του μικροβιακού αποικισμού είναι ακόμη άγνωστα”, σύμφωνα με τη νέα έρευνα του Javad Parvizi, MD, FRCS, του Ορθοπεδικού Ινστιτούτου Rothman στο Πανεπιστήμιο Thomas Jefferson και των συνεργατών του.
Τρεις τύποι δειγμάτων αρθροπλαστικής παρουσιάζουν παρόμοια βακτηριακή σύνθεση
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εκτεταμένη έρευνα που εξετάζει την επίδραση των μικροβιωμάτων (δηλαδή των τύπων και της ποικιλίας των βακτηρίων που υπάρχουν σε διάφορες περιοχές του σώματος) στην ανθρώπινη υγεία και ασθένεια. Οι ισχυρές τεχνικές NGS επιτρέπουν στους ερευνητές να βρίσκουν στοιχεία βακτηριακού DNA που διαφορετικά θα παρέμεναν απαρατήρητα. Η λοίμωξη αποτελεί σημαντική αιτία αποτυχίας της άρθρωσης σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική, παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις δεν εντοπίζεται συγκεκριμένη βακτηριακή αιτία. Στο παρελθόν, θεωρούνταν ότι οι εγγενείς αρθρώσεις του ισχίου και του γόνατος, καθώς και άλλες περιοχές του σώματος που δεν επηρεάζονται από χειρουργική επέμβαση ή άλλες πιθανές αιτίες μόλυνσης, ήταν αποστειρωμένες. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες μικροβιώματος έχουν βρει βακτηριακό DNA σε πολλές “περιοχές του σώματος που προηγουμένως θεωρούνταν αποστειρωμένες”, για παράδειγμα, σε ένα αναπτυσσόμενο έμβρυο, το στήθος και την άρθρωση του ώμου. Στη νέα μελέτη, ο Dr. Parvizi και οι συνεργάτες του έλαβαν διεγχειρητικά δείγματα αρθρικού υγρού, δείγματα βαθιών ιστών και ενδομυελικά επιχρίσματα από το χειρουργικό ισχίο ή γόνατο από 117 ασθενείς που υποβλήθηκαν για πρώτη φορά σε αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος. Τα δείγματα συλλέχθηκαν με αυστηρή προσοχή στην αποστειρωμένη τεχνική προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος βακτηριακής επιμόλυνσης. Στη συνέχεια, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια εμπορική πλατφόρμα NGS για να αναλύσουν τους τύπους και την ποικιλομορφία του μικροβιακού DNA σε κάθε δείγμα. Η ανάλυση περισσότερων από 800.000 “αναγνώσεων” DNA οδήγησε στην ταυτοποίηση 361 διαφορετικών ειδών βακτηρίων. Συνολικά, βακτηριακό DNA βρέθηκε σε δείγματα από 113 από 117 ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα ισχίου ή γόνατος. Το μικροβίωμα ποικίλλει ανάλογα με το νοσοκομείο και την πρόσφατη ένεση στεροειδών Τα πέντε πιο συχνά είδη βακτηρίων ήταν Escherichia, Cutibacterium, Staphylococcus, Acinetobacter και Pseudomonas – όλα κοινά μικρόβια που προκαλούν λοιμώξεις. Τα ευρήματα ήταν γενικά παρόμοια για τους τρεις τύπους δειγμάτων, αν και τα ενδομυελικά επιχρίσματα παρουσίασαν ελαφρώς υψηλότερη βακτηριακή ποικιλομορφία από τα δείγματα αρθρικού υγρού ή βαθιών ιστών.
Τα ευρήματα του μικροβιώματος βρέθηκαν να μην σχετίζονται με ένα ευρύ φάσμα παραγόντων που σχετίζονται με τον ασθενή, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας, του φύλου, της φυλής και της συννοσηρότητας. Ωστόσο, το νοσοκομείο στο οποίο πραγματοποιήθηκε η αρθροπλαστική αποδείχθηκε σημαντικός παράγοντας, εξηγώντας το 18,5% της διακύμανσης σε ένα μέτρο βακτηριακής ποικιλότητας. Το εύρημα αυτό μπορεί να αντανακλά διαφορές στους τύπους βακτηρίων που απαντώνται στο νοσοκομειακό περιβάλλον ή πιθανή διεγχειρητική επιμόλυνση. Ο μόνος άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν το ιστορικό ενέσεων κορτικοστεροειδών, μια κοινή θεραπεία για την οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και του γόνατος. Τα αποτελέσματα έδειξαν “διαφορετική αφθονία” βακτηρίων σε ασθενείς με ενέσεις κορτικοστεροειδών τους τελευταίους έξι μήνες, γεγονός που εγείρει και πάλι την πιθανότητα επιμόλυνσης. Ωστόσο, σημειώνουν οι ερευνητές, “τα πιο κοινά είδη που παρατηρήθηκαν σε αυτή τη μελέτη δεν ήταν μεταξύ των πιο κοινών σε προηγούμενες μελέτες μικροβιώματος του δέρματος, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα μικροβιακά προφίλ που ανιχνεύθηκαν δεν είναι πιθανό να εξηγούνται αποκλειστικά από τη μόλυνση του δέρματος”. Η μελέτη προστίθεται σε έναν αυξανόμενο όγκο αποδείξεων ότι οι εγγενείς αρθρώσεις, που παραδοσιακά θεωρείται ότι είναι αποστειρωμένες και απαλλαγμένες από βακτήρια, εκτίθενται με κάποιο τρόπο σε μικρόβια. Οι ερευνητές τονίζουν την ανάγκη για περαιτέρω μελέτες για την αξιολόγηση της σχέσης μεταξύ του νοσοκομείου όπου νοσηλεύονται οι ασθενείς και των βακτηρίων που ανιχνεύονται σε “κλειστά περιβάλλοντα μικροβίων”, όπως οι αρθρώσεις του γόνατος και του ισχίου. Ο Dr. Parvizi και οι συν-συγγραφείς καταλήγουν: “Τα ευρήματα αυτά συμβάλλουν στον καθορισμό του βασικού μικροβιακού σήματος και στον εντοπισμό των μεταβλητών που συμβάλλουν στην οστεοαρθριτική άρθρωση, η οποία θα είναι πολύτιμη ως συγκριτικό στοιχείο στα πλαίσια της λοίμωξης και της μακροπρόθεσμης επιτυχίας της αρθροπλαστικής”.
