Για περισσότερα από 15 χρόνια, οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) έχουν στηριχθεί σε ένα φάρμακο που ονομάζεται ιντερφερόνη-βήτα για την πρόληψη των εξάρσεων της νόσου και την αποφυγή παράλυσης ή νευρολογικών συμπτωμάτων της.
Νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο Duke δείχνει προς εναλλακτικές θεραπείες για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Με τη μελέτη σε ποντίκια, οι επιστήμονες διαμόρφωσαν άποψη σχετικά με τους βιολογικούς μηχανισμούς που μπορεί να οδηγήσουν σε μη ανταπόκριση στη θεραπεία. Επίσης, προσδιόρισαν νέα υποψήφια φάρμακα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ασθενείς με ΣΚΠ, όταν η θεραπεία με ιντερφερόνη-βήτα αποτυγχάνει. «Η μελέτη δείχνει έναν πραγματικά σαφή μοριακό μηχανισμό που μπορεί να εξηγήσει γιατί μερικοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία με ιντερφερόνη-βήτα», δήλωσε η Mari Shinohara, αναπληρώτρια καθηγήτρια ανοσολογίας στο Duke και συγγραφέας της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε χθες στο περιοδικό Nature Neuroscience. Στην ΣΚΠ, το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται λανθασμένα κατά του νευρικού συστήματος, που κατατρώει την προστατευτική επικάλυψη που αναδιπλώνεται γύρω από τα νεύρα. Χωρίς αυτό το περιτύλιγμα, τα νευρικά σήματα δεν προωθούνται, με αποτέλεσμα μια τεράστια ποικιλία νευρολογικών συμπτωμάτων.
Η ερευνητική ομάδα της Shinohara διαπίστωσε ότι η ιντερφερόνη-βήτα λειτουργεί αναστέλλοντας ένα γιγαντιαίο συγκρότημα ανοσοποιητικής πρωτεΐνης που ονομάζεται inflammasome NLRP3. Το συγκρότημα NLRP3 φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην ενεργοποίηση των ελαττωματικών ανοσολογικών αποκρίσεων που χαρακτηρίζουν την ΣΚΠ. Ωστόσο, στην ίδια μελέτη, βρήκαν επίσης ότι ορισμένα ποντίκια νόσησαν ακόμη και χωρίς αυτήν την πρωτεΐνη-και σε αυτά τα ποντίκια, η θεραπεία με ιντερφερόνη-βήτα ήταν εντελώς αναποτελεσματική.
Στην παρούσα μελέτη, η ομάδα ήθελε να κατανοήσει πώς προκλήθηκε αυτή η δεύτερη μορφή της νόσου. Ανακάλυψαν δύο ειδικούς υποδοχείς, τους CXCR2 και LTBR, που ήταν στο επίκεντρο της ανάπτυξης της νόσου σε ποντίκια που δεν ανταποκρίθηκαν στην ιντερφερόνη-βήτα. Και βρήκαν ότι θεραπεία των ποντικών με ένα μόριο που εμποδίζει αυτούς τους υποδοχείς βελτίωσε τα συμπτώματά τους. Για να δουν αν οι υποδοχείς CXCR2 και LTBR μπορεί επίσης να διαδραματίσουν έναν ρόλο στην ΣΚΠ στον άνθρωπο, οι ερευνητές συνέκριναν τα γενετικά προφίλ των ασθενών με ΣΚΠ που ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία με ιντερφερόνη-βήτα με εκείνους που δεν ανταποκρίθηκαν. Με βάση αυτά τα αποτελέσματα οι ερευνητές ελπίζουν ότι η στόχευση των υποδοχέων CXCR2 και LTBR θα μπορούσε να αποδειχθεί μια επιτυχημένη θεραπεία σε ασθενείς με ΣΚΠ.