Η γνωστή τραγουδίστρια Αναστασία αναφέρθηκε στην τόσο ξαφνική της επιτυχία, αλλά και για τις κρίσεις πανικού που βίωσε πριν από ένα χρόνο, καλεσμένη στην εκπομπή του Θεοχάρη Ιωαννίδη «Night Out», στο MEGA.
«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ήταν ακριβώς το σωστό timing. Ήταν η καραντίνα, ήμασταν όλοι μέσα. Έβγαλα ένα στόρι και είπα θα το ανεβάσω στο TikTok. Ήταν όλες οι συγκυρίες μαζί και έγινε. Άλλαξε πολλά πράγματα, και θετικά και αρνητικά. Τα θετικά είναι ότι κάνω αυτά που αγαπάω και ότι αυτό που κάνω με την σκληρή δουλειά αποδίδει και οικονομικά, και έχω βοηθήσει την οικογένειά μου.
Από αρνητικά είναι πιο πολύ τα ψυχολογικά που πρέπει να μείνεις δυνατή. Να είμαι άρρωστη ή να έχει πεθάνει η γιαγιά μου και να πρέπει να δουλέψω. Πρέπει να δεις αν σε γεμίζει και αν έχεις την ψυχική δύναμη να διασκεδάσεις τον κόσμο. Μπορεί να έχω ερωτευτεί αλλά είμαι πολύ σταθερή στη ζωή μου. Είτε είναι φιλία, είτε σχέση, είτε δουλειά. Ο έρωτας είναι πολύ σημαντικός. Ο άνθρωπος θέλει να είναι ερωτευμένος γιατί είναι πιο ευχάριστος».
«Δεν ήμουν ντροπαλή μικρή. Εκεί που μένω είναι η Τροχαία, μου άρεσε ένας τροχονόμος και πριν φύγει έξω από την πόρτα του σπιτιού του είπα “Μου αρέσεις”. Με τους γονείς μου οι σχέσεις ήταν πάντα οι καλύτερες. Έχουμε επικοινωνία. Όταν ήμουν τετάρτη δημοτικού οι γονείς μου χώρισαν και εγώ δεν ήθελα να χωρίσουν. Καθόμουν και έκανα σοβαρές συζητήσεις με τον μπαμπά μου και τη μαμά μου για ποιον λόγο θέλουν να χωρίσουν. Ωρίμασα πριν από την ώρα μου. Όσο μεγαλώνω με επηρεάζει ο χωρισμός τους. Φοβάμαι την εγκατάλειψη, αναζητώ την αγάπη ενώ ξέρω ότι δεν πρέπει να το κάνω.
Πριν από ένα χρόνο έφυγε από τη ζωή η γιαγιά μου και μου έχει στοιχίσει πολύ ψυχολογικά. Δούλευα πολύ για να ξεχνιέμαι. Το καλοκαιρινό μου τουρ το τελείωσα με 100 live. Σωματικά δεν καταλάβαινα ότι κουράζομαι αλλά είχα κουραστεί ψυχολογικά. Ερχόταν στον ύπνο μου η γιαγιά μου και με “νευρίαζε”. Με ενθάρρυνε και εγώ φοβόμουν γιατί ήταν ζωντανό το όνειρο. Είχα αϋπνίες. Ή έλεγα ότι θα περιμένω να ξημερώσει για να κοιμηθώ. Αυτό δημιουργείται σε κρίσεις άγχους.
Πεθαίνει ένα παιδί που ήταν στο χώρο και λέω “αφού πέθανε αυτός 22 χρονών, εγώ γιατί δεν θα πεθάνω;”. Είχα πρόβλημα με τον θάνατο και είχα φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι τη διαθήκη μου. Έτρεμα, ένιωθα άγχος, δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Στα live ερχόταν η μαμά μου για να το αντιμετωπίσω και ξεκινάω να το συζητάω και κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη και ευτυχώς δεν το έχω ξανά πάθει. Πήγα και πιο κοντά στην εκκλησία. Προσπαθώ να κοντρολάρω το μυαλό μου και το τραγούδι με βοηθάει».