Covid 19: Η γνώση του πόσο καλά ο εμβολιασμός κατά ενός στελέχους SARS-Co-V2 (με ή χωρίς προηγούμενη μόλυνση) εξουδετερώνει τη μόλυνση με ένα διαφορετικό στέλεχος είναι ένα κρίσιμο ερευνητικό ερώτημα. Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τις στρατηγικές για τη συνέχιση της καταστολής της πανδημίας COVID, ακόμη και όταν ο κορωνοϊός ανακτήσει έδαφος. Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες στον τομέα αυτό έχουν διεξαχθεί από τα εργαστήρια του David Veesler, αναπληρωτή καθηγητή βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ και ερευνητή του Ιατρικού Ινστιτούτου Howard Hughes, και του Davide Corti της Humabs BioMed SA της Vir Biotechnology στην Ελβετία.
Τα τελευταία τους ευρήματα δημοσιεύονται στο Science αυτής της εβδομάδας στην εργασία ” Αντίδραση με αποτυπωμένα αντισώματα κατά των υποομάδων SARS-CoV-2 Omicron (Imprinted antibody response against SARS-CoV-2 Omicron sublineages)”.
Οι επικεφαλής συγγραφείς του άρθρου είναι οι Young-Jun-Park, Dora Pinto, Alexandra C. Walls και, Zhuoming Liu. Οι Young-Jun-Park και Lexi Walls είναι από το εργαστήριο Veesler, η Dora Pinto είναι από το εργαστήριο Corti και ο Zhuoming Liu είναι στο Πανεπιστήμιο Washington στο St. Louis. Η διεθνής ομάδα εξέτασε διάφορες πτυχές των επιδράσεων της έκθεσης σε προηγούμενες μορφές του αντιγόνου αιχμής του SARS-CoV-2 -ή της πρωτεΐνης που προκαλεί το ανοσοποιητικό σύστημα- στην αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος στις παραλλαγές omicron.
Οι omicron παραλλαγές του ιού SARS-CoV-2 εμφανίστηκαν στα τέλη του 2021 και έχουν σημαντικές γενετικές διαφορές από τον προγονικό ιό SARS-CoV-2. Οι πολλές, ξεχωριστές μεταλλάξεις στον μηχανισμό μόλυνσής τους τούς επέτρεψαν να ξεφύγουν από τα αντισώματα που προκλήθηκαν από την αρχική σειρά εμβολίων, από ένα ιστορικό μόλυνσης ή και από τα δύο αυτά γεγονότα εκπαίδευσης του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα αντισώματα είναι πρωτεΐνες του ανοσοποιητικού συστήματος που αναγνωρίζουν μικροσκοπικές ξένες οντότητες, όπως οι ιοί, και στη συνέχεια τις εξουδετερώνουν προσκολλώντας τον εισβολέα.
Παλαιότερες μελέτες της ίδιας ομάδας έχουν σημειώσει ότι η παραλλαγή BA.1 omicron αναδείχθηκε ως “σημαντική αντιγονική μετατόπιση λόγω του πρωτοφανούς μεγέθους της ανοσολογικής διαφυγής που σχετίζεται με αυτή την ανησυχητική παραλλαγή”. Εξήγησαν ότι οι μεταλλάξεις σε δύο από τους κύριους στόχους των αντισωμάτων του ιού εξηγούν γιατί υπάρχει σημαντικά μειωμένη ικανότητα εξουδετέρωσης αντισωμάτων έναντι αυτών των παραλλαγών, ιδίως σε άτομα που δεν έχουν λάβει αναμνηστικές δόσεις.
