Τα παιδιά με νοητική υστέρηση συνιστούν μιαν από τις πλέον ανομοιογενείς και εκπαιδευτικά απαιτητικές ομάδες ατόμων με αναπηρία.
Σχετικές Πληροφορίες δίνει στο Life2day.gr η Σπυριδούλα Κυπριτζόγλου- Αποφοίτησε από το τμήμα Λογοθεραπείας της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας του Ανωτατου Τεχνολογικού Ιδρύματος Εκπαίδευσης (Α.Τ.Ε.Ι.) Ηπείρου. Επιστημονικός συνεργάτης Medidiatrofi.
Πρόκειται για άτομα τα οποία έχουν δείκτη νοημοσύνης μικρότερο από τα άτομα φυσιολογικής ανάπτυξης και χρειάζονται συνεχή και εκτεταμένη υποστήριξη σε όλες, σχεδόν, τις δραστηριότητές τους. Διαφοροποιείται ανάλογα με τη σοβαρότητα της διαταραχής, όπως αυτή αξιολογείται από την απόδοση του παιδιού στις ανάλογες για την ηλικία του, κλίμακες αξιολόγησης (τεστ ευφυΐας) και σε σύγκριση με τον μέσο όρο. Έτσι σύμφωνα με το Διαγνωστικό Στατιστικό εγχειρίδιο της Αμερικάνικης.
Ψυχιατρικής Εταιρίας (DSM-IV) υπάρχουν τέσσερις τύποι νοητικής διαταραχής, οι οποίοι είναι οι εξής:
· ήπια (ελαφριά) νοητική υστέρηση
· μέτρια (μέση) νοητική στέρηση
· σοβαρή νοητική υστέρηση
· βαριά νοητική υστέρηση
Παρακάτω περιγράφονται με τίτλους τα χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν γενικώς τα παιδιά και τα άτομα με νοητική υστέρηση:
· χαμηλή γενική νοητική ικανότητα
· σημαντικά περιορισμένη μνήμη
· σοβαρές δυσκολίες στο σχηματισμό εννοιών και στην εξαγωγή συμπερασμάτων, στη διαμόρφωση κριτικής σκέψης και στην κατανόηση λογικομαθηματικών εννοιών
· παθητικότητα
· μεγάλα προβλήματα με τη γενίκευση και τη μεταφορά μάθησης
· διαταραχές προσοχής
· δυσκολίες στην επικοινωνία
· αδυναμία χειρισμού συμβολικών συστημάτων
· αποτυχία στην κλασική σχολική μάθηση
· δυσκολίες κοινωνικής προσαρμογής
· περιορισμένες ικανότητες αυτοεξυπηρέτησης
· αδυναμία οργάνωσης ελεύθερου χρόνου
· σοβαρές δυσκολίες στην επίλυση προβλημάτων καθημερινής ζωής
Εξαιτίας όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών, τα οποία συνοδεύονται συχνά και από προβλήματα υγείας, τα παιδιά με νοητική υστέρηση παρουσιάζουν ρυθμό και τελικό επίπεδο ανάπτυξης που βρίσκονται, συνήθως, κάτω του ρυθμού και του επιπέδου που αντιστοιχεί σε κάθε ηλικία. Για το λόγο αυτό αποτελούσαν πάντοτε, και εξακολουθούν να αποτελούν, μια πρόκληση για το εκπαιδευτικό σύστημα και την Ειδική Παιδαγωγική αλλά και για τους ίδιους τους γονείς που καθημερινά αυτό που βιώνουν είναι μία πρόκληση που απαιτεί υπευθυνότητα και ετοιμότητα. Να σημειώσω όμως ότι «ένας άνθρωπος δε γεννιέται αλλά γίνεται»! Έτσι οι γονείς ενός παιδιού με τη συγκεκριμένη διαταραχή μπορούν να καταφέρουν αξιέπαινα πράγματα όπως το να τα μεγαλώσουν και να δημιουργήσουν υπέροχες προσωπικότητες με αρχές και αξίες, αλλά και σημαντικές ικανότητες οι οποίες εντοπίζονται από τους ειδικούς των σχολικών μονάδων και φροντίζουν να τις καλλιεργήσουν!