Δεν το θέλουμε, όμως κάποιες φορές η υπομονή μας εξαντλείται γρήγορα και χάνουμε την ψυχραιμία μας με τα παιδιά. Τότε αντιδράμε άσχημα και τους φωνάζουμε. Πάντα, όμως, (μα πάντα!) το μετανιώνουμε αμέσως μετά. Η πίεση της καθημερινότητας – το στρες από τις υποχρεώσεις και την κούραση – μας κυριεύει, με αποτέλεσμα να χάνουμε τον έλεγχο. Είναι φυσιολογικό και όλες οι μαμάδες βρίσκονται κάπου – κάπου σ’ αυτήν τη δυσάρεστη θέση. Υπάρχει όμως τρόπος να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να επιβληθούμε στον εαυτό μας όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας τα παρακάτω.
Λίγο πριν την έκρηξη…
…συνήθως νιώθουμε ότι μας πατάνε ένα αόρατο κουμπί, το οποίο είναι και η αιτία για τις φωνές μας. Είναι ουσιαστικά ο λόγος που το παιδί μας κάνει έξω φρενών. Οφείλουμε, λοιπόν, πρώτα να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μας εκνευρίζει. Μπορεί για παράδειγμα, αυτό που μας τρελαίνει να είναι ότι το παιδί μας αντιμιλάει ή μας αγνοεί όταν του εξηγούμε κάτι. Η γνώση αυτή μας βοηθά να αναγνωρίσουμε ότι φτάνουμε στα όριά μας.
Προκειμένου να αποφύγουμε την έκρηξη, καλό είναι να πάρουμε βαθιές ανάσες και να μετρήσουμε ως το 10 από μέσα μας. Αυτή η τακτική μας δίνει μια (μικρή) παύση, την οποία χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Όταν αντιδράμε εν βρασμώ χάνουμε το δίκιο μας και το παιδί δεν θα καταλάβει ποτέ τι έκανε λάθος και πώς να το διορθώσει. Το μόνο που βλέπει είναι ένα κόκκινο πρόσωπο, έτοιμο να εκραγεί. Και καμιά μας δεν θέλει να ξεσπάει τα νεύρα της στο παιδί της.
Γι’ αυτό, όποιος και αν είναι ο λόγος που το παιδί μας βγάζει έξω από τα ρούχα μας, υπάρχουν πρακτικοί τρόποι για να διαχειριστούμε την κατάσταση χωρίς να φωνάξουμε:
Όταν μας αγνοούν
Συμβαίνει πολύ συχνά όταν μιλάμε στο παιδί, εκείνο απλώς να χαζεύει χωρίς να έχει ακούσει λέξη από αυτά που του έχουμε πει. Και αυτό είναι κάτι που εκνευρίζει αν όχι όλους, τους περισσότερους γονείς. Καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν, οπότε πολλές φορές θα κάνουν πως δεν άκουσαν τις παρατηρήσεις μας. Είναι φυσιολογική συμπεριφορά και είναι στο χέρι μας να πείσουμε ένα παιδί να είναι πιο συνεργάσιμο-και σίγουρα οι φωνές δεν είναι ο σωστός τρόπος.
Η μαγική φράση «μπορώ να έχω την προσοχή σου;» μπορεί πραγματικά να βοηθήσει. Είναι, όμως, σημαντικό να κατεβούμε στο ύψος του παιδιού και να το κοιτάξουμε στα μάτια πριν την πούμε. Αυτόματα το παιδί δεν μπορεί να «ξεφύγει» και να κάνει πως δεν μας άκουσε. Εμείς από την άλλη, του δείχνουμε ότι αυτό που έχουμε να του πούμε είναι σημαντικό. Η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που θα δώσει τη σωστή κατεύθυνση. Όταν το παιδί δεν φοβάται ότι θα του φωνάξουμε, είναι πολύ πιο πρόθυμο να μας ακούσει.
Όταν έχουν εκρήξεις θυμού
Άλλοτε παράλογα και εντελώς ξαφνικά και άλλοτε πολύ συγκεκριμένα (και δυστυχώς τα περιμένουμε!) τα ξεσπάσματα των παιδιών είναι ένα συχνό φαινόμενο που όλοι μας έχουμε ζήσει. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ένα παιδί σε κατάσταση αμόκ μπορεί πολύ εύκολα να μας οδηγήσει στην… τρέλα.
Αντί λοιπόν να φωνάξετε, πηγαίνετε σένα άλλο δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσει κάπως η κατάσταση, έχοντας πάντα στον νου σας το παιδί. Με αυτόν τον τρόπο θα ηρεμήσετε προσωρινά και θα αποτρέψετε τον εαυτό σας από το να πει πράγματα που αργότερα ίσως να μετανιώσει. Μόλις χαλιναγωγήσετε τον θυμό σας, επιστρέψτε στο δωμάτιο αγκαλιάστε το μικρό σας και μιλώντας ψιθυριστά προσπαθήστε να καλμάρετε και εκείνο και εσάς. Να θυμάστε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν μάθει ακόμα να ελέγχουν τα συναισθήματά τους…
Όταν κάνουν αταξίες
Ας είμαστε ρεαλίστριες – ποιο παιδί δεν κάνει αταξίες! Καθώς μεγαλώνουν, εκτός από το να εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους, εξερευνούν και δοκιμάζουν τα όρια που τους έχουμε θέσει. Είναι λογικό να εκνευριζόμαστε όταν είναι ανυπάκουα, όμως, με το να τους φωνάζουμε δεν θα σταματήσουν να κάνουν αταξίες και σίγουρα δεν θα καταλάβουν γιατί δεν πρέπει να συμπεριφέρονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Όταν λοιπόν βρεθείτε σε αυτήν τη δυσάρεστη θέση, δώστε στο παιδί την ευκαιρία να αιτιολογήσει την πράξη του. Ακόμη και αν προσπαθήσει να δικαιολογηθεί, ακόμη και αν βάλει τα κλάματα, με τον τρόπο του προσπαθεί να μας εκφράσει το πώς νιώθει. Αφού το κάνει, έρχεται η σειρά μας: «Με στενοχώρησε η συμπεριφορά σου» ή «ήταν λάθος αυτό που έκανες». Απλές φράσεις που το παιδί μπορεί να κατανοήσει σ’ ένα κλίμα εμπιστοσύνης και όχι φόβου.
Το σημαντικό είναι να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να εξελίσσονται ακόμα και όταν τους κάνουμε παρατηρήσεις. Αξίζει να τους μάθουμε από μικρή ηλικία ότι όλα μπορούν να διορθωθούν και ότι είμαστε δίπλα τους για να συνειδητοποιήσουν τα όριά τους και να τα βοηθήσουμε να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τον θυμό μας. Μπορούμε!