“Ως αποτέλεσμα, παρατηρείται ένας αυξανόμενος αριθμός επαναμολύνσεων”, έγραψαν οι επιστήμονες στο έγγραφό τους, “αν και οι περιπτώσεις αυτές τείνουν να είναι ηπιότερες από ό,τι στις μολύνσεις ανοσολογικά αφελών ατόμων”. Η ικανότητα αποφυγής που προσδίδουν οι μεταλλάξεις, σημείωσαν, συμβάλλει επίσης στην εξήγηση του γιατί οι περισσότερες θεραπείες μονοκλωνικών αντισωμάτων που χορηγούνται σε ασθενείς στην κλινική είναι λιγότερο αποτελεσματικές έναντι αυτών των παραλλαγών. Ωστόσο, οι ερευνητές εντόπισαν ένα παν-παραλλακτικό και εξαιρετικά ισχυρό εξουδετερωτικό αντίσωμα, με την ονομασία S2X324, που ξεχώρισε.
Η εξουδετερωτική του ισχύς δεν επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από καμία από τις παραλλαγές της όμικρον που εξετάστηκαν. Οι συγγραφείς δείχνουν ότι αυτό το μονοκλωνικό αντίσωμα εμποδίζει τη σύνδεση με τον υποδοχέα στα κύτταρα του ξενιστή που συνήθως επιτάσσει ο πανδημικός κορωνοϊός. Οι επιστήμονες πρότειναν επίσης ότι ο συνδυασμός αυτού του αντισώματος με άλλα σε ένα κοκτέιλ θα μπορούσε να μειώσει τις πιθανότητες ο ιός να γίνει ανθεκτικός στη θεραπεία με αντισώματα. Μέσα από τα πειράματά τους, οι επιστήμονες έμαθαν ότι οι ενισχυτές εμβολίων και η υβριδική ανοσία (που αποκτάται μέσω ιστορικού μόλυνσης και εμβολιασμού) προκαλούν και οι δύο εξουδετερωτικά αντισώματα στην κυκλοφορία του αίματος κατά των omicron BA.1, BA.2, BA.2.12.1 και BA.4/5.
Τα άτομα που είχαν μια επαναλαμβανόμενη λοίμωξη μετά τον εμβολιασμό παρήγαγαν επίσης εξουδετερωτικά αντισώματα έναντι αυτών των παραλλαγών στη βλέννα που επενδύει το εσωτερικό της μύτης τους. Ωστόσο, τα άτομα που έλαβαν μόνο το εμβόλιο δεν παρήγαγαν αντισώματα στον ρινικό βλεννογόνο τους. Το εύρημα αυτό προσδίδει στήριξη στις προσπάθειες για την ανάπτυξη και αξιολόγηση εμβολίων COVID επόμενης γενιάς που θα μπορούσαν να χορηγηθούν ενδορινικά, καθώς η μύτη είναι γενικά το σημείο όπου ο ιός εισέρχεται για πρώτη φορά στον οργανισμό.
Ο επιστήμονας διαπίστωσε, επίσης, ότι οι αντιδράσεις των αντισωμάτων στον πανδημικό κορωνοϊό ακολουθούν ένα μοτίβο παρόμοιο με τον τρόπο με τον οποίο το ανοσοποιητικό σύστημα ανταποκρίνεται στις παραλλαγές του ιού της γρίπης. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται ανοσολογική αποτύπωση. Σημαίνει ότι η ανοσολογική απόκριση δείχνει προτίμηση στην ανάκληση των υφιστάμενων κυττάρων μνήμης Β που είναι ειδικά έναντι των τμημάτων του ιού που υπάρχουν σε ένα στέλεχος στο οποίο ένα άτομο είχε εκτεθεί προηγουμένως, παρά στην προετοιμασία νέων κυττάρων μνήμης Β που στοχεύουν σε διαφορές που υπάρχουν σε σημαντικά διαφορετικά στελέχη κατά τη μόλυνση.
Ενώ αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο για την τόνωση μιας επίθεσης με διασταυρούμενες παραλλαγές, εξηγούν οι επιστήμονες, η προηγούμενη έκθεση σε προηγούμενες εκδόσεις ενός ιού μπορεί μερικές φορές να εμποδίσει μια πιο ειδική απάντηση έναντι ενός ιού που έχει μεταλλαχθεί σημαντικά.