Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να προβλέψει το χρονοδιάγραμμα των τακτικών γευμάτων, σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Surrey. Η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε επίσης ότι οι ημερήσιοι ρυθμοί γλυκόζης στο αίμα μπορεί να καθορίζονται όχι μόνο από τον χρόνο γεύματος αλλά από το μέγεθος του γεύματος. Στην πρώτη μελέτη του είδους της, ερευνητές από το Surrey, με επικεφαλής τον καθηγητή Jonathan Johnston, διερεύνησαν εάν το ανθρώπινο κιρκαδικό σύστημα προβλέπει μεγάλα γεύματα.
Οι κιρκάδιοι ρυθμοί/συστήματα είναι φυσιολογικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένων των μεταβολικών, που ακολουθούν έναν 24ωρο κύκλο και συνήθως συγχρονίζονται με περιβαλλοντικά σήματα, όπως κύκλους φωτός και σκότους. Προηγούμενες μελέτες σε αυτόν τον τομέα επικεντρώθηκαν στους ελέγχους των ζώων και μέχρι τώρα δεν έχει καθοριστεί εάν η ανθρώπινη φυσιολογία μπορεί να προβλέψει τις ώρες γευμάτων και τη διαθεσιμότητα τροφής.
Ο Jonathan Johnston, καθηγητής Χρονοβιολογίας και Ολοκληρωτικής Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Surrey είπε: “Συχνά πεινάμε την ίδια ώρα κάθε μέρα, αλλά ο βαθμός στον οποίο η βιολογία μας μπορεί να προβλέψει τις ώρες των γευμάτων είναι άγνωστος. Είναι πιθανό οι μεταβολικοί ρυθμοί να ευθυγραμμίζονται με τα μοτίβα γευμάτων και ότι η κανονικότητα των γευμάτων θα διασφαλίσει ότι τρώμε τη στιγμή που το σώμα μας είναι καλύτερα προσαρμοσμένο για να τα αντιμετωπίσει”.
Λεπτομέρειες για την μελέτη
Για να μάθουν περισσότερα, 24 άνδρες συμμετέχοντες πραγματοποίησαν μια εργαστηριακή μελέτη οκτώ ημερών με αυστηρά προγράμματα ύπνου-αφύπνισης, έκθεση σε κύκλους φωτός-σκότους και πρόσληψη τροφής. Για έξι ημέρες, 12 συμμετέχοντες κατανάλωναν μικρά γεύματα κάθε ώρα καθ’ όλη την περίοδο της εγρήγορσης, με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες να καταναλώνουν δύο μεγάλα καθημερινά γεύματα (7,5 και 14,5 ώρες μετά το ξύπνημα).
Μετά από έξι ημέρες, όλοι οι συμμετέχοντες τέθηκαν στη συνέχεια στο ίδιο πρόγραμμα σίτισης για 37 ώρες και έλαβαν μικρά γεύματα κάθε ώρα σε μια διαδικασία που είναι γνωστό ότι αποκαλύπτει εσωτερικούς κιρκάδιους ρυθμούς. Η γλυκόζη μετρούνταν κάθε 15 λεπτά κατά τη διάρκεια της μελέτης και τα επίπεδα πείνας μετρήθηκαν ωριαία κατά τις ώρες αφύπνισης τη δεύτερη τέταρτη και έξι ημέρες στο πρώτο στάδιο της μελέτης και στη συνέχεια ανά ώρα για τις τελευταίες 37 ώρες.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα των πρώτων έξι ημερών της μελέτης, οι ερευνητές διαπίστωσαν τα εξής:
- Η συγκέντρωση γλυκόζης των συμμετεχόντων στην ομάδα μικρών γευμάτων αυξήθηκε κατά το ξύπνημα και παρέμεινε αυξημένη κατά τη διάρκεια της ημέρας μέχρι να μειωθεί μετά το τελευταίο τους γεύμα.
- Στην ομάδα των μεγάλων γευμάτων, υπήρξε παρόμοια αύξηση στη συγκέντρωση γλυκόζης κατά το ξύπνημα, ωστόσο υπήρξε μια σταδιακή μείωση που οδήγησε στο πρώτο γεύμα.
- Τις τελευταίες 37 ώρες, όταν και οι δύο ομάδες τρέφονταν με τα ίδια μικρά γεύματα κάθε ώρα, όλοι οι συμμετέχοντες εμφάνισαν μια αρχική αύξηση της συγκέντρωσης γλυκόζης κατά το ξύπνημα.
- Ωστόσο, σε όσους είχαν λάβει προηγουμένως δύο μεγάλα γεύματα, τα επίπεδα γλυκόζης άρχισαν να μειώνονται πριν από το αναμενόμενο μεγάλο γεύμα (το οποίο δεν έλαβαν), ενώ για τους συμμετέχοντες που κατανάλωναν πάντα μικρά γεύματα ανά ώρα, τα επίπεδα γλυκόζης συνέχισαν να αυξάνονται όπως φάνηκε προηγουμένως.
Επιπλέον, στην ομάδα μεγάλων γευμάτων, υπήρξε μια αύξηση της πείνας πριν από τις προβλεπόμενες ώρες γευμάτων, η οποία μειώθηκε απότομα μετά το πέρας της αναμενόμενης ώρας γευμάτων. Ο καθηγητής Johnston πρόσθεσε, “Αυτό που βρήκαμε είναι ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ρυθμικά προγραμματισμένο να προβλέπει τις ώρες γευμάτων, ιδιαίτερα όταν το φαγητό δεν είναι εύκολα προσβάσιμο. Αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει μια φυσιολογική ώθηση για μερικούς ανθρώπους να τρώνε σε συγκεκριμένες ώρες, καθώς το σώμα τους έχει εκπαιδευτεί να περιμένεις φαγητό αντί να είναι απλώς μια ψυχολογική συνήθεια”. Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Current Biology.