Στο άκουσμα της λέξης «εμμηνόπαυση» πολλές γυναίκες αισθάνονται τον αδυσώπητο χρόνο να τους χτυπάει την πόρτα. Η περίοδος αυτή έχει ταυτιστεί συνειρμικά, με το τέλος της νεότητας της γυναίκας. Είναι όμως πραγματικά έτσι ; Είναι ικανές οι ορμονικές και όχι μόνο, αλλαγές που συμβαίνουν σε αυτή την φάση της ζωής της , να καταστείλουν την δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα που χαρακτηρίζουν τον νεανικό πνεύμα μίας γυναίκας οιασδήποτε ηλικίας;
Απαντήσεις δίνει στο www.Life2day.gr ο Σπύρος Κυβέλλος – Ιατρός, Γενικός Γραμματέας Έρευνας-Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής.
Η γνώση και η σωστή αντιμετώπιση των συμπτωμάτων που προκύπτουν θα κάνουν την διαφορά.
Η εμμηνόπαυση είναι βέβαια μία φυσιολογική και αναμενόμενη χρονική στιγμή στην ζωή της γυναίκας, σηματοδοτώντας την παύση της αναπαραγωγικής περιόδου. Για αυτό και δεν πρέπει να νοείται ως νόσος. Η έμμηνος ρύση σταματά λόγω ανεπάρκειας των ωοθηκών. Ο ορισμός της εμμηνόπαυσης περιλαμβάνει το χρονικό διάστημα ενός έτους χωρίς έμμηνο ρύση, ενώ τα χρόνια που προηγούνται και στα οποία παρατηρούνται διαταραχές στον φυσιολογικό ωοοθηλακιορυκτικό κύκλο χαρακτηρίζουν την προεμμμηνοπαυσιακή περίοδο. Ακολούθως τα χρόνια που έπονται της εμμηνόπαυσης και στα οποία παρατηρούνται ακόμα συμπτώματα αυτής χαρακτηρίζουν την μετεμμηνοπαυσιακή περίοδο. Όλη αυτή η φάση της ορμονικής ζωής της γυναίκας, δηλαδή προ, κατά την διάρκεια και μετά την εμμηνόπαυση είναι γνωστή ως κλιμακτήριος, αρχίζει δε στατιστικά μεταξύ 45 και 55 ετών. Πενήντα περίπου τοις εκατό των γυναικών οδηγούνται στην εμμηνόπαυση στα πενήντα τους χρόνια.
Από πλευράς συμπτωμάτων, η μείωση των οιστρογόνων καθόλη την διάρκεια της κλιμακτηρίου και ιδιαιτέρως κατά και μετά την εμμηνόπαυση, μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα ποικίλης έντασης.
Οι αγγειοκινητικές διαταραχές που βιώνονται κυρίως ως εξάψεις, πολύ συχνά νυχτερινές, αλλά και ως εφιδρώσεις και ταχυκαρδία είναι πολύ συχνά συμπτώματα και παρατηρούνται σε ποσοστό πάνω από 70% των γυναικών. Επίσης παρατηρούνται αλλαγές στο δέρμα και στο κολλαγόνο με μείωση της ελαστικότητα και ξηρότητα. Συχνά συνυπάρχουν κολπική ατροφία, ξηρότητα και δυσπαρεύνεια, συμπτώματα που έχουν επίπτωση στην ερωτική ζωή της γυναίκας. Συχνότερη επίπτωση σε λοιμώξεις του ουρο-γεννητικού συστήματος επίσης δεν είναι ασυνήθης. Η έλλειψη οιστρογόνων επίσης επηρεάζει αρνητικά την έλευση της οστεοπόρωσης καθώς και την αναλογία καλής –κακής χοληστερόλης υπέρ της δεύτερης, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη επίπτωση σε καρδιοαγγειακά νοσήματα.
