Μια νέα τεχνική που αναπτύχθηκε από μια ερευνητική ομάδα υπό την ηγεσία του Yale βελτιώνει τη ροή του αίματος σε χειρουργικά αιμοφόρα αγγεία που χρησιμοποιούνται στην αιμοκάθαρση, τους επιτρέπει να διαρκέσουν περισσότερο, και οδηγεί σε λιγότερες επιπλοκές από την τυπική τεχνική. Τα ευρήματα, που βασίζονται στην εργασία με εκατοντάδες ασθενείς και υποστηρίζονται από μελέτες σε ζώα, εμφανίζονται στο τεύχος της 19ης Αυγούστου Science Translational Medicine .
Από περισσότερους από 661.000 Αμερικανούς με νεφρική ανεπάρκεια , σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Διαβήτη και Πεπτικού και Νεφροπάθειας , 468.000 υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση , μια μέθοδο φιλτραρίσματος αποβλήτων από το αίμα όταν τα νεφρά έχουν υποστεί βλάβη ή αποτύχουν. Αλλά ο τυπικός τρόπος πρόσβασης στη ροή αίματος ενός ασθενούς έχει ελλείψεις που ξεπερνά η νέα τεχνική.
Συνήθως, οι αγγειακοί χειρουργοί διαμορφώνουν ένα αρτηριοφλεβικό συρίγγιο φλεβικής προς αρτηρίας (AVF) – ένα μεγαλύτερο, ισχυρότερο αιμοφόρο αγγείο – διαιρώντας μια φλέβα στον καρπό του ασθενούς και συνδέοντάς την με την αρτηρία. Αυτό βελτιώνει τη ροή του αίματος και την πρόσβαση στις φλέβες για τις δύο βελόνες που διοχετεύουν το αίμα ενός ασθενούς μέσω της μηχανής αιμοκάθαρσης και επιστρέφουν στο σώμα.
Ωστόσο, η μέθοδος, η τυπική διαδικασία για τα τελευταία 50 χρόνια, έχει “τα χειρότερα αποτελέσματα οποιασδήποτε διαδικασίας που κάνουμε”, δήλωσε ο Δρ. Alan Dardik, καθηγητής χειρουργικής (αγγειακής) και της κυτταρικής και μοριακής φυσιολογίας, της Yale School of Medicine, και ανώτερος συγγραφέας της μελέτης.
60% των συριγγίων αποτυγχάνουν να ωριμάσουν, και μόνο το 50% εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ένα χρόνο αργότερα. Για τις γυναίκες, τα ποσοστά επιτυχίας είναι ακόμη χαμηλότερα, με μόλις το 40% των συριγγίων να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ένα χρόνο.
Η διατμητική πίεση στα αγγεία (έγχρωμες περιοχές) ήταν χαμηλότερη στα βασικά σημεία στη νέα διαμόρφωση RADAR (κάτω σειρά) από ό, τι στη συμβατική διαμόρφωση φλέβας-αρτηρίας (επάνω σειρά) σε αρσενικούς αρουραίους. Πίστωση: H. Bai et al., Science Translational Medicine (2020) Για τις πολλές περιπτώσεις στις οποίες το συρίγγιο δεν μπορεί να διατηρηθεί, είπε ο Ντάρντικ, οι ασθενείς χρειάζονται ένα τεχνητό μόσχευμα, το οποίο έχει ακόμη χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας. “Τελικά αυτοί οι ασθενείς μπορούν να υποβληθούν σε αιμοκάθαρση μόνο με καθετήρα”, είπε, μια διαδικασία που ενέχει αυξημένο κίνδυνο μόλυνσης και θανάτου. Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση με καθετήρα έχουν 1,6 έως 2,5 φορές υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από εκείνους που λαμβάνουν αιμοκάθαρση με συρίγγια.
Στη νέα χειρουργική τεχνική, γνωστή ως απόκλιση και επανεμφύτευση ακτινικής αρτηρίας, ή RADAR, οι χειρουργοί αντιστρέφουν ουσιαστικά τη διαδικασία, φέρνοντας την αρτηρία στη φλέβα. Χρησιμοποιούν επίσης ένα τουρνουά αντί για σφιγκτήρες για προσωρινή διακοπή της ροής του αίματος κατά τη λειτουργία. Αυτό απαιτεί λιγότερο χειρισμό της αρτηρίας και της φλέβας από την παραδοσιακή μέθοδο και οδηγεί σε καλύτερη ροή αίματος και σε πιο ισχυρό συρίγγιο.
«Λειτουργεί πολύ καλύτερα», είπε ο Ντάρντικ.
Με βάση μια πιλοτική μελέτη του 2016 για την αποτελεσματικότητα του RADAR με 53 ασθενείς, η νέα μελέτη εξέτασε 201 ασθενείς που είχαν τη νέα χειρουργική επέμβαση αρτηρίας-φλέβας και τους συνέκρινε με 73 που είχαν την παραδοσιακή χειρουργική επέμβαση φλεβών-αρτηριών.
Σε ένα έτος, 72,2% των ασθενών RADAR είχαν βιώσιμη συρίγγια, σε σύγκριση με το 48,1% των παραδοσιακών συρίγγιο ασθενών. Στα τρία χρόνια, τα συρίγγια παρέμειναν βιώσιμα στο 62,1% των ασθενών με RADAR έναντι 37,6% των ασθενών με παραδοσιακά συρίγγια.