Κατανάλωση Ψάρια: Η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία λέει ότι το μελάνωμα είναι ο πέμπτος πιο συχνός καρκίνος στις Ηνωμένες Πολιτείες Μια νέα μελέτη προειδοποιεί ότι η κατανάλωση υψηλότερων ποσοτήτων τόνου και μη τηγανητού ψαριού φαίνεται να σχετίζεται με μεγαλύτερη πιθανότητα κακοήθους μελανώματος και μελανώματος κατάστασης 0, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cancer Causes and Control.
«Αυτή η μελέτη είναι σημαντική επειδή είναι πολύ μεγάλη και προοπτική από τον σχεδιασμό, πράγμα που σημαίνει ότι η πρόσληψη ψαριών αξιολογήθηκε πριν από την ανάπτυξη καρκίνου», δήλωσε ο συγγραφέας Eunyoung Cho, αναπληρωτής καθηγητής δερματολογίας και επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο Brown.
«Αν και η πρόσληψη ψαριών έχει αυξηθεί στις ΗΠΑ και την Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, τα αποτελέσματα προηγούμενων μελετών που διερεύνησαν τις συσχετίσεις μεταξύ πρόσληψης ψαριών και κινδύνου μελανώματος ήταν ασυνεπή – τα ευρήματά μας εντόπισαν μια συσχέτιση που απαιτεί περαιτέρω έρευνα».
Οι ερευνητές του Brown University διαπίστωσαν ότι η μέση ημερήσια πρόσληψη ψαριών 42,8 γραμμαρίων σε σύγκριση με μια μέση ημερήσια πρόσληψη 3,2 γραμμαρίων είχε 22% υψηλότερο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος και 28% αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης σταδίου 0 καρκίνου, αλλιώς γνωστού ως μελανώματος in situ, όπου τα ανώμαλα κύτταρα βρίσκονται μόνο στο εξωτερικό στρώμα του δέρματος, σημειώνεται στην ανακοίνωση της μελέτης.
Η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία λέει ότι το μελάνωμα είναι ο πέμπτος πιο συχνός καρκίνος στις ΗΠΑ, με κίνδυνο ζωής 2,6% για τους λευκούς, 0,1% για τους μαύρους και 0,6% για τους Ισπανόφωνους. «Μια μερίδα μαγειρεμένου ψαριού είναι περίπου 140-170 γραμμάρια (5-6 ουγγιές)· ένα κουτί τόνου είναι 142 γραμμάρια (5 ουγγιές)», αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Η μελέτη στρατολόγησε 491.367 ενήλικες από όλες τις ΗΠΑ στη Μελέτη Διατροφής και Υγείας NIH-AARP του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου μεταξύ 1995 και 1996, με μέση ηλικία τα 62 μεταξύ των συμμετεχόντων.
Η μελέτη ανέλυσε το μέγεθος της μερίδας και πόσο συχνά οι συμμετέχοντες έτρωγαν τρία είδη ψαριών: 1) τηγανητό ψάρι, 2) μη τηγανητό ψάρι και 3) τόνο κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Χρησιμοποιώντας μητρώα καρκίνου, οι ερευνητές παρακολούθησαν τη συχνότητα εμφάνισης νέων μελανωμάτων σε μια διάμεση περίοδο 15 ετών, ενώ έλαβαν υπόψη άλλους παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα, όπως κοινωνικοδημογραφικοί παράγοντες, ιστορικό καπνίσματος, οικογενειακό ιστορικό καρκίνου, ημερήσια πρόσληψη αλκοόλ, καθημερινή πρόσληψη καφεΐνης και θερμίδων και τα μέσα επίπεδα υπεριώδους ακτινοβολίας στην τοπική περιοχή κάθε συμμετέχοντα, ανά έκλυση.
5.034 συμμετέχοντες (1%) ανέπτυξαν κακόηθες μελάνωμα ενώ 3.284 (0,7%) εμφάνισαν μελάνωμα σταδίου 0, ανά απελευθέρωση.
Αν και η μελέτη δεν έδειξε σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ της κατανάλωσης τηγανητού ψαριού και του κινδύνου κακοήθους μελανώματος ή μελανώματος σταδίου 0, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η υψηλότερη πρόσληψη μη τηγανητού ψαριού και τόνου συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο κακοήθους μελανώματος και μελανώματος σταδίου 0.
Ωστόσο, οι συγγραφείς σημειώνουν ότι η μελέτη έχει ορισμένους περιορισμούς, καθώς οι αναλύσεις δεν έλαβαν υπόψη ορισμένους παράγοντες κινδύνου για μελάνωμα, όπως τον αριθμό των σπίλων, το χρώμα των μαλλιών ή το ιστορικό συμπεριφορών που σχετίζονται με τον ήλιο.
Ένας άλλος περιορισμός ήταν ότι η μελέτη μπορεί να μην είχε πλήρη αναπαράσταση της διατροφής των συμμετεχόντων στη διάρκεια της ζωής τους, επειδή η μέση ημερήσια πρόσληψη ψαριών υπολογίστηκε μόνο στην αρχή της μελέτης.
Και επειδή είναι μια μελέτη παρατήρησης, δεν μπόρεσε να συμπεράνει μια αιτιώδη σύνδεση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος. «Υποθέτουμε ότι τα ευρήματά μας θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποδοθούν σε ρύπους στα ψάρια, όπως τα πολυχλωριωμένα διφαινύλια, οι διοξίνες, το αρσενικό και ο υδράργυρος», είπε ο Cho.
“Προηγούμενη έρευνα είχε βρει ότι η υψηλότερη πρόσληψη ψαριών σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα αυτών των μολυσματικών ουσιών στο σώμα και έχει εντοπίσει συσχετίσεις μεταξύ αυτών των μολυσματικών ουσιών με υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του δέρματος.
Ωστόσο, σημειώνουμε ότι η μελέτη μας δεν διερεύνησε τις συγκεντρώσεις αυτών των μολυσματικών ουσιών στα σώματα των συμμετεχόντων και έτσι χρειάζεται περαιτέρω έρευνα για να επιβεβαιωθεί αυτή η σχέση».
Οι ερευνητές δεν συνιστούν αλλαγές στην κατανάλωση ψαριών, αλλά προτείνουν ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να διαπιστωθεί εάν ορισμένα συστατικά των ψαριών, ιδιαίτερα οι προσμείξεις, όπως ο υδράργυρος, συμβάλλουν στη συσχέτιση μεταξύ κατανάλωσης ψαριών και κινδύνου μελανώματος.