Ιθαγενείς Οικοτροφεία: Βρέθηκαν περισσότεροι από 750 τάφοι χωρίς σήμανση κοντά σε ένα πρώην καθολικό οικοτροφείο γηγενών παιδιών στον δυτικό Καναδά, δήλωσε την Πέμπτη ένας αρχηγός των φυλών, ρίχνοντας ξανά στην επικαιρότητα το θέμα σε ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία του Καναδά. Και με μια ευρύτερη έννοια, αυτό που συμβαίνει στον Καναδά αντανακλά επίσης ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της Αμερικής. Και στις δύο νέες χώρες – σχολεία εσωτερικά ή εξωτερικά ιδρύθηκαν στις αρχές του 19ου και των μέσων του 20ού αιώνα με πρωταρχικό στόχο τον «πολιτισμό» ή την εξομοίωση των εγγενών παιδιών σε μια κουλτούρα πιο σύμφωνη με τις ευρωπαϊκές αξίες. Και στις δύο χώρες, ένα Γραφείο Ινδικών Υποθέσεων χρηματοδότησε τα σχολεία και επέτρεψε σε διάφορα χριστιανικά δόγματα να τα τρέξουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά.
Στον Καναδά, η προέλευση των σχολείων – οικοτροφείων ήταν κυρίως ενεργή με την έγκριση του Ινδικού νόμου το 1876.
Μια τροποποίηση αυτής της πράξης το 1894 κατέστησε υποχρεωτική τη συμμετοχή σε σχολεία οικοτροφεία ή σε βιομηχανικά και ημερήσια σχολεία για όλα τα παιδιά των Πρώτων Εθνών.
Τα σχολεία βρίσκονταν σκόπιμα σε μεγάλες αποστάσεις από αυτόχθονες κοινότητες για να ελαχιστοποιήσουν την επαφή μεταξύ των οικογενειών και των παιδιών τους.
Οι Ινδικές υποθέσεις πήραν τη θέση ότι όταν οι γονείς ενέγραφαν τα παιδιά τους σε σχολείο – οικοτροφείο, μόνο η κυβέρνηση μπορούσε να καθορίσει πότε θα αποφοιτήσουν. Οι επισκέψεις των γονέων περιορίστηκαν περαιτέρω με τη χρήση ενός συστήματος πρόσβασης που είχει σχεδιαστεί για να περιορίζει τους αυτόχθονες πληθυσμούς και να κάνει ακόμη πιο δύσκολο να δουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς δεν είχαν τη δυνατότητα να περάσουν από τις πύλες στα σχολεία, εκτός εάν είχαν την άδεια.
Σε αντίθεση με τα εκκλησιαστικά οικοτροφεία, τα οποία παρείχαν περιορισμένη εκπαίδευση με μεγάλη έμφαση στη θρησκευτική διδασκαλία, τα βιομηχανικά σχολεία προορίζονταν να προετοιμάσουν τους ανθρώπους των Πρώτων Εθνών για ένταξη στην καναδική κοινωνία, διδάσκοντάς τους βασικές συναλλαγές, ιδίως αγροτικές. Το τελευταίο ομοσπονδιακό σχολείο – οικοτροφείο, το Indian Residential School στο Punnighy Saskatchewan, έκλεισε το 1996.
Τα σχολεία λειτούργησαν σε κάθε επαρχία και επικράτεια, με εξαίρεση το Νιού Μπρούνγουικ και το Νησί Πρίγκιπας Έντουαρντ.
Έγινε μεγάλη ζημιά στα παιδιά
Δεν ελήφθησαν μόνο παιδιά ιθαγενών, μερικές φορές βίαια από τους γονείς τους, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα ή να φορούν τα δικά τους ρούχα.
Το φαγητό ήταν κακής ποιότητας και ποτέ δεν ήταν αρκετό για να γεμίσει το στομάχι ενός μεγάλου παιδιού. Όμως αυτή η πείνα, μαζί με άλλες φρικαλεότητες, δεν έπρεπε να γνωστοποιηθούν ποτέ, λόγω του φόβου για επιπλέον τιμωρία.
