Για ασθενείς με αιφνίδια νευροαισθητήρια βαρηκοΐα (SSNHL), η αιθουσαία αξιολόγηση είναι ωφέλιμη για την πρόβλεψη της έκβασης της ακοής, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 15 Φεβρουαρίου στο Frontiers of Neurology. Ο Andrea Castellucci, M.D., από το Azienda USL—IRCCS di Reggio Emilia στην Ιταλία και οι συνεργάτες του αξιολόγησαν προοπτικά 86 ασθενείς με SSNHL. Η ακοομετρία καθαρού τόνου/ομιλίας/σύνθετης αντίστασης, τα αυχενικά/οφθαλμικά προκλητικά μυογονικά δυναμικά (VEMPs), η παλμική κεφαλή βίντεο και η εξέταση βίντεο-Frenzel εξετάστηκαν ως μέρος της ακουστικής-αιθουσαίας διερεύνησης.
Λεπτομέρειες της μελέτης
Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν και ταξινομήθηκαν σε υποομάδες:
- SSNHL-χωρίς ίλιγγο,
- SSNHL+ίλιγγος,
- και πρώιμου σταδίου νόσου Meniere (MD).
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς με ίλιγγο SSNHL που εμφάνισαν ακοογράμματα είτε με κατωφέρεια είτε με επίπεδου τύπου είχαν μεγαλύτερη διαταραχή της ακοής, ενώ η ακοή ήταν λιγότερο μειωμένη στην MD όπου οι χαμηλές συχνότητες ήταν κυρίως μειωμένες. Σε σύγκριση με τα ημικυκλικά κανάλια (SC), οι υποδοχείς ωτόλιθου εμπλέκονταν συχνότερα. Η χαμηλότερη αιθουσαία δυσλειτουργία παρουσιάστηκε από την υποομάδα SSNHL-no vertigo.
Αλλά το 52 και 72 τοις εκατό ανέπτυξαν δυσλειτουργίες ωτόλιθου και νυσταγμό, αντίστοιχα. Διαταραχή του πρόσθιου SC και αισιόδοξος αυθόρμητος/τοπικός νυσταγμός παρατηρήθηκε μόνο για άτομα με MD. εμφάνισαν επίσης συχνότερο συντονισμό συχνότητας αυχενικού-VEMPs και ψεύτικο αυθόρμητο νυσταγμό. Τα εξασθενημένα αυχενικά-VEMPs και το οπίσθιο SC παρατηρήθηκαν συχνότερα μεταξύ των ασθενών με SSNHL+ίλιγγο και είχαν μεγαλύτερο αριθμό εξασθενημένων υποδοχέων.
Όσον αφορά τα αποτελέσματα, η ακοή ήταν καλύτερη στην MD και χειρότερη στην SSNHL+ίλιγγο. Η ανάκτηση της ακοής επηρεάστηκε κυρίως από την έκπτωση των VEMPs του τραχήλου της μήτρας και τον αριθμό των υποδοχέων που εμπλέκονται. «Τα δεδομένα μας επιβεβαιώνουν ότι η αξιολόγηση της αιθουσαίας λειτουργίας αντιπροσωπεύει μια πολύτιμη μέθοδο για τη διερεύνηση των υποκείμενων παθομηχανισμών, καθώς παρέχει πρόσθετα δεδομένα για τη συμμετοχή των υποδοχέων του εσωτερικού αυτιού, υποστηρίζοντας περαιτέρω κατανόηση της λειτουργίας του λαβυρίνθου», γράφουν οι συγγραφείς.