Πέθανε, σε ηλικία μόλις 55 ετών, ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαριάδης. Βρισκόταν σε επαγγελματικό ραντεβού, ένιωσε αδιαθεσία και κλήθηκε ασθενοφόρο. Δεν πρόλαβε όμως, και κατά τη διακομιδή του σε νοσοκομείο απεβίωσε.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του δημοσιογράφου τα Social Media γέμισαν με μηνύματα φίλων και συνεργατών του.
«Αντίο Nikos Zachariadis ήσουν από τους πιο χαρισματικούς και ευφυείς ανθρώπους που γνώρισα. Αλλά λόγια δεν υπάρχουν τώρα» έγραψε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος, Κώστας Γιαννακίδης.
Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966, τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολής, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παράλληλα ξεκίνησε να εργάζεται στο Ραδιόφωνο της ΕΤ-2. Το 1989 πέρασε στην εφημερίδα «Αυγή» ως Κριτικός Κινηματογράφου. Στην ίδια θέση έχει εργαστεί επίσης στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Μεσημβρινή».
Το 1993, εγκαταλείπει τις εφημερίδες για τα περιοδικά. Αρχικά ως αρχισυντάκτης στο περιοδικό ΜΑΧ στη συνέχεια στο περιοδικό Nitro. Επί 5 χρόνια έγραφε τις «Απορίες Ενός Ζαλισμένου Αθηναίου» στο περιοδικό Downtown, από όπου προέκυψαν και δύο βιβλία. Από το 2005 μέχρι το 2012, δούλεψε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου είχε την ευθύνη του ένθετου περιοδικού «Big Fish» μέχρι το 2008. Στην Athens Voice είχε τη στήλη «Forrest Gump» και την καθημερινή διαδικυακή στήλη Moufanet.
Επίσης από το 2015 δίδασκε Applied Jourlanism στο Metropolitan College.
«Από δημοσιογράφος ζωγράφος»
Εκτός από τη δημοσιογραφία ο Νίκος Ζαχαριάδης αγαπούσε και την τέχνη. Σε κείμενό του στην Athens Voice το Δεκέμβριο του 2020 είχε εξηγήσει πώς «άλλαξε καριέρα από δημοσιογράφος σε ζωγράφος».
«Η ζωγραφική, και μάλιστα αυτού του είδους η ζωγραφική, που δεν έχει τίποτα το ‘αφηρημένο’ ή το πηγαίο, δεν υπήρξε ποτέ η βασική μου προτεραιότητα. Δεν ήμουν δηλαδή εκείνος που στο δημοτικό σκιτσάριζε τους φίλους του και τη δασκάλα στην τάξη. Πιο πολύ μου άρεσε να παίζω με λέξεις, ή να φτιάχνω ιστορίες. Ποτέ δε θεώρησα ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς να ζωγραφίζω. Μια χαρά μπορούσα. Και το έκανα. Αν και πάντα ζήλευα λίγο αυτή τη μποέμικη δημιουργικότητα των καλλιτεχνών. Ώσπου, μετά από 15 χρόνια ‘καριέρας’, βρέθηκα τυχαία έξω από ένα μαγαζί που πουλούσε χρώματα και τελάρα ζωγραφικής. Όχι αυτά για τους χομπίστες, που πουλάνε επίσης χάντρες, και κάθε είδους υλικό για χειροτεχνίες. Από τα άλλα, τα hardcore» έγραφε.