Η έλλειψη ενέργειας για άσκηση είναι ένα κοινό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με μακρά COVID-19 και νέα έρευνα ρίχνει φως στον υποκείμενο λόγο: τη χρονοτροπική ανικανότητα. Η χρονοτροπική ανικανότητα αναφέρεται στη μειωμένη ικανότητα της καρδιάς να αντλεί με ρυθμό που υποστηρίζει τη σωματική άσκηση, περιορίζοντας τελικά την ικανότητα άσκησης του ατόμου.
Long Covid και άσκηση
Ο Δρ. Matthew Durstenfeld, καρδιολόγος και επίκουρος καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Φρανσίσκο, εξηγεί ότι η αερόβια άσκηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παροχή οξυγόνου από την καρδιά, τους πνεύμονες, το αίμα και τη χρήση του από τους μύες. Εάν η καρδιά δεν μπορεί να αντλήσει με επαρκή ρυθμό, η ικανότητα άσκησης μειώνεται σημαντικά.
Αν και η χρονοτροπική ανικανότητα δεν είναι ο μόνος παράγοντας που συμβάλλει στη μειωμένη ικανότητα άσκησης που παρατηρείται σε άτομα με μακρά COVID-19, ήταν εκπληκτικά κοινή μεταξύ των συμμετεχόντων στη μελέτη. Η έρευνα αποκάλυψε επίσης την παρουσία φλεγμονωδών βιοδεικτών και την επανενεργοποίηση του ιού Epstein-Barr (EBV) σε ασθενείς που αντιμετωπίζουν μειωμένη ικανότητα άσκησης. Ωστόσο, παραμένει ασαφές εάν η επανενεργοποίηση του EBV είναι ένα τυχαίο εύρημα ή μια σημαντική ένδειξη.
Στη μελέτη συμμετείχαν 60 ενήλικες που είχαν προηγουμένως προσβληθεί από τον COVID-19 και αξιολογήθηκαν περίπου 18 μήνες μετά την αρχική μόλυνση. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε διάφορες εξετάσεις, όπως μαγνητικές τομογραφίες, τεστ αερόβιας άσκησης, παρακολούθηση του καρδιακού ρυθμού και δειγματοληψίες αίματος. Τα ευρήματα έδειξαν ότι σχεδόν τα μισά από τα συμπτωματικά άτομα παρουσίασαν αξιοσημείωτη μείωση στην ικανότητα άσκησης, σε σύγκριση με μόνο το 16% αυτών χωρίς συμπτώματα.
Η χρονοτροπική ανικανότητα, που χαρακτηρίζεται από αποτυχία επίτευξης του 80% του αναμενόμενου μέγιστου καρδιακού ρυθμού κατά τη διάρκεια της άσκησης, αναγνωρίστηκε ως παράγοντας που συμβάλλει στους περιορισμούς της άσκησης σε μακροχρόνια COVID. Κατά μέσο όρο, η μείωση της ικανότητας άσκησης ισοδυναμούσε με μείωση περίπου 10 ετών, που σημαίνει ότι ένα άτομο 40 ετών θα είχε την ικανότητα άσκησης ενός 50χρονου.
Η ακριβής σχέση μεταξύ του μακροχρόνιου COVID και της χρονοτροπικής ανικανότητας δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Ωστόσο, ο Durstenfeld προτείνει ότι η φλεγμονή ή το αυτόνομο νευρικό σύστημα μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Ελλείψει αποδεδειγμένων θεραπειών για μακροχρόνια COVID, τα άτομα που αγωνίζονται με άσκηση θα πρέπει να συμβουλεύονται ειδικούς αποκατάστασης για να αναπτύξουν προσαρμοσμένα σχέδια δραστηριότητας που σταδιακά αυξάνουν την ικανότητά τους να ασκούν σωματική άσκηση χωρίς να επιδεινώνουν τα συμπτώματα.
Ο Δρ Leslie Rydberg, θεράπων ιατρός στο Shirley Ryan AbilityLab στο Σικάγο, συμβουλεύει τα άτομα με μακροχρόνια COVID-19 να εντοπίσουν δραστηριότητες ή ασκήσεις που μπορούν να ανεχθούν χωρίς επιδείνωση των συμπτωμάτων. Η ενσωμάτωση αυτών των δραστηριοτήτων στην καθημερινή ρουτίνα και η σταδιακή αύξηση της διάρκειας και της έντασης μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της ανοχής στην άσκηση. Ωστόσο, είναι σημαντικό να μειωθούν τα επίπεδα δραστηριότητας εάν τα συμπτώματα επιδεινωθούν.
Συνολικά, η κατανόηση του αντίκτυπου της χρονοτροπικής ανικανότητας στην ικανότητα άσκησης σε μακρά COVID παρέχει πολύτιμες γνώσεις για τη διαχείριση και την αντιμετώπιση των σωματικών περιορισμών που αντιμετωπίζουν τα άτομα στο ταξίδι ανάρρωσης. Η συνεχιζόμενη έρευνα και η ανάπτυξη στοχευμένων θεραπειών υπόσχονται να βοηθήσουν τα άτομα να ανακτήσουν τη χαμένη τους ικανότητα άσκησης και να βελτιώσουν τη συνολική τους ευεξία.