Η συχνότητα της νόσου των Λεγεωνάριων (LD) αυξάνεται για περισσότερα από 15 χρόνια, με αξιοσημείωτες φυλετικές και γεωγραφικές ανισότητες, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 16 Φεβρουαρίου στο Emerging Infectious Diseases. Η νόσος των Λεγεωνάριων (LD) είναι μια σοβαρή πνευμονία που προκαλείται από τα βακτήρια Legionella. Περίπου το 95% των ασθενών χρειάζονται νοσηλεία και το 10% πεθαίνει. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν τη μεγαλύτερη ηλικία (>50 ετών), το κάπνισμα, το εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και τις χρόνιες πνευμονικές παθήσεις. Ο πυρετός Pontiac (μια αυτοπεριοριζόμενη ασθένεια που μοιάζει με γρίπη) και η εξωπνευμονική λεγεωνέλλωση (λοίμωξη από λεγιονέλλα με κύρια εστία έξω από τους πνεύμονες) είναι άλλα λιγότερο κοινά σύνδρομα λεγεωνέλλωσης.
Από τι προέρχεται η νόσος των λεγεωνάριων;
Η Legionella βρίσκεται στα περισσότερα περιβάλλοντα γλυκού νερού σε χαμηλούς αριθμούς. Τα βακτήρια μπορούν να πολλαπλασιαστούν σε δομημένα περιβάλλοντα, ιδιαίτερα όταν το νερό είναι ζεστό (25°C–45°C), στάσιμο και χωρίς υπολείμματα απολυμαντικού. Ορισμένες συσκευές, όπως πύργοι ψύξης, υδρομασάζ, ντους και διακοσμητικά σιντριβάνια, μπορούν να κάνουν αεροζόλ στο νερό και έχουν συχνά συσχετιστεί με εστίες LD. Η LD μπορεί να αποκτηθεί όταν εισπνέεται αεροζόλ που περιέχει βακτήρια Legionella. Ένα σωστά σχεδιασμένο και εφαρμοσμένο πρόγραμμα διαχείρισης νερού (WMP) μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης και μετάδοσης της Legionella σε κτίρια με πολύπλοκα συστήματα νερού. Τα WMP συστήθηκαν για πρώτη φορά το 2015.
Η L. pneumophila ανακαλύφθηκε το 1977 και αναγνωρίστηκε ως ο αιτιολογικός παράγοντας σε ένα ξέσπασμα σοβαρής πνευμονίας το προηγούμενο έτος. Οι περιπτώσεις LD που αναφέρθηκαν στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) αυξήθηκαν σταθερά από 235 το 1976 σε 1.370 το 1990. Τα αναφερθέντα κρούσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν σχετικά σταθερά κατά την περίοδο 1990–2002, αλλά άρχισαν να αυξάνονται σταθερά το 2003. Ωστόσο, οι λόγοι είναι ασαφείς. Για να διερευνήσουμε παράγοντες που μπορεί να συνέβαλαν στην αύξηση, συγκρίναμε επιδημιολογικά πρότυπα που σχετίζονται με τα βασικά έτη πριν από την αύξηση (1992-2002) και αυτά που σχετίζονται με τα έτη αύξησης (2003-2018).
Ποια είναι τα ευρήματα της μελέτης;
Ο Albert E. Barskey, MPH, από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ στην Ατλάντα και οι συνεργάτες του συνέκριναν επιδημιολογικά πρότυπα που σχετίζονται με περιπτώσεις LD που αναφέρθηκαν στο CDC πριν και κατά τη διάρκεια της αύξησης, η οποία ξεκίνησε το 2003 μετά από σχετικά σταθερούς αριθμούς για ≥10 χρόνια . Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι κατά τη διάρκεια του 1992 έως το 2002, η τυποποιημένη για την ηλικία μέση επίπτωση ήταν 0,48 περιπτώσεις ανά 100.000 πληθυσμού, σε σύγκριση με 2,71 περιπτώσεις το 2018. Σχεδόν σε κάθε δημογραφική κατηγορία, η αναφερόμενη συχνότητα της LD αυξήθηκε, με μεγαλύτερες αυξήσεις σε δημογραφικές ομάδες με υψηλότερη επίπτωση . Ο μεγαλύτερος αριθμός κρουσμάτων και στις δύο περιόδους εμφανίστηκε σε λευκούς, αλλά η συχνότητα εμφάνισης ήταν υψηλότερη σε μαύρους ή αφροαμερικανούς.
Στα τμήματα του Ανατολικού Βόρειου Κεντρικού, του Μέσου Ατλαντικού και της Νέας Αγγλίας, η επίπτωση και οι αυξήσεις στη συχνότητα ήταν γενικά μεγαλύτερες. Από το 2003 έως το 2018, η εποχικότητα ήταν πιο έντονη, ειδικά στα βορειοανατολικά και μεσοδυτικά. “Η επίπτωση της LD αυξήθηκε σταθερά σε εθνικό επίπεδο για >15 χρόνια και η αύξηση συνδέθηκε με ευρύτερες φυλετικές ανισότητες, εντεινόμενη γεωγραφική εστίαση και πιο έντονη εποχικότητα”, αναφέρουν οι συγγραφείς. “Η γεωγραφική εστίαση και η εποχικότητα υποδηλώνουν ότι οι βαθύτερες έρευνες για τις επιπτώσεις του καιρού μπορεί να αποσαφηνίσουν περαιτέρω την αυξανόμενη συχνότητα της LD”.