Η Louise Glück, μια Αμερικανίδα ποιήτρια της οποίας το έντονο, βαθιά προσωπικό της έργο, συχνά φιλτραρισμένο μέσα από θέματα της κλασικής μυθολογίας, της θρησκείας και του φυσικού κόσμου, της κέρδισε σχεδόν κάθε διαθέσιμη διάκριση, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Πούλιτζερ, του Εθνικού Βραβείου Βιβλίου και, το 2020, του Νόμπελ Λογοτεχνίας, πέθανε την Παρασκευή στο σπίτι της στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης σε ηλικία 80 ετών.
Λουίζ Γκλικ: Πέθανε από καρκίνο στα 80
Ο θάνατός της επιβεβαιώθηκε από τον Jonathan Galassi, τον συντάκτη της στο Farrar, Straus & Giroux. Ο Ρίτσαρντ Ντέμινγκ, φίλος και πρώην συνάδελφός της στο τμήμα αγγλικών στο Γέιλ, είπε ότι η αιτία ήταν ο καρκίνος. Η Glück θεωρούνταν ευρέως ως μια από τις μεγαλύτερες εν ζωή ποιήτριες της χώρας, πολύ πριν κερδίσει το Νόμπελ. Άρχισε να δημοσιεύει τη δεκαετία του 1960 και έλαβε αναγνώριση στη δεκαετία του ’70, αλλά εδραίωσε τη φήμη της στη δεκαετία του ’80 και στις αρχές του ’90 με μια σειρά βιβλίων:
- “Triumph of Achilles” (1985), που κέρδισε το National Book Critics. Βραβείο Circle
- “Ararat” (1990)
- και «The Wild Iris» (1992), που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ.
Το έργο της ήταν τόσο βαθιά προσωπικό – το “Ararat”, για παράδειγμα, βασίστηκε στον πόνο που βίωσε για τον θάνατο του πατέρα της – και ευρέως προσιτό, τόσο στους κριτικούς, που επαίνεσαν τη σαφήνεια και τον ακριβή λυρισμό της, όσο και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Υπηρέτησε ως ποιήτρια των Ηνωμένων Πολιτειών από το 2003 έως το 2004.
«Το «Direct» είναι η λειτουργική λέξη εδώ», έγραψε η κριτικός Wendy Lesser σε μια κριτική του «Triumph of Achilles» στην Washington Post. «Η γλώσσα της Glück είναι σταθερά απλή, εντυπωσιακά κοντά στη φράση του συνηθισμένου λόγου. Ωστόσο, η προσεκτική επιλογή της για ρυθμό και επανάληψη, και η ιδιαιτερότητα ακόμη και των ιδιωματικά αόριστων φράσεων της, δίνουν στα ποιήματά της ένα βάρος που απέχει πολύ από την καθομιλουμένη».
Το έργο της Λουίζ Γκλικ
Η πρώιμη δουλειά της, ειδικά το ντεμπούτο της, «Firstborn» (1968), είναι βαθιά ενοχική στους λεγόμενους εξομολογητικούς ποιητές που κυριάρχησαν στη σκηνή τις δεκαετίες του 1950 και του ’60, μεταξύ των οποίων οι John Berryman, Robert Lowell και Sylvia Plath. Όμως, ακόμη κι όταν η Glück συνέχισε να πλέκει τον στίχο της με ένα αυτοβιογραφικό νήμα, δεν υπάρχει τίποτα σολιψιστικό στο μεταγενέστερο, πιο ώριμο έργο της, ακόμη κι όταν εξερεύνησε τα οικεία θέματα του τραύματος και της θλίψης.
«Οι ποιητές στους οποίους επέστρεψα καθώς μεγάλωνα ήταν οι ποιητές στο έργο των οποίων έπαιξα, ως εκλεγμένη ακροατή, έναν κρίσιμο ρόλο», είπε στην ομιλία της για την αποδοχή του Νόμπελ. «Οικείο, σαγηνευτικό, συχνά κρυφό ή κρυφό. Όχι ποιητές σταδίου. Όχι οι ποιητές που μιλούν στον εαυτό τους».
Με ενίοτε ανελέητο πνεύμα και ξυράφι γλώσσα, έδεσε άψογα το προσωπικό με το κοινωνικό, το ιδιαίτερο με το καθολικό, συλλέγοντας διαλογισμούς για τους δικούς της αγώνες με θέματα οικογένειας, θνησιμότητας και απώλειας.
Απονέμοντας το βραβείο της για τη λογοτεχνία — ήταν η πρώτη Αμερικανίδα ποιήτρια που το κέρδισε από τότε που ο T.S. Έλιοτ το 1948 — η επιτροπή Νόμπελ επαίνεσε την «αδιαμφισβήτητη ποιητική φωνή της που με λιτή ομορφιά κάνει την ατομική ύπαρξη καθολική».
«Ζοφερή», «αποξενωμένη» και «αυστηρή» ήταν όλα τα επίθετα που συνήθιζε να βρίσκει κανείς σε κριτικές για το έργο της κυρίας Glück. «Είναι στην καρδιά της η ποιήτρια ενός ξεπεσμένου κόσμου», έγραψε κάποτε ο κριτικός Ντον Μπόγκεν.