Μια ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας με επικεφαλής την Carolyn Banister και τον Phillip Buckhaults έχουν εντοπίσει ένα νέο υπότυπο του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, που, όπως και οι περισσότεροι καρκίνοι του τραχήλου, προκαλείται από ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV). Ωστόσο, η ανάπτυξή του δεν κατευθύνεται από τον ιό, γεγονός που υποδηλώνει ότι η θεραπεία που στοχεύει τη διακριτή γονιδιωματική αυτού του τύπου μπορεί να βελτιώσει την έκβαση των ασθενών πέρα από τη συνήθη θεραπεία.
«Οι ασθενείς με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας σήμερα αντιμετωπίζονται ως μία ενιαία ομάδα με χημειοθεραπεία και ακτινοβολία – αγωγές που βοηθούν το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών. Ωστόσο, το ένα τρίτο των γυναικών δεν βοηθούνται με αυτές τις θεραπείες», είπε η Banister. «Έχουμε ανακαλύψει την ύπαρξη μιας υποομάδας καρκίνου του τραχήλου με πολύ διαφορετικά γενετικά χαρακτηριστικά. Αυτές οι γυναίκες μπορεί να ωφεληθούν από εναλλακτικές θεραπείες που δεν χορηγούνται συνήθως σε ασθενείς με καρκίνο του τραχήλου».
Με την ανάλυση των δεδομένων από 255 τραχηλικών δειγμάτων καρκίνου στον οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας διαπίστωσαν ότι δύο HPV ογκογονίδια που πιστεύεται ότι είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη καρκίνου του τραχήλου εκφράζονται είτε σε υψηλά επίπεδα (HPV-δραστική τάξη) ή σε χαμηλά/μηδενικά επίπεδα (HPV-αδρανής τάξη) στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Oncotarget .
Προηγούμενες μελέτες από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας είχαν αναφέρει την ύπαρξη μίας HPV-ανενεργού κατηγορίας καρκίνου κεφαλής/τραχήλου, και υπέθεσαν την ύπαρξη HPV-ανενεργού τραχήλου της μήτρας, που μπορεί να προέρχονται όπως ιούς, αλλά αναπτύσσονται ανεξάρτητα του HPV. Η παρούσα εργασία επιβεβαιώνει αυτές τις υποψίες και ανακάλυψε νέους μοριακούς μηχανισμούς που οδηγούν την εξέλιξη των HPV-ανενεργών καρκίνων.
Οι ερευνητές σημείωσαν άλλες σαφείς διαφορές μεταξύ των HPV-ανενεργό και ενεργών τάξεων καρκίνου του τραχήλου. Βρήκαν σημαντικές διαφορές στη μέση ηλικία διάγνωσης (54 έτη έναντι 45 ετών, p = 0,02), μέση επιβίωση (715 ημέρες έναντι 3.046 ημέρες, p = 0,0003), DNA μεθυλίωση και προφίλ γονιδιακής έκφρασης, και κατανομή του τύπου των καρκινικών κυττάρων. Τα αδενοκαρκινώματα είναι πιο συχνά σε HPV-ανενεργούς όγκους σε σχέση με HPV-ενεργούς όγκους (p = 0,00022).
Οι ερευνητές ανέλυσαν επίσης τη συχνότητα σωματικών μεταλλάξεων όλων των γονιδίων. Βρήκαν ότι 19 ογκογονίδια είχαν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά μετάλλαξης στην HPV-ανενεργή κατηγορία απ ‘ότι στην HPV-ενεργό τάξη. Αυτές οι διαφορές δείχνουν ότι αυτά τα μεταλλαγμένα γονίδια αντικαθιστούν λειτουργίες που παρέχονται συνήθως από τα ογκογονίδια του HPV στη ρύθμιση της κυτταρικής ανάπτυξης του όγκου. Για παράδειγμα, οι HPV-ανενεργοί όγκοι ήταν 17 φορές πιο πιθανό να περιέχουν μεταλλάξεις του γονιδίου ΤΡ53 συγκριτικά με HPV-ενεργούς καρκίνους του τραχήλου. Οι συγγραφείς προτείνουν ότι οι θεραπείες που στοχεύουν τις TP53 μεταλλάξεις μπορεί να αποδώσουν καλύτερα κλινικά αποτελέσματα για τις ασθενείς με HPV-ανενεργούς όγκους.