“Θες ένα χαστούκι;!” Αυτή ήταν μια κοινή απάντηση ανέκαθεν από πολλούς γονείς. Ακριβώς μαζί με το “μόνο περίμενε μέχρι να γυρίσει ο πατέρας σου σπίτι”. Κάπως οι γονείς πίστευαν ότι αυτή η απειλή βίας θα βελτίωνε μαγικά τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού θεωρεί το χαστούκι και κάθε είδους σωματική τιμωρία, όσο ήπια κι αν είναι, παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού. Απαγορεύεται σε 65 χώρες.
Ωστόσο, στην Αυστραλία παραμένει νόμιμο για τους γονείς να χρησιμοποιούν «εύλογη βία» για πειθαρχία. Τα παιδιά είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων που παραμένει νόμιμο να χτυπήσει. Νέα έρευνά διαπίστωσε ότι ένας στους τέσσερις Αυστραλούς εξακολουθεί να πιστεύει ότι η σωματική τιμωρία είναι απαραίτητη για τη «σωστή ανατροφή» των παιδιών. Και οι μισοί γονείς (σε όλες τις ηλικιακές ομάδες) ανέφεραν ότι χαστουκίζουν τα παιδιά τους. Αλλά οι συμπεριφορές αλλάζουν σιγά-σιγά, με τις νεότερες γενιές γονέων να είναι λιγότερο πιθανό να χαστουκίσουν τα παιδιά τους από τις προηγούμενες.
Τι είναι η σωματική τιμωρία;
Η σωματική τιμωρία είναι η χρήση σωματικής βίας για να προκαλέσει πόνο, αλλά όχι τραυματισμό, για να πειθαρχήσει ένα παιδί για κακή συμπεριφορά. Διαφέρει από τη σωματική κακοποίηση που είναι πιο ακραία και δεν χρησιμοποιείται για τη διόρθωση της συμπεριφοράς.
Η σωματική τιμωρία είναι το πιο κοινό είδος βίας κατά των παιδιών. Συνήθως περιλαμβάνει χτύπημα, αλλά περιλαμβάνει επίσης πράγματα όπως τσιμπήματα, χαστούκια ή χρήση εργαλείου όπως ξύλινο κουτάλι, μπαστούνι ή ζώνη.
Το χτύπημα δεν λειτουργεί στην πραγματικότητα και κάνει τη συμπεριφορά χειρότερη με την πάροδο του χρόνου. Και σχετίζεται με τα παιδιά που εσωτερικεύουν προβλήματα, αυξημένη παιδική επιθετικότητα, κακές σχέσεις γονέα-παιδιού, φτωχότερη μεταλλική υγεία και πολλά άλλα. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές μη βίαιες στρατηγικές γονικής μέριμνας που έχουν αποτέλεσμα.
Η μελέτη έγινε για διεξοδική αξιολόγηση της κατάστασης του χαστουκίσματος και της σωματικής τιμωρίας στην Αυστραλία. Ήθελαν οι ερευνητές να προσδιορίσουν αν το χαστούκι ήταν ακόμα συνηθισμένο και πόσοι Αυστραλοί πίστευαν ότι πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά μας. Έγιναν συνεντεύξεις με περισσότερους από 8.500 Αυστραλούς ηλικίας 16 έως 65 ετών. Το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό του εθνικού πληθυσμού, επομένως τα ευρήματα αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις και τις εμπειρίες των Αυστραλών ως έθνος.
Τι βρήκε η μελέτη;
Συνολικά, έξι στους δέκα (62,5%) Αυστραλούς μεταξύ 16-65 ετών είχαν βιώσει τέσσερις ή περισσότερες περιπτώσεις σωματικής τιμωρίας στην παιδική τους ηλικία. Οι άνδρες είχαν ελαφρώς περισσότερες πιθανότητες να τιμωρηθούν σωματικά από τις γυναίκες (66,3% έναντι 59,1%).
Οι νέοι, ηλικίας 16-24 ετών, ανέφεραν ελαφρώς χαμηλότερα ποσοστά (58,4%) από τους ηλικιωμένους, υποδηλώνοντας μια ελαφρά μείωση με την πάροδο του χρόνου. Όμως αυτά τα ποσοστά παραμένουν απαράδεκτα υψηλά. Συνολικά, ένας στους δύο (53,7%) Αυστραλούς γονείς ανέφερε ότι χρησιμοποιούσε κάποιο είδος σωματικής τιμωρίας, κυρίως περίπου μία φορά το μήνα.
Ωστόσο, οι μεγαλύτεροι γονείς ανέφεραν αυτό αναδρομικά (τι έκαναν κατά την ανατροφή των παιδιών) και υπήρχαν σαφείς διαφορές ηλικίας:
- Το 64,2% των γονέων ηλικίας άνω των 65 ετών είχαν χρησιμοποιήσει σωματική τιμωρία
- Το 32,8% των γονέων 25-34 ετών το είχε χρησιμοποιήσει
- Το 14,4% των γονέων κάτω των 24 ετών το είχε χρησιμοποιήσει.
Έτσι, οι νεότερες γενιές γονέων είναι πολύ λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσουν σωματική τιμωρία. Το ένα τέταρτο (26,4%) όλων των Αυστραλών εξακολουθεί να πιστεύει ότι η σωματική τιμωρία είναι απαραίτητη για τη σωστή ανατροφή των παιδιών. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία (73,6%) δεν το κάνει. Και η αλλαγή γενιάς συμβαίνει. Περίπου το 37,9% των Αυστραλών άνω των 65 ετών πιστεύει ότι η σωματική τιμωρία είναι απαραίτητη σε σύγκριση με το 22,9% των ατόμων ηλικίας 35-44 ετών και μόνο το 14,8% των ατόμων κάτω των 24 ετών.
Τα άτομα με κοινωνικοοικονομικά μειονεκτική θέση έχουν 2,3 φορές περισσότερες πιθανότητες να πιστέψουν ότι η σωματική τιμωρία είναι απαραίτητη από εκείνους που δεν έχουν κανένα μειονέκτημα. Οι γονείς που είχαν πειθαρχήσει σωματικά όταν ήταν παιδιά ήταν πιο πιθανό να πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο και πιο πιθανό να το χρησιμοποιήσουν με τα δικά τους παιδιά. Αυτό δείχνει ότι αυτή η μορφή βίας μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.