Ενδομητρίωση: Η ενδομητρίωση συνδέεται με μείωση της γονιμότητας κατά τα έτη που προηγούνται της οριστικής χειρουργικής διάγνωσης της πάθησης, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Ανθρώπινη Αναπαραγωγή’ (Human Reproduction). Στην πρώτη μελέτη που εξέτασε τα ποσοστά γεννήσεων σε μια μεγάλη ομάδα γυναικών που τελικά έλαβαν χειρουργική επαλήθευση της ενδομητρίωσης, οι ερευνητές στη Φινλανδία διαπίστωσαν ότι ο αριθμός των πρώτων γεννήσεων ζώντων παιδιών κατά την περίοδο πριν από τη διάγνωση ήταν ο μισός σε σχέση με τις γυναίκες χωρίς την επώδυνη πάθηση. Αυτό συνέβαινε ανεξάρτητα από τη μορφή της ενδομητρίωσης που είχαν οι γυναίκες: ωοθηκική, περιτοναϊκή, βαθιά ενδομητρίωση ή άλλους τύπους.
Επιπλέον, οι ερευνητές βρήκαν ενδείξεις ότι ο αριθμός των μωρών που έκαναν οι γυναίκες πριν διαγνωσθεί η ενδομητρίωση ήταν σημαντικά μειωμένος, σε σύγκριση με τις γυναίκες που δεν είχαν ενδομητρίωση. Ο καθηγητής Oskari Heikinheimo, του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ελσίνκι (Φινλανδία), επικεφαλής της μελέτης, δήλωσε: “Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι οι γιατροί που βλέπουν γυναίκες που υποφέρουν από επώδυνη έμμηνο ρύση και χρόνιο πυελικό πόνο, θα πρέπει να έχουν κατά νου την πιθανότητα ενδομητρίωσης και να τις αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά. Οι γιατροί θα πρέπει να συζητούν με αυτές τις γυναίκες τις πιθανές επιπτώσεις στη γονιμότητά τους, εκτός από τις επιπτώσεις της ηλικίας τους, και η εξασθένιση της γονιμότητας θα πρέπει να ελαχιστοποιείται προσφέροντας σχετική θεραπεία για την ενδομητρίωση χωρίς καθυστέρηση”. Η ενδομητρίωση είναι μια χρόνια φλεγμονώδης πάθηση που προσβάλλει έως και περίπου το 10% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Ο ιστός από την επένδυση της μήτρας αναπτύσσεται σε άλλα μέρη, όπως οι ωοθήκες και οι σάλπιγγες. Τα τυπικά συμπτώματα περιλαμβάνουν επώδυνη έμμηνο ρύση, πόνο στην περιοχή της πυέλου, δύσκολη ή επώδυνη σεξουαλική επαφή και δυσκολία στην εγκυμοσύνη. Η σωστή διάγνωση συχνά καθυστερεί κατά περίπου επτά χρόνια. Η χειρουργική επέμβαση αποτελούσε παραδοσιακά τον “χρυσό κανόνα” για τη διάγνωση της πάθησης και την ταξινόμηση του τύπου της ενδομητρίωσης, αν και η διάγνωση με βάση τα υπερηχογραφικά ευρήματα ή τα συμπτώματα και μόνο είναι σήμερα αποδεκτή. Μέχρι σήμερα, υπήρχαν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με το ποσοστό γεννήσεων ζώντων παιδιών μεταξύ των γυναικών με ενδομητρίωση και ελάχιστα είναι γνωστά για τις πιθανές επιπτώσεις των διαφόρων τύπων ενδομητρίωσης στη γονιμότητα, ιδίως κατά τα έτη πριν από τη διάγνωση. “Δεδομένης της χρόνιας φύσης και της τυπικής μεγάλης καθυστέρησης στη διάγνωση της ενδομητρίωσης, θελήσαμε να διαπιστώσουμε αν υπήρχαν διαφορές στα ποσοστά πρώτων γεννήσεων πριν από τη διάγνωση σε μια μεγάλη ομάδα γυναικών του πληθυσμού”, δήλωσε ο καθηγητής Heikinheimo. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του εξέτασαν 18.324 γυναίκες στη Φινλανδία, ηλικίας μεταξύ 15 και 49 ετών, οι οποίες υποβλήθηκαν σε χειρουργική επαλήθευση ενδομητρίωσης μεταξύ 1998 και 2012. Τις συνέκριναν με 35.793 γυναίκες παρόμοιας ηλικίας που δεν είχαν διαγνωστεί με ενδομητρίωση. Η περίοδος παρακολούθησης ξεκίνησε στην ηλικία των 15 ετών και συνεχίστηκε μέχρι την πρώτη ζωντανή γέννηση, τη στείρωση, την αφαίρεση των ωοθηκών ή της μήτρας ή μέχρι τη χειρουργική διάγνωση της ενδομητρίωσης, όποιο από τα δύο συνέβη πρώτο. Η ομάδα των γυναικών με ενδομητρίωση χωρίστηκε επίσης σε τέσσερις ομάδες ανάλογα με τον τύπο της ενδομητρίωσης.
Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης πριν από τη χειρουργική διάγνωση ήταν 15,2 έτη. Η μέση (διάμεση) ηλικία κατά τη διάγνωση της ενδομητρίωσης ήταν 35 έτη. Συνολικά, 7.363 γυναίκες (40%) με ενδομητρίωση και 23.718 γυναίκες (66%) χωρίς ενδομητρίωση γέννησαν ζωντανό μωρό κατά τη διάρκεια της περιόδου παρακολούθησης. Το ποσοστό επίπτωσης των πρώτων γεννήσεων ζώντων παιδιών μεταξύ των γυναικών με ενδομητρίωση ήταν το μισό από εκείνο των γυναικών χωρίς την πάθηση (0,51%). Όταν αναλύθηκε σύμφωνα με τη δεκαετία γέννησης των γυναικών από τη δεκαετία του 1940 έως τη δεκαετία του 1970, το ποσοστό γεννήσεων μειώθηκε και στις δύο ομάδες γυναικών. Είναι σημαντικό ότι, με την πάροδο των δεκαετιών, παρατηρήθηκε ολοένα και χαμηλότερο ποσοστό πρώτων ζωντανών γεννήσεων στις γυναίκες με ενδομητρίωση, σε σύγκριση με τις γυναίκες χωρίς ενδομητρίωση. Στις γυναίκες που γεννήθηκαν μεταξύ 1940 και 1949, η διαφορά στα ποσοστά ζωντανών γεννήσεων μεταξύ των δύο ομάδων ήταν 28% πριν από τη χειρουργική διάγνωση της ενδομητρίωσης, αλλά η διαφορά αυτή αυξήθηκε σταθερά σε 87% μέχρι το 1970-1979. “Υποθέτουμε ότι αυτό σχετίζεται με τη μεγαλύτερη ηλικία των γυναικών όταν αποκτούν το πρώτο τους παιδί, την προγενέστερη χειρουργική διάγνωση της ενδομητρίωσης και τις συσσωρευμένες δυσμενείς επιπτώσεις της ενδομητρίωσης στις γυναίκες που πάσχουν από την πάθηση”, δήλωσε ο καθηγητής Heikinheimo. Ο αριθμός των παιδιών που απέκτησαν οι γυναίκες πριν από τη διάγνωση της ενδομητρίωσης ήταν 1,93 και 2,16 για τις γυναίκες χωρίς ενδομητρίωση.
“Η πιθανή επίδραση της ενδομητρίωσης στον επιθυμητό αριθμό παιδιών υπογραμμίζει τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας της νόσου”, δήλωσε. Και συνέχισε: “Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η μελέτη αυτή αναφέρεται σε γεννήσεις ζώντων παιδιών πριν από την οριστική διάγνωση της ενδομητρίωσης. Στη συνέχεια, θα αναφέρουμε τα ποσοστά γονιμότητας μετά τη χειρουργική διάγνωση και θεραπεία της ενδομητρίωσης. Ελπίζουμε ότι η γονιμότητα των γυναικών με ενδομητρίωση θα φτάσει σε σχέση με εκείνη των γυναικών χωρίς την πάθηση μετά τη χειρουργική αντιμετώπιση”. Το πλεονέκτημα της μελέτης είναι το μεγάλο μέγεθός της και το γεγονός ότι περιλαμβάνει πληροφορίες σχετικά με γυναίκες σε εθνικό επίπεδο στη Φινλανδία που περιέχονται στα υψηλής ποιότητας φινλανδικά εθνικά μητρώα υγειονομικής περίθαλψης. Υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί. Αυτοί περιλαμβάνουν την εστίασή της μόνο σε χειρουργικά επιβεβαιωμένη ενδομητρίωση, γεγονός που μπορεί να απέκλεισε γυναίκες με ηπιότερα συμπτώματα που έλαβαν θεραπεία για την πάθηση. Δεν υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία σχετικά με το αν οι γυναίκες ήθελαν ή όχι να μείνουν έγκυες. Οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να αποκλείσουν την πιθανή επίδραση των θεραπειών γονιμότητας ή την επίδραση της αδενομύωσης, η οποία είναι γνωστό ότι εμφανίζεται συχνά με την ενδομητρίωση και η οποία επίσης επηρεάζει τη γονιμότητα και τα αποτελέσματα της εγκυμοσύνης. Οι διαφορές στο κοινωνικοοικονομικό και εκπαιδευτικό υπόβαθρο μεταξύ των δύο ομάδων γυναικών ενδέχεται να επηρέασαν τα ευρήματα