Οι βιολόγοι του RIKEN έχουν βρει συνδέσμους μεταξύ των διαφορετικών εκδηλώσεων μιας κοινής δερματικής νόσου και του RNA σε δείγματα δέρματος και αίματος που ελήφθησαν από ασθενείς. Στο μέλλον, αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στη συνταγογράφηση θεραπειών που είναι προσαρμοσμένες στα άτομα. Μια από τις πιο κοινές μορφές εκζέματος, η ατοπική δερματίτιδα προκαλεί φαγούρα, ξηρότητα ή οιδήματα στο δέρμα. Είναι μια περίπλοκη κατάσταση που εξαρτάται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Για παράδειγμα, ένα άτομο του οποίου οι γονείς έχουν και οι δύο ατοπική δερματίτιδα έχει υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξει τη νόσο σε σύγκριση με όταν μόνο ο ένας γονέας ή κανένας από τους γονείς δεν την έχει.
Αλλά και άλλοι παράγοντες εκτός από γενετικούς παίζουν ρόλο.
«Η συχνότητα της ατοπικής δερματίτιδας αυξάνεται καθώς οι κοινωνίες γίνονται πιο βιομηχανοποιημένες, επειδή η ασθένεια συνδέεται με το περιβάλλον», λέει ο Aiko Sekita του RIKEN Center for Integrative Medical Sciences (IMS). Η ατοπική δερματίτιδα μπορεί επίσης να εμφανίσει μια σειρά συμπτωμάτων. Για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει ερυθρότητα στο δέρμα (γνωστό ως ερύθημα) ή μπορεί να προκαλέσει ανυψωμένα εξογκώματα στο δέρμα (βλατίδες). Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι είναι κάτι περισσότερο από ασθένεια του δέρματος, αλλά αφορά και άλλα όργανα.
Αλλά δεν έχει υπάρξει αποτελεσματικός τρόπος ταξινόμησης της ατοπικής δερματίτιδας για να φέρει τάξη σε αυτή τη σύγχυση. Η καλύτερη ταξινόμηση της ατοπικής δερματίτιδας θα βοηθούσε στην κατανόηση του πώς και τι την προκαλεί και θα βοηθούσε επίσης στη συνταγογράφηση κατάλληλων θεραπειών σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Τώρα, ο Sekita, ο Haruhiko Koseki, επίσης του IMS, και οι συνεργάτες του συνέκριναν διαφορετικές κλινικές εκδηλώσεις ατοπικής δερματίτιδας με RNA που ελήφθησαν από δείγματα δέρματος και αίματος από 115 ασθενείς και 14 υγιείς μάρτυρες.
Με βάση τα αποτελέσματά τους, κατάφεραν να αναπτύξουν ένα μοντέλο που μπορεί να προβλέψει χαρακτηριστικά που σχετίζονται με διαφορετικές μορφές της πάθησης του δέρματος από δεδομένα γονιδιακής έκφρασης. Συγκεκριμένα, μπόρεσαν να χαρακτηρίσουν διαφορικά τις μορφές ερυθήματος και βλατιδώματος της ατοπικής δερματίτιδας με βάση διαφορετικές ανοσολογικές υπογραφές. Επιπλέον, η ομάδα ανέλυσε δεδομένα από δείγματα αίματος που ελήφθησαν από 30 ασθενείς με ατοπική δερματίτιδα κατά τη διάρκεια ενός έτους. Διαπίστωσαν ότι τα μοτίβα δραστηριότητας της νόσου, όπως η ύφεση και η έξαρση, συσχετίστηκαν με μοτίβα αλλαγών στην έκφραση των γονιδίων.
Τα ευρήματα παρέχουν ένα χρήσιμο πλαίσιο για μελλοντικές έρευνες της πολύπλοκης νόσου. «Τα αποτελέσματά μας κατέστησαν σαφές ότι τα δεδομένα RNA είναι χρήσιμα για την ερμηνεία αυτής της πολύπλοκης ασθένειας», σημειώνει ο Sekita. Η μελέτη έχει επίσης επιπτώσεις στη μελέτη άλλων πολύπλοκων ασθενειών. «Ένα βασικό μήνυμα είναι ότι οι περίπλοκες ασθένειες πρέπει να εξετάζονται σε επίπεδο συστήματος στη βιολογία», λέει ο Sekita. «Οι ερευνητές μπορεί να χρειαστεί να αναλύσουν τόσο τα συγκεκριμένα όργανα όπου εκδηλώνεται μια ασθένεια όσο και άλλα όργανα που μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους».