Το δέρμα αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον παθογόνων οργανισμών και επιβλαβών ουσιών και υλικών που βρίσκονται έξω από το σώμα. Ωστόσο, λειτουργώντας ως «φράγμα» τέτοιου είδους, παρεμποδίζει και φάρμακα τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν δερματικές παθήσεις.
Κινέζοι ερευνητές παρουσίασαν στο ACS Nano τα αποτελέσματα της δουλειάς τους πάνω σ’ ένα είδος χημειοθεραπείας για μελάνωμα, που μπορεί να «βάφεται» απευθείας πάνω στο δέρμα, αντί να εισάγεται με ένεση ή από το στόμα. Σύμφωνα με το Skin Cancer Foundation, το μελάνωμα αποτελεί την πλέον θανατηφόρα μορφή καρκίνου, λόγω της τάσης του να εξαπλώνεται, κάνοντας μεταστάσεις από το δέρμα σε άλλα μέλη του σώματος.
Συνήθως αντιμετωπίζεται χειρουργικά, μέσω ακτινοθεραπείας και ενδοφλέβιας χημειοθεραπείας, αλλά οι μέθοδοι αυτές είναι επώδυνες ή έχουν ανεπιθύμητες παρενέργειες. Εάν οι επιστήμονες μπορούσαν να βρουν έναν τρόπο να χορηγούν χημειοθεραπεία από το δέρμα, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα πολύ πιο στοχευμένες θεραπείες, που εστιάζουν στους όγκους, αποφεύγοντας πιθανώς τις παρενέργειες.
Οι Μπινγκφάνγκ Χε, Ραν Μο και οι συνάδελφοί τους ήθελαν να αναπτύξουν ένα τζελ που οι ίδιοι οι ασθενείς θα μπορούν να βάζουν μόνοι τους πάνω σ’ έναν όγκο στο δέρμα, αλλά έπρεπε να βρουν πρώτα τρόπο για να διεισδύει βαθιά μέσα στο δέρμα. Γι’ αυτόν τον σκοπό, δημιούργησαν ειδικά νανοσωματίδια («transfersomes»), τα οποία εγκιβωτίζουν φάρμακα ή άλλα μόρια, επί της προκειμένης το paclitaxel, φάρμακο που χρησιμοποιείται σε τέτοια είδη χημειοθεραπείας. Τα σωματίδια αυτά έγιναν πιο ευμετάβλητα, ώστε να μπορούν να διεισδύουν καλύτερα στο δέρμα, ενώ παράλληλα το επηρέαζαν, ώστε αυτό με τη σειρά του να διευκολύνει τη διέλευσή τους.
Επιπλέον, οι ερευνητές πρόσθεσαν ένα πεπτίδιο στην επιφάνεια του transfersome για περαιτέρω βοήθεια στη διείσδυση στο δέρμα και στην είσοδο σε καρκινικά κύτταρα. Εν τέλει, για να αυξηθεί ο χρόνος που τα transfersomes παραμένουν στο δέρμα, ενσωματώθηκαν σε ένα υδροτζέλ, που με τη σειρά του δοκιμάστηκε σε ποντίκια με μελάνωμα, στα οποία εφαρμοζόταν μία φορά την ημέρα, σε συνδυασμό με ενδοφλέβια χορήγηση paclitaxel μέρα παρά μέρα. Μέσα σε 12 ημέρες, οι όγκοι στα ποντίκια αυτά είχαν περίπου το μισό μέγεθος σε σχέση με τους όγκους σε ποντίκια όπου είχε γίνει μόνο ενδοφλέβια χορήγηση του φαρμάκου, υποδεικνύοντας ότι το τζελ βοήθησε σημαντικά.