Αλτσχάιμερ: Μια μεγάλη ομάδα νευροεπιστημόνων και ειδικών νευροεκφυλιστικών ασθενειών που συνδέονται με πολλές οντότητες σε όλη την Ολλανδία, σε συνεργασία με συναδέλφους από τις ΗΠΑ, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Σουηδία, βρήκαν πέντε κατηγορίες υγρών που περιβάλλουν τον εγκέφαλο σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ. Η μελέτη τους δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Aging. Προηγούμενη έρευνα έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που αναπτύσσουν τη νόσο του Αλτσχάιμερ έχουν διαφορές στα επίπεδα πρωτεΐνης στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό τους σε σύγκριση με άτομα χωρίς τη νόσο – διαφορές που σχετίζονται με ορισμένες μοριακές διεργασίες στον εγκέφαλο.
Σε αυτή τη νέα προσπάθεια, η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε διαφορές στα επίπεδα πρωτεΐνης μεταξύ των ασθενών που είχαν τη νόσο. Η εργασία περιελάμβανε τη μελέτη 1.058 πρωτεϊνών στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό από 419 ασθενείς και 187 εθελοντές ελέγχου που ήταν γνωστό ότι ήταν διαφορετικές για τους ασθενείς με Αλτσχάιμερ όταν παρατήρησαν να αναπτύσσονται κάποια πρότυπα. Τα μοτίβα, βρήκαν, θα μπορούσαν να χωριστούν σε πέντε διακριτούς υποτύπους, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να υπάρχουν πέντε διαφορετικοί τύποι της νόσου του Αλτσχάιμερ. Ονόμασαν τους υποτύπους 1 έως 5. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς με υποτύπο 1 είχαν αλλοιωμένα επίπεδα πρωτεϊνών που σχετίζονται με υπερπλαστικότητα εκτός από αυξημένα επίπεδα παραγωγής αμυλοειδούς. Εκείνοι με τον υποτύπο 2 είχαν πρωτεΐνες που σχετίζονται με την έμφυτη ανοσολογική ενεργοποίηση που σχετίζεται με υπερβολικό κλάδεμα των συνάψεων και των πρωτεϊνών της μικρογλοίας. Οι ασθενείς του υποτύπου 3 εμφάνισαν σημεία απορρύθμισης του RNA, ενώ οι ασθενείς του υποτύπου 4 εμφάνισαν σημεία δυσλειτουργίας του χοριοειδούς πλέγματος (όπου δημιουργείται το εγκεφαλονωτιαίο υγρό). Και οι ασθενείς του υποτύπου 5 είχαν βλάβες στον αιματοεγκεφαλικό φραγμό μαζί με μειωμένα επίπεδα παραγωγής αμυλοειδούς.
Η ερευνητική ομάδα σημείωσε ότι καθένας από τους υποτύπους είχε επίσης ένα μοναδικό σχετικό γενετικό προφίλ. Προτείνουν επίσης ότι εάν η νόσος του Αλτσχάιμερ έχει πέντε κύριους τύπους, θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί η εύρεση θεραπειών για τη θεραπεία της είχε τόσο μικρή επιτυχία, επισημαίνοντας ότι μπορεί να απαιτείται διαφορετική θεραπεία για κάθε υποτύπο. Προτείνουν περαιτέρω ότι η θεραπεία για μελλοντικούς ασθενείς με Αλτσχάιμερ μπορεί να ξεκινήσει δοκιμάζοντας πρώτα το εγκεφαλονωτιαίο υγρό τους και προσδιορίζοντας τον υποτύπο τους.
