Έντερο κύτταρα παράσιτα: Μια νέα μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές της Σχολής Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, που εξέτασε τη μόλυνση με το παράσιτο Cryptosporidium. Όταν η ερευνητική ομάδα αναζήτησε τα πρώτα σήματα “κινδύνου” που εκπέμπονται από έναν ξενιστή που έχει μολυνθεί με το παράσιτο, τα εντόπισαν όχι στο ανοσοποιητικό κύτταρο, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στα επιθηλιακά κύτταρα που επικαλύπτουν τα έντερα, όπου το Cryptosporidium εγκαθίσταται κατά τη διάρκεια της λοίμωξης.
Στην τρέχουσα εργασία, οι ερευνητές αξιοποίησαν ένα είδος Cryptosporidium στα ποντίκια που πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι μιμείται την ανθρώπινη μόλυνση από πολλές απόψεις. Ενώ οι ερευνητές γνώριζαν ότι τα Τ κύτταρα βοηθούν στον έλεγχο του παρασίτου σε μεταγενέστερα στάδια της μόλυνσης, θέλησαν να μάθουν τι συμβαίνει στην αρχή. Οι ερευνητές αφαίρεσαν ένα βασικό συστατικό του φλεγμονώματος, ένα ένζυμο που ονομάζεται κασπάση-1. Αποδείχθηκε ότι τα ζώα που δεν είχαν κασπάση-1 είχαν πολύ υψηλότερα επίπεδα μόλυνσης.
Η ερευνητική ομάδα έδειξε ότι, από μια ποικιλία υποψήφιων υποδοχέων, μόνο η απώλεια του υποδοχέα NLRP6 οδηγεί σε αποτυχία ελέγχου της λοίμωξης. Ο NLRP6 είναι ένας υποδοχέας που περιορίζεται σε επιθηλιακά κύτταρα και προηγούμενες μελέτες τον έχουν συνδέσει με την αίσθηση και τη διατήρηση σε απόσταση του εντερικού μικροβιώματος, των βακτηρίων που αποικίζουν εκ φύσεως το έντερο. Ωστόσο, τα πειράματα αποκάλυψαν ότι τα ποντίκια που δεν εκτέθηκαν ποτέ σε βακτήρια, και ως εκ τούτου δεν είχαν μικροβίωμα, ενεργοποίησαν επίσης το φλεγμονόσωμά τους κατά τη μόλυνση με Cryptosporidium -ένα σημάδι ότι αυτή η πτυχή της σηματοδότησης κινδύνου εμφανίζεται ως άμεση απόκριση σε μόλυνση από παράσιτα και ανεξάρτητα από την κοινότητα των βακτηρίων του εντέρου.
Για να εντοπίσουν το πώς η ενεργοποίηση του εντερικού φλεγμονώματος οδήγησε σε μια αποτελεσματική απόκριση, οι ερευνητές εξέτασαν ορισμένα από τα μόρια σηματοδότησης, τις κυτοκίνες, που συνήθως σχετίζονται με την ενεργοποίηση του φλεγμονώματος. Διαπίστωσαν ότι η μόλυνση οδηγεί σε απελευθέρωση της IL-18, και ότι εκείνα τα ζώα που δεν είχαν αυτήν την κυτοκίνη ή την ικανότητα απελευθέρωσής της παρουσίασαν πιο σοβαρή λοίμωξη.
