Η έρευνα στη νευροεπιστήμη του χορού έχει δείξει ότι η παρακολούθηση χορευτικών παραστάσεων μπορεί να ενεργοποιήσει συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την κίνηση, ακόμα και όταν ο θεατής δεν κινείται. Αυτό το φαινόμενο, το οποίο συχνά συνδέεται με τη δραστηριότητα των νευρώνων-κατόπτρων, δείχνει ότι ο εγκέφαλός μας είναι ικανός να προσομοιώνει τις κινήσεις που παρατηρεί, επιτρέποντας στον θεατή να «βιώνει» τον χορό σε νευρολογικό επίπεδο. Το γεγονός ότι η εμπειρία του χορού είναι ανιχνεύσιμη στη δραστηριότητα του εγκεφάλου των θεατών, υπογραμμίζει τη βαθιά σύνδεση μεταξύ κίνησης και αντίληψης και το πώς η παρακολούθηση της κίνησης μπορεί να ενεργοποιήσει εγκεφαλικά μοτίβα παρόμοια με εκείνα που εμπλέκονται στην πραγματική εκτέλεση των κινήσεων.
Μελέτες που χρησιμοποιούν λειτουργική μαγνητική τομογραφία και ηλεκτροεγκεφαλογραφία έχουν δείξει ότι όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν χορό, ενεργοποιούνται περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τον κινητικό έλεγχο, όπως ο προκινητικός και ο κινητικός φλοιός. Αυτή η ενεργοποίηση είναι πιο έντονη σε άτομα που έχουν εμπειρία στον χορό, κάτι που υποδηλώνει ότι η εξοικείωση με τις κινήσεις ενισχύει την αντίδραση του εγκεφάλου. Για παράδειγμα, οι χορευτές μπαλέτου που παρακολουθούν μια παράσταση μπαλέτου, μπορεί να εμφανίζουν ισχυρότερη ενεργοποίηση αυτών των κινητικών περιοχών, σε σύγκριση με μη χορευτές, καθώς ο εγκέφαλός τους είναι πιο ευαίσθητος στις συγκεκριμένες κινήσεις που έχουν εξασκήσει. Αυτό το φαινόμενο συνδέεται με το σύστημα των νευρώνων-κατόπτρων, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην κατανόηση και την ενσυναίσθηση των πράξεων των άλλων.
Επιπλέον, αυτή η νευρική αντανάκλαση μπορεί να δημιουργήσει μια βαθύτερη συναισθηματική και σωματική σύνδεση μεταξύ θεατή και χορευτή. Η ικανότητα του εγκεφάλου να προσομοιώνει την κίνηση επιτρέπει στους θεατές να νιώσουν σαν να συμμετέχουν στον χορό, ακόμα και αν παραμένουν ακίνητοι. Αυτό εξηγεί γιατί πολλοί αισθάνονται σωματική εμπλοκή ή συναισθηματική ταύτιση όταν παρακολουθούν χορό. Υπογραμμίζει, επίσης, τη σημασία της ενσώματης αντίληψης – της ιδέας ότι οι σωματικές μας εμπειρίες διαμορφώνουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Έτσι, ακόμα και η παρακολούθηση του χορού μπορεί να προκαλέσει διανοητικές και σωματικές αντιδράσεις που καθρεφτίζουν τις κινήσεις που βλέπουμε.
Συμπερασματικά, η παρακολούθηση χορού ενεργοποιεί περίπλοκες νευρολογικές διαδικασίες που ξεπερνούν την απλή οπτική αντίληψη, γεγονός που δείχνει ότι η εμπειρία του χορού μπορεί να βιωθεί όχι μόνο από τους χορευτές αλλά και από το κοινό, μέσω ανιχνεύσιμων αλλαγών στη δραστηριότητα του εγκεφάλου.