Ο ιππόκαμπος είναι μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται συνήθως με τη μνήμη και την άνοια. Αλλά η νέα έρευνα του U του T Scarborough διαπιστώνει ότι μπορεί επίσης να δώσει σημαντικές ενδείξεις σχετικά με μια σειρά ψυχικών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου του εθισμού, του άγχους και της κατάθλιψης.
Η έρευνα, που συντάχθηκε από μια ομάδα νευροεπιστημόνων, διαπίστωσε ότι ένα συγκεκριμένο τμήμα του ιππόκαμπου θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη συναισθηματική ρύθμιση, μια διαπίστωση που θέτει υπό αμφισβήτηση την κατανόησή μας για το πώς ακριβώς αυτό το τμήμα του εγκεφάλου λειτουργεί.
“Αυτό δείχνει ότι μπορεί να χρειαστεί να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο ιππόκαμπος επεξεργάζεται πληροφορίες”, λέει η Rutsuko Ito, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας.
Ο ιππόκαμπος είναι μια δομή σε σχήμα ιππόκαμπου που βρίσκεται βαθιά μέσα στον εγκέφαλο. Παίζει σημαντικό ρόλο στην επεξεργασία της μνήμης και στη χωρική γνώση, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο τα θηλαστικά μαθαίνουν να κατανοούν και να περιηγούνται στο περιβάλλον τους.
Οι ερευνητές έχουν εξετάσει από καιρό τον ιππόκαμπο για το ρόλο του στη μνήμη και την άνοια, ειδικά σε σχέση με τη νόσο του Alzheimer. Στους ασθενείς του Alzheimer, για παράδειγμα, αυτή η περιοχή είναι μία από τις πρώτες περιοχές του εγκεφάλου που υποφέρουν από βλάβη. Αλλά υπάρχουν μερικές μελέτες που υποδηλώνουν ότι ο πρόσθιος ιππόκαμπος, μια υποπεριοχή που βρίσκεται μπροστά, μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στη συναισθηματική ρύθμιση, συμπεριλαμβανομένου του άγχους.
Για τη μελέτη αυτή, η Ito και η ομάδα της εξέτασαν τον κοιλιακό ιππόκαμπο σε αρουραίους, μια υποπεριοχή που συσχετίζεται με τον πρόσθιο ιππόκαμπο στους ανθρώπους. Ήθελαν να δουν ποιο ρόλο διαδραματίζουν δύο ακόμη υποπεριοχές του κοιλιακού ιππόκαμπου, που ονομάζονται CA1 και CA3-play, όσον αφορά την επεξεργασία των συγκρούσεων προσέγγισης-αποφυγής.
Η σύγκρουση προσέγγισης-αποφυγής είναι ένα μοντέλο που χρησιμοποιείται στην ψυχολογία για να ελέγξει πώς τα ζώα λειτουργούν με τη ρύθμιση του φόβου και του άγχους. Προσφέρει κατά βάση μια κατάσταση που περιλαμβάνει μια απόφαση για το αν πρέπει να ακολουθήσετε ή να αποφύγετε κάτι που θα μπορούσε να έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές πτυχές σε αυτό. Αυτό που βρήκαν είναι ότι μετά την προσωρινή απενεργοποίηση του CA1, αυξήθηκε η αποφυγή της σύγκρουσης.
Η Ito λέει ότι αυτό το εύρημα είναι σημαντικό επειδή η συμβατική σκέψη είναι ότι αυτές οι περιοχές, μαζί με ένα άλλο τμήμα που ονομάζεται οδοντωτός γύρος, σχηματίζουν ένα κύκλωμα μέσω του οποίου η ροή πληροφοριών συμβαίνει προς μία κατεύθυνση. Οι πληροφορίες που επεξεργάζεται ο οδοντωτός γύρος διαβιβάζονται στο CA3, και στη συνέχεια στο CA1. Με άλλα λόγια, τα CA1 και CA3 θα πρέπει να εκτελούν την ίδια λειτουργία επειδή είναι και τα δύο μέρη του ίδιου κυκλώματος επεξεργασίας πληροφοριών.
“Αλλά αυτό δεν συμβαίνει, τα CA1 και CA3 στον κοιλιακό ιππόκαμπο φαίνεται να κάνουν πολύ αντίθετα πράγματα σε σχέση με την επεξεργασία των συγκρούσεων”, λέει ο Ito. “Είναι αυτό το περίεργο αμφίδρομο ή αντίθετο αποτέλεσμα και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την παραδοσιακή σκέψη για το πώς λαμβάνει χώρα η επεξεργασία πληροφοριών σε αυτό το τμήμα του εγκεφάλου”, λέει.
Λόγω του ενδεχόμενου ρόλου της στη βασική κινητήρια συμπεριφορά, μπορεί επίσης να προσφέρει σημαντικές ιδέες σε μια σειρά ψυχικών ασθενειών. Ο εθισμός, για παράδειγμα, θα μπορούσε να συνδεθεί με έλλειψη κινήτρων προσέγγισης. Το άγχος και η κατάθλιψη από την άλλη πλευρά θα μπορούσαν να συνδεθούν με συμπεριφορές αποφυγής, οι οποίες θα μπορούσαν να εκδηλωθούν σε αυτό το τμήμα του εγκεφάλου.
Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Current Biology, έλαβε χρηματοδότηση από το Συμβούλιο Έρευνας Φυσικών Επιστημών και Τεχνολογίας του Καναδά και από τα Ινστιτούτα για την Έρευνα και για την Υγεία του Καναδά. Η Ito λέει ότι το επόμενο βήμα είναι να διερευνήσουμε ποιες συνδέσεις με το CA1, CA3 ή άλλα μέρη του εγκεφάλου θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνες για αυτό το αποτέλεσμα.
Εν τω μεταξύ, ο Lee διερευνά τις υποπεριοχές ρόλου του παιχνιδιού του ιππόκαμπου στην επεξεργασία των συγκρούσεων στους ανθρώπους. “Μερικοί ασθενείς έχουν βλάβες σε ορισμένες περιοχές αυτού του τμήματος του εγκεφάλου, οπότε ελπίζουμε ότι μπορούμε να τους αξιολογήσουμε για να δούμε ποιες συγκεκριμένες πτυχές της συμπεριφοράς αποφυγής της προσέγγισης μπορούν ή όχι να επηρεαστούν”, προσθέτει.