Η τιμωρία για παιδιά που παθαίνουν νυχτερινή ενούρηση δεν θα λύσει το πρόβλημα και μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα, λένε οι ερευνητές.
Σε μια νέα μελέτη, τα παιδιά που τιμωρήθηκαν για το «βρέξιμο του κρεβατιού» το βράδυ είχαν περισσότερες πιθανότητες να πάθουν κατάθλιψη στο μέλλον ή ακόμη και να αποκτήσουν χειρότερη ποιότητα ζωής, σε σχέση με τα παιδιά που οι γονείς τους δεν τα τιμωρούσαν αν έβρεχαν το κρεβάτι τους.
Η νυχτερινή ενούρηση επηρεάζει περίπου το 15 τοις εκατό των μικρών παιδιών και είναι τρεις φορές πιο συχνή στα αγόρια από τα κορίτσια, σύμφωνα με τους συγγραφείς της έρευνας, ενώ το ένα τρίτο των γονέων τιμωρούν τα παιδιά τους γι’ αυτό.
Ενώ οι γονείς μπορεί να πιστεύουν πως η τιμωρία θα αποτρέψει το παιδί από το να ξανακάνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η τιμωρία μπορεί πραγματικά να κάνει το πρόβλημα χειρότερο, οδηγώντας σε πιο συχνή ενούρηση, περισσότερη κατάθλιψη και φτωχότερη ποιότητα ζωής για το παιδί, γράφουν οι ερευνητές στο περιοδικό Παιδικής Κακοποίησης και Παραμέλησης .
Ο Δρ Faten Nabeel Al-Zaben του Τμήματος Ιατρικής στο King Abdulaziz University στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, με τους συνεργάτες του, μελέτησαν 65 παιδιά ηλικίας επτά έως 13 ετών, που βρέχουν το βράδυ το κρεβάτι τους, καθώς και 40 υγιή παιδιά χωρίς πρόβλημα ενούρησης ως σύγκριση ομάδα.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές χώρισαν τα παιδιά με προβλήματα ενούρησης σε δύο ομάδες, αυτά που τιμωρήθηκαν για την ενούρηση και αυτά που δεν τιμωρήθηκαν.
Κατά μέσο όρο, τα παιδιά που τιμωρούνταν για την νυχτερινή ενούρηση παρατηρήθηκε να βρέχουν τα κρεβάτια τους πιο συχνά από ό, τι τα παιδιά που δεν τιμωρούνταν.
Τα παιδιά που τιμωρούνταν έδειξαν επίσης συμπτώματα κατάθλιψης που ήταν πιο σοβαρά σε σχέση με τις άλλες δύο ομάδες παιδιών.
Το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο όταν οι γονείς τιμωρούσαν σωματικά τα παιδιά τους, ενώ όσο πιο συχνά τιμωρούσαν τα παιδιά τους, τόσο πιο πιθανό τα παιδιά έπρεπε να πιεστούν και να έχουν μειωμένη ποιότητα ζωής ως αποτελέσματα.
“Η ακράτεια ούρων επηρεάζει τόσο το παιδί όσο και την οικογένεια σε διάφορα επίπεδα. Είναι συχνά μια πηγή ντροπής και αμηχανία για το παιδί, και τα παιδιά που έχουν βιώσει την αποτυχία της θεραπείας έχουν χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, “γράφουν οι συγγραφείς.