Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών ο Χρήστος Λέντζος, ο μετρ του πιο διάσημου φραπέ στη χώρα, σηματοδοτώντας το τέλος μια εποχής. Το ζαχαροπλαστείο του στο Παγκράτι που είχε γίνει και τραγούδι από τον Μανώλη Ρασούλη, είχε κλείσει το 2013 ωστόσο ο μυθικός καφές του Λέντζου συνέχιζε να ζει στη μνήμη και τις καρδιές όσων απόλαυσαν τον καφέ του. Άλλωστε η συνταγή του φραπέ του, είχε πάρει μυθικές διαστάσεις και ουσιαστικά δεν έγινε ποτέ γνωστή η συνταγή, που έκανε τόσο ιδιαίτερο το καφέ του. Άλλοι έλεγαν ότι βάζει αβγό, άλλοι μπέικιν πάουντερ ή κρέμα γάλακτος για να πετύχει το πλούσιο μείγμα.
Ο ίδιος έχει διηγηθεί: «Από το 1965, που άνοιξα, μέχρι το 1971 έφτιαχνα τον φραπέ στο σέικερ. Τότε είναι που αγόρασα το πιο δυνατό μίξερ Μπράουν και τελειοποίησα τη συνταγή του καλού φραπέ. Το ίδιο μίξερ έχουν και άλλα μαγαζιά, αλλά τσιγκουνεύονται τη δόση. Στη χονδρική συσκευασία νεσκαφέ των 2,5 κιλών που αγοράζουν όλες οι καφετέριες, η εφορία υπολογίζει ότι αντιστοιχούν 1.000 δόσεις καφέ. Εγώ δεν βγάζω ούτε 400! Ετοιμάζω ένα γλυκό μείγμα και για τον μέτριο προσθέτω έξτρα καφέ από πάνω. Οι πελάτες ζητάνε τον έξτρα καφέ, γι’ αυτό τους πιάνει καμιά φορά και το στομάχι τους…»
Όπως είχε πει σε παλιά του συνέντευξη το μαγαζί ξεκίνησε ως ζαχαροπλαστείο πολυτελείας το 1964. «Φτιάχναμε πολύ ωραίες πάστες και τις σερβίραμε στον κόσμο μαζί με το καφεδάκι του». Ο Λέντζος, όπως αποδείχθηκε, λειτούργησε ως πρόδρομος μιας εποχής και μιας περιοχής. Εως το 1971 δεν υπήρχε καφές φραπέ. Οπως είχε αναφέρει σε συνέντευξη του, «υπήρχαν κάποιοι που έβαζαν τον καφέ και τη ζάχαρη σε ένα ποτήρι και στη συνέχεια ανακάτευαν έντονα με το καλαμάκι». Τον φραπέ ως ρόφημα τον είχε ανακαλύψει τυχαία ο Δημήτρης Βακόνδιος τον 1957 στη ΔΕΘ. Ο Λέντζος τον τελειοποίησε και δη με μια ιστορία απολαυστική – σαν να είχε μπροστά του ένα καμβά και έβαζε τις πινελιές του. «Μια ημέρα είχα μπει πίσω από τον μπουφέ επειδή έλειπε μια κοπέλα με άδεια. Εκεί που καθόμουν, πειραματιζόμουν και μου ήρθε η ιδέα να ανακατέψω στο μίξερ τον καφέ με διαφορετική δοσολογία. Αυτό ήταν! Ο πρώτος φραπέ α λα Λέντζος σερβιρίστηκε και από τότε έγινε ανάρπαστος».
Ο φραπές του ήταν δυνατός, γλυκός και παχύρρευστος. Ο αφρός… δεν κουνιόταν. Η «ιεροτελεστία» επέβαλε να τον γυρίζεις αδιάκοπα με το καλαμάκι. Πολλοί στο τέλος έβαζαν νερό, ξαναγέμιζαν το ποτήρι και έμοιαζε να έχουν εκ νέου μια χορταστική δόση καφέ. Ένας σεφ είχε πει ότι ο συγκεκριμένος καφές θυμίζει τιραμισού».
