Η προοδευτική ανάπτυξη της τύφλωσης μερικές φορές από την ηλικία των 2 ετών, είναι χαρακτηριστική της μελαγχρωστικής αμφιβληστροειδοπάθειας. Η πιο συχνή κληρονομική διαταραχή του αμφιβληστροειδούς, η μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια πλήττει σχεδόν 1 στα 4.000 άτομα. Περισσότερο από 1 εκατομμύριο άτομα έχουν προβλήματα όρασης σε όλο τον κόσμο εξαιτίας αυτής της ανίατης ασθένειας.
Ένας αριθμός γονιδίων έχουν συσχετιστεί με αυτή τη νόσο. Πενήντα-οκτώ κληρονομούνται κατά αυτοσωματικό υπολειπόμενο τρόπο, ενώ ένας αριθμός γονιδίων κληρονομούνται με αυτοσωματικό επικρατούντα τρόπο ή φυλοσύνδετο τρόπο. Ωστόσο, αυτά τα γονίδια δεν εξηγούν περίπου το 40%. Η S Agrawal, πρώτη συγγραφέας της μελέτης αυτής, και ο μέντορας της, Δρ Rui Chen, αναπληρωτής καθηγητής μοριακής γενετικής του ανθρώπου στο Baylor College of Medicine, μαζί με συναδέλφους από άλλα ιδρύματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Καλιφόρνια και στο Maryland βρήκαν ότι οι μεταλλάξεις στο γονίδιο REEP6 – ένα γονίδιο που μέχρι τώρα δεν είχε συσχετιστεί με ανθρώπινη νόσο -μπορεί να εξηγήσουν μερικές από τις περιπτώσεις που έλειπε γενετική διάγνωση. Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό American Journal of Human Genetics.
«Σε αυτή τη νόσο, τα πληγέντα ραβδία πεθαίνουν νωρίς και οδηγούν και τα κωνία τριγύρω τους στον θάνατο, οδηγώντας τελικά σε τύφλωση στις πιο σοβαρές περιπτώσεις,» είπε ο συν-συγγραφέας Δρ Gavin Arno, επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Οφθαλμολογίας στο University College Λονδίνο. Αν και τα γενικά χαρακτηριστικά των διαφόρων μορφών μελαγχρωστικής αμφιβληστροειδοπάθειας είναι παρόμοια, είναι γενετικά διαφορετικά. Επιπλέον, η εκδήλωση της μελαγχρωστικής αμφιβληστροειδοπάθειας μπορεί να διαφέρει σημαντικά μεταξύ των ασθενών. Κάποιοι βιώνουν την έκπτωση της όρασης τη νύκτα όταν είναι 2 έως 3 ετών. Ωστόσο, η πλειονότητα των ασθενών έχουν συμπτώματα όταν είναι στην αρχή της εφηβείας τους. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την προοδευτική τύφλωση τη νύκτα επειδή δεν οδηγούν, ακόμα. Η νόσος εξελίσσεται σε απώλεια της περιφερικής όρασης, που οδηγεί σε όραση «τούνελ». Μερικές φορές, το τελικό αποτέλεσμα είναι η πλήρης τύφλωση. Άλλες φορές, ο ασθενής μπορεί να διατηρήσει την όραση σε όλη του τη ζωή, αλλά με μειωμένη οπτική οξύτητα.
«Η κατανόηση της γενετικής μας βοηθά να προβλέψουμε τη φυσική πορεία της νόσου. Μόλις τα ραβδία πεθαίνουν, δεν μπορούν να αντικατασταθούν, και δεν υπάρχει καμία θεραπεία για τη νόσο, ακόμα. Ελπίζουμε ότι η έρευνά μας θα βοηθήσει να βρούμε τρόπους για να αποκαταστήσουμε τα κατεστραμμένα ραβδία, πριν να είναι πολύ αργά.» Οι ερευνητές ανέλυσαν όλα τα γονίδια σχεδόν 600 ασθενών με κληρονομικές νόσους του αμφιβληστροειδούς με τη χρήση προσδιορισμού αλληλουχίας επόμενης γενιάς. Επτά από τους ασθενείς με κλινικά διαγνωσμένη μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια, είχαν μεταλλάξεις στο ίδιο γονίδιο, το REEP6. «Σε όλες τις οικογένειες που μελετήθηκαν, η νόσος κληρονομείται με τον αυτοσωματικό υπολειπόμενο τρόπο», δήλωσε η Agrawal. «Κάθε ένας από τους γονείς δεν παρουσιάζει τη νόσο, αλλά φέρει ένα ελαττωματικό αντίγραφο του REEP6».
Για την περαιτέρω στήριξη του ρόλου της REEP6 στη μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια, οι επιστήμονες πραγματοποίησαν μια σειρά πειραμάτων στα οποία υπερεκφράζεται μία από τις μεταλλάξεις REEP6 σε ανθρώπινες κυτταρικές γραμμές. Στη συνέχεια, εξέτασαν κατά πόσο οι μεταλλάξεις επηρέασαν την σταθερότητα της πρωτείνης REEP6, της λειτουργίας της, της έκφρασής της και του εντοπισμού της. «Βρήκαμε ότι μερικές από τις παραλλαγές προκαλούν σχηματισμό ενδοκυττάριων έγκλειστων σωματίων, γεγονός που υποδηλώνει ένα επίπεδο πρωτεΐνης αστάθειας» δήλωσε ο Chen. Οι επιστήμονες επίσης ανέπτυξαν με χρήση της τεχνολογίας Cas9 CRISPR ένα μοντέλο ποντικού με μεταλλαγμένη REEP6 στο οποίο μελέτησαν περαιτέρω τη νόσο. «Η μελέτη μπορεί ενδεχομένως να βοηθήσει στην βελτίωσης της διάγνωσης της μελαγχρωστικής αμφιβληστροειδοπάθειας, και το μοντέλο ποντικού μπορεί να βοηθήσει σε δοκιμή γονιδιακών θεραπειών» δήλωσε ο Chen.