Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης εντόπισαν μια περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται ειδικά στην προσπάθεια να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο Current Biology, δείχνει ότι η κοπιαστική αλτρουιστική συμπεριφορά – οι επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι που βοηθούν τους άλλους – λαμβάνει χώρα σε διαφορετικό μέρος του εγκεφάλου από αυτό που χρησιμοποιείται για να κάνει σωματικά απαιτητικές επιλογές που βοηθούν τον εαυτό τους.
Η ακριβέστερη κατανόηση του τι συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις θα μπορούσε να βοηθήσει τους κλινικούς γιατρούς να αναπτύξουν προσεγγίσεις για τη θεραπεία ψυχοπαθητικών συμπεριφορών. Θα μπορούσε επίσης να είναι χρήσιμο για την καλύτερη κατανόηση του γιατί οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να εκτελούν καθημερινές κοπιαστικές συμπεριφορές βοήθειας, όπως εθελοντική εργασία, ανακύκλωση απορριμμάτων για να επιβραδύνουν την υπερθέρμανση του πλανήτη ή να σταματήσουν να βοηθούν αγνώστους.
Η περιοχή που εντοπίστηκε, που ονομάζεται πρόσθια έλικα του φλοιού (ACCg), βρίσκεται προς το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου. Είναι γνωστό ότι παίζει ρόλο στην κοινωνική συμπεριφορά, αλλά δεν έχει συνδεθεί στο παρελθόν με την προσπάθεια να βοηθήσει άλλους. Είναι ενδιαφέρον ότι οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το ACCg δεν ενεργοποιείται όταν τα άτομα παίρνουν σκληρές αποφάσεις που ωφελούν μόνο τον εαυτό τους. “Από το να κρατάμε μια πόρτα ανοιχτή μέχρι τον εθελοντισμό για μια φιλανθρωπική οργάνωση, συχνά πρέπει να αποφασίσουμε αν μπορούμε να κάνουμε τον κόπο να κάνουμε προσπάθεια να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους, αλλά οι μηχανισμοί του εγκεφάλου πίσω από αυτές τις πράξεις παρέμειναν αόριστοι”, λέει η Δρ Πατρίσια Λόκγουντ, πρώτη συγγραφέας.
“Με τον εντοπισμό της συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου που ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια, έχουμε κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του τι οδηγεί ορισμένα άτομα, αλλά όχι άλλα, να εκτελούν τις σωματικά απαιτητικές αποφάσεις για να βοηθήσουν τους ανθρώπους – ακόμα και όταν αυτό δεν ωφελούν άμεσα τον εαυτό τους”. Στη μελέτη, οι ερευνητές συνεργάστηκαν με 38 συμμετέχοντες ηλικίας μεταξύ 18 και 35 ετών. Ζητήθηκε από όλους τους συμμετέχοντες να συμμετάσχουν σε μια επίπονη εργασία λήψης αποφάσεων και να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο για να αυτοαξιολογήσουν τα επίπεδα ενσυναίσθησής τους.
Οι συμμετέχοντες πήραν αποφάσεις ενώ υποβλήθηκαν σε λειτουργική μαγνητική τομογραφία. Αυτό προσδιορίζει διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται ενώ οι άνθρωποι έπαιρναν αποφάσεις είτε να εργαστούν ή να ξεκουραστούν για να βοηθήσουν τον εαυτό τους ή κάποιον άλλο. Αν επέλεγαν την επιλογή εργασίας, έπρεπε να πιέσουν μια συσκευή που μετρούσε τη δύναμη λαβής τους. Έπρεπε να το κάνουν αυτό για αρκετό καιρό για να φτάσουν σε ένα όριο, το οποίο μπορούσαν να δουν σε πραγματικό χρόνο στην οθόνη. Για κάθε απόφαση τους έλεγαν αν θα δούλευαν για τον εαυτό τους ή για άλλο άτομο.
Αν αποφάσιζαν να καταβάλουν προσπάθεια, έπρεπε να στριμώξουν αρκετά για να φτάσουν στο κατώφλι και να πάρουν την ανταμοιβή, η οποία ήταν διαφορετικοί αριθμοί πόντων που μετατράπηκαν σε χρήματα, είτε για τον εαυτό τους είτε για το άλλο ανώνυμο άτομο για το οποίο έπαιζαν. Χρησιμοποιώντας μια νέα στατιστική τεχνική για την ανάλυση των δεδομένων, οι ερευνητές μπόρεσαν να εντοπίσουν μοτίβα στον εγκέφαλο που έδειχναν πόση προσπάθεια ήταν διατεθειμένοι να καταβάλουν. Διαπίστωσαν ότι το ACCg ήταν η μόνη περιοχή του εγκεφάλου που έδειξε το πρότυπο προσπάθειας όταν οι άνθρωποι έκαναν αυτές οι αποφάσεις για να βοηθήσουν κάποιον άλλο, αλλά δεν ενεργοποιήθηκε καθόλου όταν έπαιρναν αποφάσεις να καταβάλουν προσπάθεια να ανταμείψουν τον εαυτό τους.
Περιέργως, εκείνοι οι άνθρωποι που είχαν πει ότι είχαν πολύ υψηλή ενσυναίσθηση είχαν τα ισχυρότερα πρότυπα προσπάθειας στο ACCg. Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι εκείνοι οι άνθρωποι που αντιπροσώπευαν την προσπάθεια πιο έντονα στο ACCg συνέχισαν να έχουν περισσότερη δύναμη πρόσφυσης για να βοηθήσουν. Το επόμενο βήμα για την ερευνητική ομάδα θα είναι να διερευνήσει τι συμβαίνει με την κοπιαστική συμπεριφορά βοήθειας σε άτομα που έχουν υποστεί βλάβες σε αυτήν την περιοχή του εγκεφάλου λόγω εγκεφαλικού ή άλλου εγκεφαλικού τραυματισμού.