Μια πρόσφατη μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι διαπίστωσε ότι οι μητέρες που παλεύουν με την κατάθλιψη τείνουν να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ανταποκριθούν στο παιδί τους κατά τη διάρκεια του διαλόγου μεταξύ τους. Τα ευρήματα παρέχουν τη βάση για περαιτέρω έρευνα για να προσδιοριστεί εάν ο πιο αργός χρόνος απόκρισης έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στη γλωσσική ανάπτυξη, το λεξιλόγιο ή τα ακαδημαϊκά αποτελέσματα των παιδιών.
Ο Nicholas Smith, επίκουρος καθηγητής στο MU School of Health Professions, και η ομάδα του άκουσαν ηχογραφήσεις περισσότερων από 100 οικογενειών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα Early Head Start, ένα ομοσπονδιακό πρόγραμμα παιδικής ανάπτυξης για παιδιά των οποίων το οικογενειακό εισόδημα είναι ίσο ή χαμηλότερο το ομοσπονδιακό όριο της φτώχειας. Μερικές από τις μητέρες που εμπλέκονταν πάλευαν με την κατάθλιψη και η ομάδα του Smith κατέγραψε πόσος χρόνος μεσολάβησε μεταξύ των απαντήσεων μιας μητέρας και του παιδιού της κατά τη διάρκεια του διαλόγου μεταξύ τους.
«Οι μητέρες και τα παιδιά είναι συγχρονισμένα. Τα παιδιά που ανταποκρίνονταν πιο αργά στη μαμά τους είχαν συχνά μητέρες που ανταποκρίνονταν πιο αργά στο παιδί και τα παιδιά που ανταποκρίνονταν πιο γρήγορα στη μαμά τους είχαν μητέρες που ανταποκρίνονταν πιο γρήγορα στο παιδί. Το σημαντικό νέο εύρημα ήταν ότι οι μαμάδες που ήταν πιο καταθλιπτικές χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να ανταποκριθούν στο παιδί τους σε σύγκριση με τις μαμάδες που ήταν λιγότερο καταθλιπτικές».
Στη διαχρονική μελέτη, χρησιμοποιώντας ηχογραφήσεις, συνέκριναν τον χρόνο απόκρισης του διαλόγου μεταξύ των μητέρων και των παιδιών τους όταν τα παιδιά ήταν 14 μηνών και 36 μηνών. Εν συνεχεία, ο Smith σκοπεύει να μελετήσει περαιτέρω τον χρόνο απόκρισης του διαλόγου για τα ίδια άτομα που καταγράφηκαν σε αυτήν τη μελέτη όταν τα παιδιά ήταν στο νηπιαγωγείο και επίσης όταν ήταν στην πέμπτη τάξη για να εξετάσει πώς αυτά τα αποτελέσματα εμφανίζονται αργότερα στα παιδιά ανάπτυξη.
«Ο γενικός στόχος που ελπίζουμε να επιτύχουμε είναι να κατανοήσουμε καλύτερα πώς λειτουργεί η αλληλεπίδραση μητέρας-παιδιού καθώς και τους υποκείμενους μηχανισμούς και τους πιθανούς παράγοντες που παίζουν», είπε ο Smith. «Αφού προσδιορίσουμε ποιοι παράγοντες οδηγούν σε επιτυχημένα αναπτυξιακά αποτελέσματα και ποιοι παράγοντες δυνητικά επηρεάζουν την ανάπτυξη, μπορούμε να εντοπίσουμε καλύτερα τα παιδιά σε κίνδυνο και στη συνέχεια να προσαρμόσουμε τις πιθανές παρεμβάσεις σε εκείνα που μπορούν να ωφεληθούν περισσότερο από αυτά». Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό Infant and Child Development.