Όλα αυτά, τα συνήθως πρωτόγνωρα συμπτώματα στη γυναίκα, αλλά και η ίδια η μείωση των οιστρογόνων, επηρεάζουν σημαντικά και τον ψυχισμό της , όπως είναι προφανές. Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι η βίωση ψυχικών συμπτωμάτων που κυμαίνεται από απλή δυσφορία, μέχρι ανάπτυξης εξαιρετικού άγχους ή καταθλιπτικών συνδρομών, εξατομικεύεται σημαντικά και εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες. Η προηγηθείσα καλή συναισθηματική ισορροπία, η ανάπτυξη υγιών και ενίοτε υποστηρικτικών κοινωνικών σχέσεων, ή ύπαρξη δημιουργικής απασχόλησης και κυρίως η στήριξη της γυναικείας υπόστασης είναι οι σημαντικότεροι από αυτούς.
Στο σημείο αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι η εμμηνοπαυσιακή γυναίκα είναι ένα κλασικό παράδειγμα αναγκαιότητας αυτού που αποκαλούμε «ολιστική θεραπευτική προσέγγιση». Η Ομοιοπαθητική Ιατρική σαν καταξιωμένο ολιστικό θεραπευτικό σύστημα, προσφέρει τις υπηρεσίες της καθημερινά σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες σε όλον τον κόσμο, που την εμπιστεύονται, σε αυτήν την ιδιαίτερη φάση της ζωής τους.
Είναι γνωστή η εξατομικευμένη προσέγγιση στην Ομοιοπαθητική Ιατρική. Ασθενείς με την ίδια ιατρική διάγνωση, λαμβάνουν διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των συμπτωμάτων αλλά και με το συνολικό ιδιοσυγκρασιακό προφίλ τους. Ερωτήματα που ανιχνεύουν τις προδιαθέσεις, την κληρονομικότητα, την συμπεριφορά του ανοσολογικού, του νευρικού και του ορμονικού συστήματος είναι αναγκαία στην κλινική πράξη της Ομοιοπαθητικής, ώστε να οδηγήσουν σε πληροφορίες για την ορθή συνταγογράφηση του ενός και μόνο, κάθε φορά, «ομοίου φαρμάκου» με το οποίο θα επιχειρηθεί η μέγιστη δυνατή ομοιοστασία, θεραπεία και πρόληψη.
Το αναμενόμενο, όπως αναφέρθηκε, γεγονός των ορμονικών και άλλων αλλαγών στην γυναίκα εμμηνοπαυσιακής περιόδου, οδηγεί συχνά τον Ομοιοπαθητικό ιατρό, να τροποποιεί τη θεραπεία, δεδομένου ότι πολλά χαρακτηριστικά συμπτώματα που καθορίζουν και το σωστό ομοιοπαθητικό φάρμακο, μεταβάλλονται. Σε περίπτωση που οι μεταβολές αυτές αφορούν και τον ψυχισμό, τότε το φάρμακο που θα επιλεγεί, πρέπει πρωτίστως να καλύπτει τα συμπτώματα αυτά. Η πάγια νομολογία της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής περιλαμβάνει την γνωστή συνθήκη ότι: «η σωστή θεραπεία σε έναν οργανισμό έχει κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω», εννοώντας την ρύθμιση των ψυχικών και διανοητικών εκτροπών ως διαδικασία υψηλότερης προτεραιότητας, αλλά και αναγκαία για την περαιτέρω εξισορρόπηση των σωματικών συμπτωμάτων και της γενικότερης ομοιοστασίας του οργανισμού. Εάν οι οιστρογονική έλλειψη έχει επιδράσει τόσο πολύ στον νευρο-ορμονικό προφίλ της γυναίκας, ώστε να τροποποιήσει, να επιτείνει ή να αλλοιώσει χαρακτηριστικά του ψυχισμού της, σε τέτοιο βαθμό που να συνιστούν πλέον συμπτώματα, είναι απόλυτα κατανοητό ότι μία ολιστική και ολοκληρωμένη θεραπεία θα πρέπει να επιδράσει θετικά πρωτίστως σε αυτά.
