Περισσότερες από τρεις δεκαετίες έρευνας για τη νόσο του Αλτσχάιμερ δεν έχουν προκαλέσει σημαντικές βελτιώσεις στη θεραπεία για εκείνους με τη διαταραχή, σύμφωνα με εμπειρογνώμονα της UCLA που έχει μελετήσει τη βιοχημεία του εγκεφάλου και του Alzheimer για σχεδόν 30 χρόνια. “Τίποτα δεν λειτούργησε”, δήλωσε ο Steven Clarke, διακεκριμένος καθηγητής χημείας και βιοχημείας. “Είμαστε έτοιμοι για νέες ιδέες”. Τώρα, οι συνάδελφοι του Clarke και της UCLA έχουν αναφέρει νέες ιδέες που μπορεί να οδηγήσουν σε πρόοδο στην καταπολέμηση της καταστροφικής ασθένειας.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι βλαβερές, υδατοστεγείς δομές τύπου αμυλοειδούς σχηματίζονται στους εγκεφάλους ανθρώπων με Αλτσχάιμερ και πιθανότατα έχουν σημαντικές ενδείξεις για τη νόσο. Ο καθηγητής UCLA David Eisenberg και μια διεθνής ομάδα χημικών και μοριακών βιολόγων ανέφεραν στο περιοδικό Nature το 2005 ότι τα ινίδια αμυλοειδούς περιέχουν πρωτεΐνες που αλληλοσυνδέονται όπως τα δόντια ενός φερμουάρ. Οι ερευνητές ανέφεραν επίσης την υπόθεσή τους ότι αυτό το ξηρό μοριακό φερμουάρ βρίσκεται στα ινίδια που σχηματίζονται στη νόσο του Alzheimer, καθώς και στη νόσο του Πάρκινσον και σε άλλες δωδεκάδες άλλες εκφυλιστικές ασθένειες. Η υπόθεσή τους υποστηρίχθηκε από πρόσφατες μελέτες.
Η νόσος του Αλτσχάιμερ, η συνηθέστερη αιτία της άνοιας στους ηλικιωμένους, είναι μια μη αναστρέψιμη, προοδευτική διαταραχή του εγκεφάλου που σκοτώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα, καταστρέφει σταδιακά τη μνήμη και τελικά επηρεάζει τη σκέψη, τη συμπεριφορά και την ικανότητα να εκτελεί τα καθημερινά καθήκοντα της ζωής. Περισσότεροι από 5,5 εκατομμύρια Αμερικανοί, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άνω των 65 ετών, πιστεύεται ότι έχουν άνοια που προκαλείται από το Αλτσχάιμερ.
Η ομάδα UCLA αναφέρει στο περιοδικό Nature Communications ότι το μικρό πρωτεϊνικό βήτα αμυλοειδές, γνωστό και ως πεπτίδιο, το οποίο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην νόσο του Alzheimer, έχει μια κανονική έκδοση που μπορεί να είναι λιγότερο επιβλαβής από ό, τι είχε προηγουμένως θεωρηθεί, επιβλαβής.
Η Rebeccah Warmack, που ήταν φοιτητής της UCLA κατά τη διάρκεια της μελέτης και είναι ο κύριος συγγραφέας της, ανακάλυψε ότι μια συγκεκριμένη έκδοση του βήτα αμυλοειδούς τροποποιημένου κατά ηλικία περιέχει ένα δεύτερο μοριακό φερμουάρ που δεν υπήρχε προηγουμένως. Οι πρωτεΐνες ζουν στο νερό, αλλά όλο το νερό εξωθείται καθώς το ινίδιο σφραγίζεται και με φερμουάρ. Ο Warmack συνεργάστηκε στενά με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές της UCLA David Boyer, Chih-Te Zee και Logan Richards. καθώς και οι ανώτεροι ερευνητές Michael Sawaya και Duilio Cascio.
