Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα για τα τεχνητά γλυκαντικά, ως προς το πόσο «αθώα» είναι η κατανάλωση τους, αν δηλαδή μακροπρόθεσμα μπορεί να επιφέρει βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία μας. Πάντως αποτελούν βασικό «σύμμαχο» για όλους εκείνους που προσέχουν τη διατροφή τους και θέλουν να διατηρούν μία κομψή σιλουέτα.
Μία τελευταία έρευνα που πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του Κέντρου Charles Perkins του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ και του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Garvan, υποστηρίζει πως τα τεχνητά γλυκαντικά μπορεί να είναι απαλλαγμένα από θερμίδες, όμως ανοίγουν την όρεξη!
Πιο συγκεκριμένα τα αποτελέσματα της μελέτης που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «CellMetabolism» αναφέρουν πως η συστηματική κατανάλωση τροφίμων και ροφημάτων που περιέχουν τεχνητά γλυκαντικά αλλάζει κάποιους μοριακούς μηχανισμούς στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται το αίσθημα της πείνας.
Οι επιστήμονες της Αυστραλίας για την υλοποίηση της μελέτης τους χρησιμοποίησαν τα μυγάκια που προσελκύουν τα φρούτα, γνωστά με την ονομασία δροσόφυλλες. Πιο συγκεκριμένα για ένα χρονικό διάστημα τους έδιναν τροφή που ήταν πλούσια στο τεχνητό γλυκαντικό σουκραλόζη και διαπίστωσαν ότι στην αρχή δεν υπήρχε κάποια μεταβολή στην όρεξη τους. Μετά από πέντε μέρες όμως διαπίστωσαν ότι τα μυγάκια ξεκίνησαν να τρώνε περισσότερο και είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στα σάκχαρα των φρούτων, ιδίως εκείνα που έχουν γλυκιά γεύση, αυξάνοντας κατά 30% την κατανάλωση θερμιδών.
Όπως αναφέρει ο δρ Γκρεγκ Νίλι, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ, τα αποτελέσματα αυτής της τελευταίας έρευνας υποδηλώνουν πως όταν διαταράσσεται συνεχώς η ισορροπία της γλυκιάς γεύσης, ο εγκέφαλος αυξάνει την ολική κατανάλωση θερμιδών. Επεσήμανε επίσης ότι κατά το παρελθόν μελέτες που είχαν υλοποιηθεί τόσο σε ζώα όσο και σε ανθρώπους έδειξαν ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της χρόνιας κατανάλωσης γλυκαντικών ουσιών και της μεταβολικής απορύθμισης. Όμως δεν προσδιόριζαν τους μηχανισμούς του εγκεφάλου που ευθύνονταν γι’αυτό. Πλέον με την τελευταία αυτή έρευνα που υλοποιήθηκε από τους επιστήμονες του Κέντρου Charles Perkins του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ και του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Garvan, προέκυψαν πρόσθετες πληροφορίες που υποδεικνύουν τον πιθανό μηχανισμό που σχετίζεται με τη διαδικασία αυτή.