Και ενώ σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκε, η φυματίωση ήταν ανεξέλεγκτη στα σχολεία. Η Ετήσια Έκθεση του Τμήματος Ινδικών Υποθέσεων του 1906, που υποβλήθηκε από τον επικεφαλής ιατρικό σύμβουλο Peter Bryce, υπογράμμισε ότι «ο Ινδικός πληθυσμός του Καναδά έχει ποσοστό θνησιμότητας μεγαλύτερο από το διπλάσιο του συνολικού πληθυσμού και σε ορισμένες επαρχίες περισσότερες από τρεις φορές.»
Μεταξύ της λίστας των αιτιών, σημείωσε τη φυματίωση και τον ρόλο που διαδραμάτισαν τα οικοτροφεία – σχολεία στην εξάπλωση της νόσου λόγω κακού αερισμού και ιατρικού ελέγχου.
Η αύξηση των περιπτώσεων φυματίωσης στα παιδιά των Πρώτων Εθνών δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με επιτυχία. Μέχρι το 1920, ανατέθηκε στον γιατρό Corbett να επισκεφθεί τα σχολεία στα δυτικά της χώρας και βρήκε παρόμοια αποτελέσματα με αυτά που ανέφερε ο Bryce.
Ο Δρ Corbett διαπίστωσε συγκλονιστικούς αριθμούς άρρωστων παιδιών, το 50 έως 60 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού ενός σχολείου είχε φυματίωση και σε μια τάξη βρήκε 16 άρρωστα παιδιά, πολλά κοντά στον θάνατο, τα οποία αναγκαζόντουσαν να κάνουν μαθήματα.
Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας & Συμφιλίωσης
Και το χειρότερο, τα παιδιά υπέστησαν σωματική και συναισθηματική κακοποίηση στα χέρια των χριστιανών δασκάλων τους, ακόμη και σε σημείο σεξουαλικής κακοποίησης, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες επιζώντων.
Αλλά ο αριθμός των παιδιών που δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι είναι συγκλονιστικός.
Όπως συμβαίνει τόσο συχνά με τις μαζικές φρικαλεότητες που προκαλούνται από το κράτος, δεν υπάρχουν αρχεία που να δείχνουν ακριβή ποσοστά κακοποίησης και θανάτου σε σχολεία – οικοτροφεία. Περίπου 150.000 παιδιά πιστεύεται ότι έχουν παρακολουθήσει ένα σχολείο – οικοτροφείο κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του συστήματος, ενώ ο αριθμός των παιδιών που πέθαναν θα μπορούσε να είναι 9.000 ή και μεγαλύτερος. Διαρκή αποτελέσματα της πολιτιστικής γενοκτονίας
Η στέρηση των παιδιών από τις μόνες πολιτιστικές και εθνοτικές σχέσεις που είχαν με τις οικογένειές τους πρέπει να ήταν μια τραυματική εμπειρία που πολλοί άνθρωποι των Πρώτων Εθνών εξακολουθούν να κουβαλούν μαζί τους σήμερα.
Αφού έμειναν μακριά από τις οικογένειές τους για χρόνια, πολλά παιδιά επέστρεψαν στο σπίτι για να βρουν ότι δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους γονείς και τους παππούδες τους, αφήνοντάς τους ντροπιασμένους και τραυματισμένους.
Δεν είναι περίεργο που σήμερα σε πολλές κοινότητες του Πρώτου Έθνους βρίσκουμε υψηλά ποσοστά αλκοολισμού, βίας και αυτοκτονιών.
Και ενώ το οικιακό σχολικό σύστημα αντιμετωπίζεται από μεγάλο μέρος του καναδικού κοινού ως μέρος ενός μακρινού παρελθόντος, εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.
Οι επιζώντες και οι απόγονοί τους μοιράζονται πλέον τις πολυεθνικές επιπτώσεις του προσωπικού τραύματος και την απώλεια γλώσσας, πολιτισμού, παραδοσιακών διδασκαλιών και ψυχικής και πνευματικής ευεξίας.