Καρκίνος μαστός όγκος: Οι όγκοι είναι γενετικά διαφορετικοί με διαφορετικές μεταλλάξεις που προκύπτουν σε διαφορετικούς χρόνους καθ ‘όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης και της ανάπτυξης. Πολλά μοντέλα προσπάθησαν να εξηγήσουν πώς προκύπτει η γενετική ετερογένεια και τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι μεταβολές στην ανάπτυξη του όγκου. Σε ένα νέο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Nature Communications, οι ερευνητές του Moffitt Cancer Center δείχνουν πώς η θέση του όγκου και οι χωρικοί περιορισμοί που επιβάλλονται από τη γύρω αρχιτεκτονική ιστών επηρεάζουν τη γενετική ετερογένεια των όγκων.
Οι γενετικές διαφορές είναι εμφανείς μεταξύ των όγκων από διαφορετικούς ασθενείς, καθώς και σε διαφορετικές περιοχές του ίδιου όγκου ενός μεμονωμένου ασθενούς. Μερικές από αυτές τις μεταλλάξεις μπορεί να ωφελήσουν τον όγκο και να επιλεγούν, όπως μεταλλάξεις που επιτρέπουν στον όγκο να αναπτυχθεί γρηγορότερα και να εξαπλωθεί σε άλλες περιοχές. Αυτός ο τύπος εξέλιξης του όγκου είναι γνωστός ως εξέλιξη του Δαρβίνου. Εναλλακτικά, άλλες κυτταρικές μεταλλάξεις μπορεί να μην έχουν άμεσο αντίκτυπο στον όγκο αλλά εξακολουθούν να συσσωρεύονται με την πάροδο του χρόνου, γνωστές ως ουδέτερη εξέλιξη. Ερευνητές στο Κέντρο Αριστείας για την Εξελικτική Θεραπεία του Moffitt ήθελαν να προσδιορίσουν πώς η αρχιτεκτονική των ιστών επηρεάζει αυτούς τους διαφορετικούς τύπους προτύπων εξέλιξης όγκων και γενετικής ετερογένειας.
Η ομάδα χρησιμοποίησε μαθηματικά μοντέλα για να καθορίσει πώς οι χωρικοί περιορισμοί επηρεάζουν την εξέλιξη του όγκου με έμφαση στην τρισδιάστατη αρχιτεκτονική του καρκίνου του πόρου του μαστού. Χρησιμοποίησαν ένα καλά μελετημένο μοντέλο εξέλιξης του όγκου και άλλαξαν μεταβλητές που σχετίζονται με χωρικούς περιορισμούς και ανάμιξη κυττάρων και έδειξαν ότι η αρχιτεκτονική του περιβάλλοντος ιστού επηρεάζει σημαντικά τη γενετική ετερογένεια των όγκων με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, το αγωγικό δίκτυο του ιστού του μαστού είναι παρόμοιο με τον κορμό και τα κλαδιά ενός δέντρου. Ένας όγκος που σχηματίζεται εντός της ευρύτερης περιοχής της βάσης του αγωγού έχει λιγότερους χωρικούς περιορισμούς σε αυτόν σε σύγκριση με έναν όγκο που αρχικά σχηματίζεται στους μικρότερους πόρους. Ως αποτέλεσμα, ένας όγκος κοντά στη βάση τείνει να αποκτά μεταλλάξεις για μεγάλο χρονικό διάστημα και θα έχει μεγαλύτερη γενετική ετερογένεια λόγω της ουδέτερης εξέλιξης. Από την άλλη πλευρά, ένας όγκος στις μικρότερες περιοχές του πόρου τείνει να υποστεί επιταχυνόμενες γενετικές αλλαγές που έχουν ως αποτέλεσμα μια μετάλλαξη να κυριαρχεί λόγω της εξέλιξης του Δαρβίνου, – επίσης γνωστή ως κλωνική σάρωση.
“Δύο κατά τα άλλα πανομοιότυποι όγκοι μπορεί να συνειδητοποιήσουν δραματικές διαφορές στο γυμναστήριο ανάλογα με τους περιορισμούς που επιβάλλονται από την αρχιτεκτονική των ιστών”, δήλωσε ο Sandy Anderson, Ph.D., συγγραφέας μελέτης και διευθυντής του Κέντρου Αριστείας για την Εξέλιξη της Θεραπείας στο Moffitt. “Στην κλίμακα των κυττάρων, κάθε δεδομένος υποκλώνος μπορεί να έχει ένα επιλεκτικό πλεονέκτημα. Ωστόσο, το αποτελεσματικό αποτέλεσμα αυτού του υποκλωνικού πλεονεκτήματος εξαρτάται από το περιβάλλον ανταγωνιστικό πλαίσιο αυτού του κυττάρου. Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη κυτταρική φαινοτυπική συμπεριφορά μπορεί να” παρακαμφθεί “από το αρχιτεκτονική ιστών, επιτρέποντας στον όγκο να συνειδητοποιήσει αυξημένη φυσική κατάσταση”.