Έτσι διαφορετική ομοιοπαθητική αγωγή θα δοθεί για παράδειγμα σε μία γυναίκα που εμφανίζει συχνές νυχτερινές εξάψεις με εφιδρώσεις και ταχυπαλμία, από αυτήν που θα δοθεί σε μία γυναίκα που την ίδια στιγμή της βίωσης των εξάψεων, έχει ένα βαθύ συναίσθημα θλίψης και ματαίωσης της ύπαρξής της. Εάν τα ίδια εμμηνοπαυσιακά συμπτώματα συνοδεύονται από την άλλη μεριά , με έντονο εκνευρισμό, πρωτόγνωρο για την γυναίκα, με μειωμένες ανοχές, με εκρήξεις θυμού, ζήλειας ή αγανάκτησης, τότε αναλόγως θα τροποποιηθεί και η Ομοιοπαθητική αγωγή, για να καλύψει αυτήν την συμπτωματολογία. Πολύ συχνά παρατηρούμε στην Ομοιοπαθητική κλινική πράξη , ότι άλυτα ψυχικά κενά, και συναισθηματικές φορτίσεις που δεν είχαν εξισορροπηθεί στο παρελθόν , λαμβάνουν διαστάσεις έντονων ψυχικών εκτροπών κατά τη διάρκεια της εμμηνόπαυσης. Σε μία γυναίκα που έχει βιώσει για παράδειγμα από την εφηβεία και για όλη την διάρκεια της ζωής της έλλειψη αυτοπεποίθησης, είναι πιθανόν αυτό το συναίσθημα να γίνει αφόρητο και πολύ πιο παθολογικό, επιτεινόμενο λόγω και της αμφισβήτησης της γυναικείας της υπόστασης κατά την εμμηνόπαυση. Μία άλλη γυναίκα που ένιωθε πάντα ένα έντονο προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο με μεγάλο εκνευρισμό, που ωστόσο, μειωνόταν με την μηνιαία έλευση της περιόδου, είναι δυνατόν να βιώσει κατά την εμμηνόπαυση μία μόνιμη πλέον παρόμοια κατάσταση κατά την οποία η αναίτια νευρικότητα είναι συνεχής, καθορίζοντας αντιστοίχως και την επίκτητη πλέον προσωπικότητά της.
Σε παρόμοιες και άλλες περιπτώσεις η χορήγηση του ιδιοσυγκρασιακού ομοιοπαθητικού φαρμάκου, θα συνεισφέρει απεριόριστα στην εξισορρόπηση του νευρο-ορμονικού συστήματος και κατ΄επέκτασιν στην θεραπεία αμφοτέρων των συμπτωμάτων, ψυχικών και σωματικών. Έχει επίσης φανεί στην κλινική πράξη , ότι γυναίκες που έχουν ανά τους καιρούς απευθυνθεί σε Ομοιοπαθητικό ιατρό , για άλλους ιατρικούς λόγους, βιώνουν πιο μεμονωμένα τα σωματικά συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, δεδομένης της ψυχικής εξισορρόπησης που είχε συμβεί επί μακρόν λόγω της προηγηθείσας θεραπείας. Έτσι , σε παρόμοιες περιπτώσεις, ομοιοπαθητικά φάρμακα που αντιστοιχούν στην ομοιότητα αποκλειστικά των σωματικών συμπτωμάτων (εξάψεις, εφιδρώσεις, ταχυπαλμία, ξηρότητα δέρματος και κόλπου), τα μειώνουν εύκολα και άμεσα, ανακουφίζοντας τη γυναίκα χωρίς την αναγκαιότητα λήψης ορμονικής υποκατάστασης. Αυτή η συνθήκη είναι μία από τις πολλές, που δικαιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες σε όλον τον κόσμο, που επενδύουν στην πρόληψη της υγείας τους, μέσω της κλασικής Ομοιοπαθητικής Ιατρικής.