Μια νέα μελέτη ανέλυσε το κύκλωμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την αναβάθμιση ή υποβάθμιση των σημάτων πόνου, συνδυάζοντας τον μηχανισμό με τον τρόπο που ο θερμοστάτης στο σπίτι ελέγχει τη θερμοκρασία δωματίου. Ο Yarimar Carrasquillo, ανώτερος συγγραφέας της μελέτης και επιστήμονας του Εθνικού Κέντρου Συμπληρωματικής και Ολοκληρωμένης Υγείας (NCCIH), δήλωσε ότι η υπεύθυνη περιοχή ήταν η κεντρική αμυγδαλή, η οποία σύμφωνα με την έρευνα εμφανίστηκε να διαδραματίζει διπλό ρόλο.
Μελετώντας τα ποντίκια, ο Carrasquillo και οι συνάδελφοί του διαπίστωσαν ότι η δραστηριότητα σε νευρώνες που εκφράζουν τον ενισχυμένο πόνο C-δέλτα πρωτεϊνικής κινάσης, ενώ οι νευρώνες που εκφράζουν σωματοστατίνη ανέστειλαν την αλυσίδα της δραστηριότητας στα νεύρα που απαιτούνται για την επικοινωνία του πόνου.
Η κεντρική αμυγδαλή δεν είναι απόλυτα υπεύθυνη για τον ίδιο τον πόνο: αν απομακρυνόταν τελείως, τότε «το« άκρο »των πραγμάτων ή ο προστατευτικός πόνος θα παρέμεναν ανέπαφα», δήλωσε ο Carrasquillo. «Φαίνεται ότι κάθεται εκεί περιμένοντας κάτι να συμβεί», για παράδειγμα, ανταποκρινόμενη στο άγχος που ενισχύει τον πόνο ή αναγκασμένη να επικεντρωθεί σε ένα καθήκον που εκτρέπει την προσοχή σας και μειώνει τον πόνο.
Η εμπειρία του πόνου μπορεί να είναι μια ζωτική προειδοποίηση για να ζητήσετε βοήθεια, για παράδειγμα σε ένα άτομο που αντιμετωπίζει σκωληκοειδίτιδα ή καρδιακή προσβολή. Οι άνθρωποι που γεννιούνται με ανυπαρξία στον πόνο, εν τω μεταξύ, συχνά δεν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα των τραυματισμών και διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο πρόωρου θανάτου. Αλλά δεν είναι πάντα χρήσιμος ο πόνος. Σύμφωνα με μια έρευνα το 2012, περίπου το 11% των ενηλίκων στις ΗΠΑ αισθάνονται πόνο κάθε μέρα και πάνω από 17% έχουν σοβαρά επίπεδα πόνου.
Συχνά αυτό οδηγεί σε εξάρτηση από ισχυρά παυσίπονα όπως τα οπιοειδή ή στην προσπάθεια αυτοθεραπείας μέσω παραποιημένων ή παράνομων φαρμάκων, τα οποία όλο και περισσότερο συνοδεύονται από τη θανάσιμη φαιντανύλη. Με την καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνοι για τη διαφοροποίηση του πόνου, οι ερευνητές ελπίζουν να βρουν τελικά καλύτερες θεραπείες: ενδεχομένως αυτές που στοχεύουν μόνο σε εκείνες τις μορφές πόνου που είναι «κακές» και δεν είναι χρήσιμες.
