Μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι τα παιδιά με ανεπαρκή έλεγχο των παρορμήσεων, που συχνά συνδέονται με τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), μπορεί να αντιμετωπίζουν μεγαλύτερους κινδύνους στην ενήλικη ζωή, συμπεριλαμβανομένων προβλημάτων υγείας, κοινωνικών δυσκολιών και εγκληματικής εμπλοκής. Η έρευνα, που διεξήχθη από τον Andrew Koepp και τους συναδέλφους του από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν, διαπίστωσε ότι τα άτομα που είχαν προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς ως παιδιά είχαν χαμηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο, λιγότερη οικονομική σταθερότητα και χειρότερη γενική υγεία σε σύγκριση με εκείνα που παρουσίαζαν καλύτερη αυτορρύθμιση κατά την παιδική ηλικία.
Οι επιπτώσεις της ΔΕΠΥ στην ενήλικη ζωή
Η μελέτη, η οποία αποτελεί αναπαραγωγή μιας παρόμοιας έρευνας που διεξήχθη στη Νέα Ζηλανδία το 2011, ανέλυσε δεδομένα από πάνω από 15.000 άτομα που συμμετείχαν στην Εθνική Μελέτη για την Ανάπτυξη του Παιδιού στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και σχεδόν 1.200 συμμετέχοντες από την αμερικανική Μελέτη για την Πρώιμη Παιδική Φροντίδα και την Ανάπτυξη της Νεολαίας. Οι ερευνητές συνέλεξαν πληροφορίες σχετικά με την παρορμητικότητα, την απροσεξία και την υπερκινητικότητα από τους συμμετέχοντες, τους γονείς τους και τους δασκάλους τους. Συγκέντρωσαν επίσης στοιχεία για την ενήλικη ζωή των συμμετεχόντων, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της σταδιοδρομίας, των οικονομικών και της σωματικής και ψυχικής υγείας.
Και οι δύο μελέτες αποκάλυψαν ότι τα παιδιά με προβλήματα προσοχής, συμπεριλαμβανομένου του φτωχού ελέγχου των παρορμήσεων, αντιμετώπιζαν προκλήσεις στην ενήλικη ζωή σε όλες τις κατηγορίες που αξιολογήθηκαν. Τα προβλήματα προσοχής συνδέονταν με χαμηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο, ενώ τα προβλήματα παρορμητικότητας προέβλεπαν μεγαλύτερη πιθανότητα εμπλοκής στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης.
Τα ευρήματα αναδεικνύουν τη μακροπρόθεσμη επίδραση των χαρακτηριστικών και των εμπειριών της παιδικής ηλικίας στα αποτελέσματα των ενηλίκων. Ο Koepp τόνισε τη σημασία της ανάπτυξης τεκμηριωμένων παρεμβάσεων για την υποστήριξη των παιδιών με προβλήματα προσοχής και παρορμητικότητας, βοηθώντας τα να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους ως ενήλικες.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι η μελέτη δεν υποδηλώνει ότι όλα τα παιδιά με προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς θα έχουν αρνητικά αποτελέσματα στην ενήλικη ζωή. Η Esme Fuller-Thomson, διευθύντρια του Institute for Life Course & Aging στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, τόνισε ότι η πλειονότητα των παιδιών με τέτοια θέματα δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα αργότερα στη ζωή τους. Υπογράμμισε επίσης την ανάγκη για παρεμβάσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες αυτών των παιδιών.
Ενώ η μελέτη επικεντρώθηκε στον έλεγχο των παρορμήσεων και στον αντίκτυπό του στα αποτελέσματα των ενηλίκων, ορισμένοι ειδικοί έχουν επισημάνει ότι τα παιδικά τραύματα μπορεί να αποτελούν σημαντικό προγνωστικό παράγοντα της συμπεριφοράς των ενηλίκων. Το τραύμα που βιώνεται κατά την παιδική ηλικία, όπως τονίστηκε από τη μελέτη του 1998 Childhood Adverse Experiences, μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης προβλημάτων υγείας, εθισμού και άλλων κοινωνικών συνεπειών. Ο Dr. Ken Duckworth, επικεφαλής ιατρός της Εθνικής Συμμαχίας για τις Ψυχικές Ασθένειες, πρότεινε ότι το τραύμα θα μπορούσε να εξηγήσει ορισμένα από τα προβλήματα συμπεριφοράς που παρατηρήθηκαν στη μελέτη.
Ο Duckworth τόνισε τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και παρέμβασης για τα παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς. Η ψυχοθεραπεία, η διαλεκτική θεραπεία συμπεριφοράς και η θεραπεία συμπεριφοράς σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή αποτελούν συνιστώμενες προσεγγίσεις. Επιπλέον, δραστηριότητες όπως οι πολεμικές τέχνες, οι οποίες δίνουν έμφαση στον αυτοέλεγχο, μπορεί επίσης να είναι ευεργετικές.
Συνοψίζοντας, η μελέτη αυτή υπογραμμίζει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις του κακού ελέγχου των παρορμήσεων στην παιδική ηλικία, τονίζοντας την ανάγκη για στοχευμένες παρεμβάσεις για την υποστήριξη των παιδιών με προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς. Αν και τα περισσότερα παιδιά με τέτοια ζητήματα δεν αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην ενήλικη ζωή, η έγκαιρη διάγνωση και οι κατάλληλες παρεμβάσεις μπορούν να συμβάλουν στη συνολική ευημερία και επιτυχία τους αργότερα στη ζωή.