Μια νέα προσέγγιση για την αποστολή φιλικών νανοσωματιδίων στην κυκλοφορία του αίματος ενός ασθενούς έχει δείξει πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα τροποποιώντας την επιφάνεια αυτών των πιθανών αντικειμένων χορήγησης φαρμάκων, εμβολίων ή θεραπείας καρκίνου για να ενθαρρύνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Σε συνεργασία με ειδικούς στην Αυστραλία και το Ινστιτούτο Max Planck της Γερμανίας για την Έρευνα Πολυμερών, ο καθηγητής Βιοϊατρικής Νανοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Flinders Krasimir Vasilev δοκιμάζει τις αντιδράσεις του σώματος σε διάφορες επιφανειακές επεξεργασίες νανοϋλικών. Αυτή η νέα προσέγγιση, που ονομάζεται απόθεση πολυμερών πλάσματος, δείχνει τη δυνατότητα προσαρμογής των φυσιολογικών αποκρίσεων στα νανοϋλικά, διαμορφώνοντας τη χημική σύνθεση της επιφάνειάς τους ώστε να ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη εφαρμογή. Τα νανοσωματίδια χρησιμοποιούνται ευρέως για βιοϊατρικές εφαρμογές συνήθως καταλήγουν σε κάποια απόκριση από τις έμφυτες ανοσοκυτταρικές αποκρίσεις του σώματος στο ξένο σώμα.
“Εργαζόμαστε σε ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και τεχνολογιών νανομηχανικής που είναι ικανές να ρυθμίσουν την ανοσολογική απόκριση ενός σώματος σε νανοσωματίδια που χρησιμοποιούνται σε ιατρικές θεραπείες και παροχή διαφόρων θεραπευτικών σκευασμάτων, προκειμένου να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητά τους σε προηγμένες εφαρμογές σωστικής ζωής”, λέει ο καθηγητής Βασίλεφ Μάθιου Φλίντερς. “Όταν ένα ξένο αντικείμενο εισέρχεται στο σώμα μας, φυσικά το σώμα αντιδρά για να προστατευτεί. Γι’ αυτό παθαίνουμε ουλές από κόψιμο ή φαγούρα από τσίμπημα κουνουπιού. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα ανταποκρίνεται, ακόμη και όταν το ξένο αντικείμενο είναι πολύ, πολύ μικρότερο από ένα θραύσμα, σε μέγεθος νανο. Ωστόσο, υπάρχουν φανταστικά πράγματα που μπορούν να επιτευχθούν χρησιμοποιώντας πολύ μικρά σωματίδια. Για παράδειγμα, η παροχή επιθετικών θεραπειών σε έναν καρκινικό όγκο χωρίς να βλάψει τα υγιή όργανα γύρω του.”
Το νέο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nanomaterials περιγράφει πώς οι επιφανειακές ιδιότητες των νανο-αντικειμένων θα μπορούσαν να τροποποιηθούν σκόπιμα για να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο τα ανοσοκύτταρα αντέδρασαν σε αυτά. Δύο χημικές αντιδράσεις προκάλεσαν πολύ διαφορετικές αποκρίσεις: η μία πυροδότησε αντιφλεγμονώδη απόκριση, πράγμα που σημαίνει ότι ο νανο-φορέας θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από το σώμα και να τον αφήσει να κυκλοφορήσει στον προορισμό του. Το άλλο οδήγησε σε μια φλεγμονώδη απόκριση, υποδεικνύοντας ότι αυτός ο τύπος νανοσωματιδίου θα διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα και θα είναι κατάλληλο για σκοπούς εμβολίου. “Το μέλλον ασφαλέστερων, πιο αποτελεσματικών εμβολίων, χορήγησης φαρμάκων, ακόμη και διαγνωστικών και θεραπειών για τον καρκίνο και άλλες ασθένειες θα μπορούσε να είναι πιο κοντά με περαιτέρω έρευνες που χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική”, προσθέτει η συν-συγγραφέας Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Melanie MacGregor.
