Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt της Γερμανίας ανακάλυψαν ότι η κατανάλωση αλμυρού φαγητού, ύστερα από 24 ώρες, διακόπτει το αίσθημα δίψας του οργανισμού επειδή το σώμα μας αρχίζει να συντηρεί και να παράγει περισσότερο νερό. Η παραπάνω διαπίστωση, ενδεχομένως να αποτελεί τη λύση για τις δυτικές επιδημίες της παχυσαρκίας, του διαβήτη και των καρδιακών παθήσεων, σύμφωνα με την έρευνα.
Τα συμπεράσματά τους, που δημοσιεύθηκαν στην Επιθεώρηση Κλινικής Έρευνας, δημιουργούν την ελπίδα ότι η ανταπόκριση του οργανισμού στην υψηλή πρόσληψη αλατιού θα μπορούσε ενδεχομένως να προσφέρει μια εντελώς νέα προσέγγιση σε αυτές τις τρεις μεγάλες ασθένειες δολοφόνους.
Σύμφωνα με τα εγχειρίδια, η απέκκριση του διαιτητικού αλατιού οδηγεί αναπόφευκτα σε απώλεια νερού από τα ούρα και έτσι μειώνει την περιεκτικότητα του σώματος σε νερό. Οι ερευνητές αντιθέτως έδειξαν ότι η κατανάλωση αλατιού συμβάλλει στην πραγματικότητα στη διατήρηση του νερού και στην παραγωγή νερού στο σώμα. Για να διατηρηθεί το νερό ο οργανισμός χρειάζεται πολλή ενέργεια. Για πάρει αυτήν την ενέργεια, το σώμα πρέπει να πάρει περισσότερο καύσιμο ή να διασπάσει τη μυϊκή του μάζα. «Αυτό προδιαθέτει στην υπερκατανάλωση τροφής», δήλωσε ο επικεφαλής, Jens Titze, M.D., αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής και της Μοριακής Φυσιολογίας και Βιοφυσικής.
Από το 2009 έως το 2011, ο Titze και οι συνεργάτες του διεξήγαγαν μακροχρόνιες μελέτες ισορροπίας νατρίου σε Ρώσους κοσμοναύτες οι οποίοι συμμετείχαν σε πρόγραμμα προσομοίωσης ανθρώπινων διαστημικών πτήσεων σε ερευνητικό ίδρυμα στη Μόσχα, προετοιμάζοντας μια πιθανή επανδρωμένη διαστημική πτήση. Χωρίς να το περιμένουν, οι ερευνητές βρήκαν πως όταν το διαιτητικό αλάτι αυξήθηκε από 6 σε 12 γραμμάρια την ημέρα, οι άντρες έπιναν λιγότερο νερό και όχι περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι ή διατηρούσαν με κάποιον τρόπο τα αποθέματα νερού του σώματός τους ή ότι παρήγαν περισσότερο νερό.
Σε μελέτη που ακολούθησε, οι ερευνητές απέδειξαν ότι η υψηλή πρόσληψη αλατιού, προκαλεί μία κατάσταση καταβολισμού, που οδηγεί στη διάσπαση της μυϊκής πρωτεΐνης, που μετατρέπεται στη συνέχεια σε ουρία. Η ουρία επιτρέπει στα νεφρά να επαναπορροφούν νερό και να προλαμβάνουν την απώλεια νερού κατά την απέκκριση του αλατιού. Η μυϊκή απώλεια είναι όμως ένα μεγάλο «τίμημα» που καλείται να πληρώσει ο οργανισμός. Η εναλλακτική λύση για το σώμα είναι λοιπόν η κατανάλωση μεγαλύτερων ποσοτήτων τροφής. Προφανώς για αυτό οι άνδρες που έλαβαν μέρος στη μελέτη δήλωσαν ότι πεινούσαν περισσότερο.
