Η ελληνική διατροφή χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο ως Μεσογειακή και άρα υγιεινή, φιλοσοφία που στηρίζεται τόσο στον τύπο ελαίων που χρησιμοποιούνται για το μαγείρεμα όσο και στη ποσότητα των φρούτων, των λαχανικών και των δημητριακών ολικής άλεσης που καταναλώνονται (Trichopoulou et al., 2005).
Σχετικές πληροφορίες δίνει στο www.Life2day.gr. η Ελισάβετ Παρλαπάνη- Πτυχιούχος Διαιτολόγος-Διατροφολόγος- Απόφοιτη του Τμήματος Διατροφής &-Διαιτολογίας του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Επιστημονικός συνεργάτης Medidiatrofi.
Αν λοιπόν είναι όντως έτσι τότε γιατί, το 46% των ανδρών και το 40% των γυναικών έχουν χοληστερίνη περισσότερη του φυσιολογικού ορίου (200 mg/dl), γιατί το 28% των ανδρών και 13% των γυναικών εμφανίζουν υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων πάνω από 150 mg/dl και ακόμη χειρότερα γιατί 7 στους 10 από αυτούς δε γνωρίζουν ότι έχουν τις διαταραχές αυτές των λιπιδίων στο αίμα τους (Pitsavos et al., 2003);
Γιατί πολύ απλά, η σημερινή ελληνική εκδοχή της Μεσογειακής κουζίνας απέχει πολύ από τον παραδοσιακό τρόπο διατροφής της εποχής του 1960. Τότε δηλαδή που οι Έλληνες και συγκεκριμένα οι Κρητικοί αποτελούσαν τους μακροβιότερους και πιο υγιείς ανθρώπους παγκοσμίως (Μελέτη 7 χωρών, Κeys 1990). Από τότε μέχρι σήμερα έχει αλλάξει τόσο ο τρόπος μαγειρέματος και όσο ο τρόπος ζωής. Οι έλληνες καταναλώνουμε έως και 4 φορές τη εβδομάδα φαγητό απ’ έξω. Η εποχή των αγροτικών δραστηριοτήτων και της καθημερινής ενασχόλησης με τη φύση αντικαταστάθηκε από την εποχή του υπολογιστή. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε λίγη άσκηση, ακόμη και αν αυτό σημαίνει δεκάλεπτο περπάτημα. Προτιμάμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο ακόμη και για κοντινές αποστάσεις και επιπλέον θεωρούμε την καθιέρωση μιας καθημερινής δραστηριότητας πιο δύσκολη από την υιοθέτηση μιας δίαιτας (Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας, 2007).
Εξακολουθούμε να μαγειρεύουμε με ελαιόλαδο, ευτυχώς, αλλά έχουμε αυξήσει την ημερήσια κατανάλωση ζωικών προϊόντων σε ποσοστό 40-45% τη στιγμή που οι επίσημες διατροφικές οδηγίες δε συστήνουν κατανάλωση λίπους σε ποσοστό μεγαλύτερο του 30-35% (Codrington et al., 2007).
Τελικά, πόσο έμπρακτα «υποστηρίζουμε» το παραδοσιακό μοντέλο διατροφής που ακόμα και σήμερα «καυχόμαστε» ότι έχουμε, όταν μόλις 33% των ανδρών και 43% των γυναικών είναι πιστοί στη Μεσογειακή Διατροφή (Pitsavos et al., 2003); Όταν το σύνολο της καθημερινής διατροφής μοιάζει να έχει μετατοπιστεί με μια «δυτικού τύπου διατροφή» όπου κυριαρχεί το κρέας και το προϊόντα ζωικής προέλευσης; Όταν τα τρόφιμα που θεωρούνται κατ’ εξοχήν «μεσογειακά» (φρούτα, χυμοί, δημητριακά ολικής άλεσης και ψάρια) καταναλώνονται λιγότερο απ’ όσο θα έπρεπε για να θεωρούμαστε υγιής; Όταν η παχυσαρκία των παιδιών και των εφήβων στη χώρα μας αποτελεί ένα επιδημικό, εξελισσόμενο πρόβλημα, που φαίνεται να είναι σοβαρότερο σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως του βορρά και ευθύνεται σημαντικά για την εκδήλωση μεταβολικών και άλλων επιπλοκών σε πρώιμη ηλικία (Παρλαπάνη και Τζώτζας, 2010) .