Οι δυσλειτουργίες στην εξελικτική μας ανάπτυξη σημαίνουν ότι το 80% των τετράχρονων παιδιών κολλάνε αυτιά, μια προσωρινή απώλεια ακοής. Πολλοί έχουν δαπανηρή και περιττή χειρουργική επέμβαση, παρόλο που υπάρχουν εξαιρετικές μη χειρουργικές εναλλακτικές. Η εκκριτική μέση ωτίτιδα, για να της δώσουμε την ιατρική της ονομασία, προκαλείται από τη συσσώρευση υγρού στο μέσο αυτί. Μπορεί να επηρεάσει την ακοή, την ομιλία, τη μάθηση και τη συμπεριφορά ενός παιδιού.
Αν και η εκκριτική ωτίτιδα συνήθως υποχωρεί από μόνη του, μπορεί να διαρκέσει για πολλούς μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα περισσότερα παιδιά δεν λαμβάνουν καμία θεραπεία και πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της σημαντικής απώλειας ακοής για εβδομάδες ή μήνες σε ένα σημαντικό στάδιο της ανάπτυξής τους.
Η προεπιλεγμένη θεραπεία για την Εκκριτική Ωτίτιδα είναι η χειρουργική επέμβαση με δακτύλιο, όπου ένας μικρός σωλήνας εισάγεται στο τύμπανο για να ρυθμίσει την πίεση στο μέσο αυτί. Ωστόσο, η χειρουργική επέμβαση είναι δαπανηρή και χωρίς κινδύνους. Υπάρχει επίσης έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων καλής ποιότητας ότι η χειρουργική επέμβαση επιτυγχάνει μια μακροπρόθεσμη λύση σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις κόλλας αυτιού.
Εξελικτικές δυσλειτουργίες
Το ανθρώπινο αυτί είναι ένα καταπληκτικό και πολύπλοκο σύστημα. Έχει δύο ρόλους, την ακοή και την ισορροπία. Το μηχανικό μέρος της ακοής σχετίζεται με τη φυσιολογική κίνηση του τυμπάνου και τα τρία οστά στο μέσο αυτί μας που μεταφέρουν τις ηχητικές δονήσεις στο εσωτερικό αυτί.
Στο εσωτερικό αυτί, τα ηχητικά κύματα μετατρέπονται σε ηλεκτρικά ερεθίσματα που στέλνονται στον εγκέφαλο, επιτρέποντάς μας να ακούμε. Αντίθετα, τα πουλιά και τα ερπετά έχουν μόνο ένα μικρό οστό αυτιού και κανένα κενό χώρο στο μέσο αυτί. Το ανθρώπινο αυτί εξέλιξε αυτόν τον μεσαίο χώρο γεμάτο αέρα για να παρέχει χώρο για τα τρία οστά του εσωτερικού αυτιού, και αυτό εξελίχθηκε από προγόνους με πολύ απλούστερη ανατομία του αυτιού.
Το πρώτο εξελικτικό σφάλμα είναι η ανάπτυξη της ευσταχιανής σάλπιγγας – η οποία συνδέει το μέσο αυτί με τη μύτη και το λαιμό και επομένως το εξωτερικό, εξασφαλίζοντας εξίσωση της πίεσης και την κάθαρση των εκκρίσεων. Η ευσταχιανή σάλπιγγα αποτελείται από χόνδρο που περιβάλλεται από μαλακό μυϊκό ιστό. Στα παιδιά είναι κοντό, δισκέτα, οριζόντιο και δεν λειτουργεί καλά, οδηγώντας σε αρνητική πίεση στο μέσο αυτί και συσσώρευση υγρού που προκαλεί κόλλα στο αυτί. Η ωρίμανση του σωλήνα και η λειτουργία του είναι μια σταδιακή διαδικασία κατά την ανάπτυξη, γεγονός που εξηγεί τον υψηλό επιπολασμό της κόλλας του αυτιού στα μικρά παιδιά.
Το δεύτερο εξελικτικό σφάλμα προκαλείται από το πώς δημιουργήθηκε το μέσο αυτί εξαρχής. Έρευνα σε ποντίκια δείχνει ότι η επένδυση του μέσου αυτιού προέρχεται από δύο διαφορετικούς τύπους ιστών που βρίσκονταν στο αυτί πριν ανοίξει ο χώρος: «ενδόδερμα κύτταρα» που καλύπτονται από βλεφαρίδες (τρίχες) και κύτταρα «νευρικής ακρολοφίας» που δεν είναι. Η έλλειψη τριχών σε μέρη του μέσου αυτιού σημαίνει ότι είναι λιγότερο αποτελεσματικά στον καθαρισμό, καθιστώντας το ευαίσθητο στη συσσώρευση υγρών και σε μολύνσεις.
