Εγκέφαλος και συμπεριφορά: Έρευνες δείχνουν πώς αναγνωρίζει το διαφορετικό. Φαντάσου ότι κάθεσαι στον καναπέ του σαλονιού σου διαβάζοντας. Το κάνεις σχεδόν κάθε βράδυ. Αλλά ξαφνικά, όταν κοιτάς πάνω παρατηρείς ότι αυτή τη φορά κάτι είναι διαφορετικό.
Η αγαπημένη σου εικόνα που κρέμεται στον τοίχο έχει κλίση τόσο ελαφρά. Σε μια μελέτη που αφορούσε ασθενείς με επιληψία, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας Επιστημόνων ανακάλυψαν πώς ένα σύνολο εγκεφαλικών κυμάτων υψηλής συχνότητας μπορεί να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε αυτές τις διαφορές μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
“Τα αποτελέσματά μάς υποδηλώνουν ότι κάθε εμπειρία που αποθηκεύουμε στη μνήμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θέσει τις προσδοκίες και τις προβλέψεις μας για το μέλλον”, οι Kareem Zaghloul, M.D., Ph.D., κύριος ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Νευρολογικών Διαταραχών και Εγκεφαλικών (NINDS) του NIH. “Αυτή η μελέτη δείχνει πώς ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί συγκεκριμένα σχήματα νευρικής δραστηριότητας για να συγκρίνει τις προσδοκίες μας με το παρόν.” Για να ελέγξει την ιδέα αυτή, η ομάδα συνεργάστηκε με 14 ασθενείς ανθεκτικούς στα φάρμακα τύπους επιληψίας, στους εγκεφάλους των οποίων είχαν εμφυτευθεί-χειρουργικά- πλέγματα ηλεκτροδίων.
Το πείραμα ξεκίνησε όταν οι ασθενείς εμφανίστηκαν και τους ζητήθηκε να απομνημονεύσουν μια σειρά από 4 φυσικές σκηνές που εμφανίζονταν σε οθόνη υπολογιστή. Για παράδειγμα, μία από τις σκηνές ήταν ένα καφέ ποδήλατο σε όρθια θέση μπροστά σε έναν πράσινο θάμνο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκαν νέες εικόνες και ρωτήθηκαν αν αναγνώρισαν τη σκηνή ή αν πρόσεξαν κάτι διαφορετικό. Ορισμένες εικόνες ήταν ίδιες με πριν, ενώ άλλες τροποποιήθηκαν ελαφρώς προσθέτοντας ή αφαιρώντας από τη σκηνή κάτι, όπως ένα κόκκινο πουλί. Κατά μέσο όρο, οι ασθενείς αναγνώρισαν με επιτυχία το 88% των σκηνών επανάληψης, το 68% των σκηνών που έλειπε και το 65% των σκηνών στις οποίες προστέθηκε κάτι.
Σε κάθε περίπτωση, τους πήρε περίπου 2,5 δευτερόλεπτα να το προσέξουν. Περαιτέρω ανάλυση ενός υποσυνόλου ασθενών έδειξε ότι εντόπισαν επιτυχώς το 82% των προσθηκών και το 70% των απορροφήσεων. Περιέργως, τα μάτια τους συχνά (83%) προσαρμόζονται σε προσθήκες αλλά σχεδόν καθόλου (34%) σε περιοχές όπου κάτι αφαιρέθηκε. Τα αποτελέσματα αυτά υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι μνήμες οπτικών εμπειριών ακολουθούν μια συγκεκριμένη οδό στον εγκέφαλο.