Το τρίτο εξελικτικό σφάλμα σχετίζεται με την έλλειψη ωριμότητας του ανοσοποιητικού συστήματος του παιδιού έναντι ιών και βακτηρίων. Τα μικρά παιδιά εκτίθενται σε πολλές λοιμώξεις κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, συνήθως από δύο έως τέσσερα χρόνια. Κάθε λοίμωξη οδηγεί σε υπερβολική παραγωγή βλέννας στους ανώτερους αεραγωγούς και συσσώρευση υγρού πίσω από το τύμπανο που προκαλεί κόλλα στο αυτί. Επειδή το κολλητικό αυτί διορθώνεται αυθόρμητα – οι κλινικές οδηγίες των περισσότερων χωρών συνιστούν να περιμένετε τρεις μήνες πριν από οποιαδήποτε παρέμβαση.
Η πιο κοινή μορφή παρέμβασης μετά από αυτή την περίοδο είναι η χειρουργική επέμβαση με δακτύλιο. Μια ανασκόπηση μελετών που διεξήχθη το 2010 υποδηλώνει ότι υπάρχουν αρχικά οφέλη από τη χειρουργική επέμβαση, αλλά αυτό μειώνεται μετά από έξι έως εννέα μήνες, χωρίς να παρατηρείται συνολική βελτίωση στους 12 έως 18 μήνες. Μακροχρόνιες μελέτες παρακολούθησης μετά την τοποθέτηση δακτυλίου δείχνουν υψηλό ποσοστό υποτροπής του αυτιού με κόλλα, αυξημένο κίνδυνο μόνιμα διάτρητου τυμπάνου και υψηλή πιθανότητα απώλειας ακοής στις υψηλότερες συχνότητες στη μετέπειτα ζωή.
Εκκριτική Ωτίτιδα: Ποιες λύσεις υπάρχουν;
Υπάρχουν, φυσικά, εναλλακτικές λύσεις για τη χειρουργική επέμβαση, όπως το αυτόματο φούσκωμα. Το αυτόματο φούσκωμα χρονολογείται από τον 17ο αιώνα όταν ο Ιταλός ανατόμος Antonio Valsalva περιέγραψε την ευσταχιανή σάλπιγγα και την πράξη του να κρατάμε τη μύτη και το στόμα κλειστά και να εξαναγκάζουμε τον αέρα στο μέσο αυτί για να αφαιρέσουμε την αρνητική πίεση στο αυτί – κάτι που κάνουν οι ενήλικες όταν πετούν ή καταδύσεις.
Αρκετές συσκευές αυτόματης διόγκωσης για τη θεραπεία του αυτιού με κόλλα σε παιδιά αναπτύχθηκαν, συμπεριλαμβανομένου του ρινικού μπαλονιού, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1968 από τον καθηγητή Hunt-Williams. Όλες οι συσκευές επικεντρώθηκαν στο αυτοφούσκωμα από τη μύτη, το οποίο είναι αποτελεσματικό στους ενήλικες αλλά δύσκολο να πραγματοποιηθεί στα παιδιά. Επομένως, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την αποτελεσματικότητα του αυτόματου φουσκώματος και η χειρουργική επέμβαση με δακτύλιο παραμένει η πιο κοινή χειρουργική επέμβαση που γίνεται σε παιδιά.
Η νέα γενιά συσκευών διαθέτει μάσκα προσώπου που χρησιμοποιείται για να καλύψει τη μύτη και το στόμα ενός παιδιού. Η μάσκα συνδέεται με ένα σωλήνα με ένα μπαλόνι στο ένα άκρο και μια βαλβίδα μονής κατεύθυνσης στο άλλο που επιτρέπει την είσοδο αέρα. Το παιδί μπορεί να εισπνεύσει χωρίς αντίσταση και κάθε φορά που εκπνέει φουσκώνει λίγο περισσότερο το μπαλόνι, αυξάνοντας την πίεση και βοηθώντας να ανοίξει η ευσταχιανή σάλπιγγα για να εξισορροπηθεί η πίεση και να βοηθηθεί ο αερισμός του υγρού από το μέσο αυτί.